an de grenz

de grenz vun ies löppt op mi to,
de rietversluss vun't johr;
ik wähl mien siet, denk nich lang na,
de boom un pahl sünd ok al dor —

---

 

allns wat na leven lengt
maakt dat op lieke wies:
fang ganz lütt an,
holl fast, suug di an,
gripp üm di, laat nich los...
so deit dat ies
so deit dat moos
so doot wi, schoonst wi denkt.

---

 

de monster, de wi förcht, hebbt keen gesicht.
bloots hörn un klauen sünd se, un ok tähn...
wi köönt dat beest nich in de ogen sehn.
de angst is blind, ehr blick is op uns richt.

wenn wi en beten na de sieden rückt
— man langsam, heff op jeden stappen acht! —
un maakt uns ogen apen, bloots so'n stück —:
denn gaht ok sien op. un dat monster lacht.

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing