Deep in ’n Maand Dezember, —
blot poor Daag noch in ’n Klenner;
ielt dat Johr wedder dorhen, —
luurletzt de Dannboom op ’n Stänner.
Vergahn de Farven in September,
vun güllen Oktober, ruuche November,
as dörch ’n Sandklock rönnt de Tiet,
un all is dat wedder Dezember.
De Oldwieversommer lang’n vergahn, —
in fröhe Morgenstünn as ’n Mahn,
diamant’n Drüppen blinkt in Weven, —
de mang Dannentwiegen kleven.
Dat luurletzt Blatt in Klenner, — balden verännert, —
fix vergahn, — vörbi.

Wiet t’rüch Tieden mit Sommersünn,
bruukst för de Winterküll warme Plünnen,
De Mannelruuch nu ut vele Köken
un Moders Pletten maal versöken.
Fallt weeke Flocken in Dezember,
süht man op Biller, in all de Klenner
denn Spooß för Kinner, ’n Sneemann buun,
op Ski un Sleden vertruun.
Bunte Harvsttieden lang ’n vergahn, —
in fröhe Morgenstünn as ’n Mahn
glinstern Drüppen in Weven, —
de mang Danntwiegen kleven.
Dat luurletzt Blatt in Klenner, — balden verändert, —
vergahn — vörbi.

Luurletzte Bleder in all de Klenner, —
as ’n Wimpernslaag bit to ’n Wennen
Weer ’t een Johr vull mit Daagdrööm, —
un schull man nu wat verännern?
Dat niege Johr lött uns höpen, —
warr ’t di ’t Schicksaal vergeten?
Wat steiht för uns in de Klenner, —
man wünscht sik: „Gesund sien de Rönner!“
Ward ok Wiehnacht’ wedder vergahn,
sünd de Wiehnachtsglocken as ’n Mahn,
wenn se in Karkentöörm beven, —
is ’t Geföhl dor för Freden. — Tiet för Freden, —
Tiet för Freden……….