De Peperkokenmann

Moin, leev Kinner!

Ji kennt mi all, ik bün en Peperkokenmann un kaam ut dat Peperkokenland. Uns Sipp is al lang up de Welt. To de Wiehnachtstiet sünd wi ümmer wedder dor. Meist harr ik düt Johr de Tiet verslapen!

Denn heff ik aver den Deckel vun mien Slaapkist upmaakt. Heff mi eerstmal de Ogen reven un üm mi keken.


"Uuuaaaah!"

Gau bün ik na buten kladdert.
Dat weer al de höchste Tiet.
Ik müss in de Stadt un welk vun mien Sipp söken! De annern weern verleden Johr to Wiehnachten up en bunten Töller kamen. Ik weer ganz alleen överbleven!


"Opstahn! Ik mutt mien Verwandtschap söken!"

Mien Weg güng dörch den Wohld. Dor harr ik mi meist verlopen. Dat weer al so düster...


"Mannomann, gifft dat hier ok wilde Deerten?"

Wat en Glück, en Wildswien keem mi in de Mööt.


Wildswien sünd twoors wilde Deerten, freet aver keen Peperkokenmänner!

"Kannst du mi seggen, up ik up den richtigen Weg na de Stadt bün?", fraag ik. "Ik loop gau na de Uul, de weet Bescheed," grunz dat Swien un suus los.

"Uhuu, liekut, liekut!", huul de Uul.

Ik leep wieder.

Dor stünnen twee Reh mank de Bööm. "Is richtig", nicken se mit ehr Köpp.

"Gah man ümmer wieder liekut, denn steiht dor en
Peerd. Dat bringt di in de Stadt", meen ok en Eekkater, de in den Wohld na Nööt söch.


Oje! Eekkater freet Nööt, Mandeln un — Peperkoken! Gau weg!

Un wohrhaftig, dor stünn en Peerd. Dat harr enen Sattel up den Rüüch un tööv up mi.


"Och lütt Peerd, dröff ik up di rieden?"

 

 

 

 

Gau leep ik hin un sett mi up sien Rüüch.

Dor kunn ik achter den Wohld al de ersten Hüser sehn.

 

 

 

Bald harr ik dat schafft. In de Twischentiet weer dat al teemlich düster.

Ümmer neger keem ik an de de Hüser.


Ik stünn al vör de grote Döör. Aver ankloppen un na mien Sipp fragen do ik eerst moorn.

Ik wünsch en "Gode Nacht"!

Juuch Peperkokenmann!


Bald geiht dat wieder!

Un hier warrt de Geschicht vörleest:


Lesen deit Antje Heßler in holsteiner Platt.


Fotos un Text: Antje Heßler
4.12.2011


na baven