De een frögt na den Anker, de anner na dat Schipp…
 
Ankerläben

In' Sand verhaoket, neern versacket
unnern deip den Seegrund packet.
Dat Farvenlecht straohlt van baoben,
dei schwoare Anker weerd nich haoben.
Dat Reepend, väl tau kort un räten,
dat Iesen weerd van' Rust upfräten.
Schicksaol is dei ewiglangduurn Rast
för den grooten Haoken aohne Last.

Bild un Wöör: Ludgerd Lüske

  Wo is dat Schipp?

To swoor weer't, de Last to hollen.
Up'n Grund liggt nu de Anker — swoor.
Doch dat Boot, dat Boot, dat is an Land.
Nich Anker un nich Kehden
geven uns Hollfast in toven Storm.
Seils sünd de Leev, de Hillig Geist de Mast,
dat Glöven und dat Höpen gifft Kroosch.
HE höllt uns Leven's Roder fast.

Bild und Wöör: Rudi Witzke



trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet