Notizen ut'n Aarnmaand

ik segg di wat, ik segg di wat:
gah mit, gah mit up mienen padd!

gah mit un folg mi op mien spoor
ok dör dat slaten karkhoffsdoor

wenn du mi höörst, denn glöövst du meist
dor snack mit di mien egen geist

denn wenn di vun den weg wat af:
ik snack ut dat verwillert graff

ik snack vun achter büsch un kratt —
nu kiek man hen doch, tru di wat!

dat bün ik: kiebig, holl, vun steen.
— in't leven weer ik ok so een.

sommer

ik kenn dat deep. ik kenn düt bild.
miendag warr ik dat nich verstahn.
de himmel: lösig, welig, wild —
ut em springt mi de sommer an —
un düüstergröön dorünner liggt,
wat minschenkünn wied överstiggt:
dat land, vull eernst, vun wassdom still.
de still is endlos. lärkenbööm.
de wooldkant, as gesett so fast.
de mais wasst mit, wiel allens wasst.
natuur drifft minschenwark. — ik will
vun düsse welt en deel bloots ween —

ik bün keen deel. den knick sien schild
verlöövt en blick bloots un verslütt.
tied nimmt dat gröön, dat wassdom mit
in tied ehr land, dat binnen liggt
un all verstand wied överstiggt...
verstahn warr'k nie. ik weet, wat kömmt.

ik bün keen deel. ik bün nich frömd.
ik kenn dat deep. ik bün düt bild.