Nevelmaand

vun Ewald Eden


Dodensönndachs Hillichkeit …
wor büst Du hen — wor büst Du blääven?
Nich moal een spierke Stillichkeit
häst du noch in Dien Sönndachslääven.
Welt de steit Kopp — see geit tokeer
as wenn see maal un noch woll mehr,
see meent, dat see dat eenzich Good
wat Minsch so brukt, bit to sien Dod.
Irgendwenn word he gewoahr,
dat Welt alleen doch veelsto schroar —
doch denn is meisttieds all toloat,
wiel hüm de Dod denn all tofoat.
Drüm do bi Tieden di Besinnen
un nich eers up dien letzed Linnen.

De griese Katt luurt dör de Bööm —
Welt licht in Haarstens Mörgendrööm.
De Kutters dükern an de Dalben,
up d' Diek de Schimmelrieder up sien Falben,
dat Woater drüppelt van de Takken,
de Stiem huult üm de Gäävelmüür,
de Frösttied sitt de Haarvst in d' Nakken,
de Koien brammen in de Schüür.
De Melktied sitt hör hoch in d' Jüdder,
töövt up de Maidens faste Greepen —
dat Schkoap will rut — dat will an d' Tüdder
un de Jungs kiekt buten noa de Schkeepen.
De Buur de sitt in d' Achterköäken,
sien Tabaksblöä an lütt toschnieden —
Burinski deit dat Füür upröäken,
een bietji Waarmte kann d' woll lieden.
Van d' Bakkhuus her rükt dat noa Printen
de Doagen sünd woll in de Tied
denn givt dat Stuten mit Korinthen
un jeden denkt, bold is d' so wiet.


Fotos un Text Ewald Eden
25.11.2012

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet