Notizen ut'n Braakmaand


gröön un witt, gröön un witt
geiht de sommer schritt för schritt
dör den knick.
du un ik
un allns, wat levig is, geiht mit.


 

allens wasst ahn willn un weten.
leven is en urdeelssprook.
deerten wasst to'n dood, to'n eten
un solk deerten sünd wi ok.

allens leevt to sien verdarven.
ok den gassen haugt wi af,
stehlt sien koorns, sien kind un arven,
smiet em weg ahn dank un graff.

wiederleven! wiederwassen!
kinner tügen! bruuk de tied! —
nix is frie, nich deert noch gassen
allens fallt sik sülvst to büüt.

liekers liggt — dat's nich to faten —
schönheit op den samt vun land.
is uns urdeel wohlberaten?
nimmt uns mit uns letzten aten
sacht uns richter an de hand?



Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet