Modder Sünn ehr Kinner:
De eerste Viool

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De eerste Viool

Un ogenblicklich wüsst dat de ganze Goorn. De Strüker mit de lüttjen, grönen Blattknuppen nickköppt Gröten, de Fröhlingswind keem un ok de Sünnenstråhlen. Amsel, Bookfink un Spreen bröchen glieks 'n Stännchen, un sogor de hogen Bööm in'n Goorn winkt gnädig mit seehr Twiegen een Willkåmen vun båven dål.
De lüttje Viool wüsst gor nich recht, wat mit em passeert weer. So veel Ehr, so veel Warms, so veel Licht. Se böög heel deep ehrn lüttjen Kopp un wär an'n leevsten wedder in den Bodden torüch kropen. Åvers de Fröhlingswind fååt ehr suutje ünnert Kinn, bör ehr lüttjet Gesicht wedder tohööcht un sä: "Wat bruukst du di to schåmen? Kiek doch op — du büst doch een heel wichtige lütt Persönlichkeit!"

"De eerste Viool!", juvelt de Sünnenstråhlen un geven ehr 'n Söten. "Nu weet man doch, dat't Fröhling is, denn man hett di ja in de Ogen sehn — Fröhlingskind!"

"Passt joo goot op", sän se denn noch to de Spieren, "dat ehr nix passeert. Wenn de Minschen kååmt un ehr plöcken wüllt, denn deckt se goot af."

Dor stünnen all de Spieren as so'n Regiment Soldåten in gröne Uniform, un se streckt ehr Spitzen as Gewehre vör to'n Teken, dat se kampparååt weern.

Duer ok nich lang, dor kemen richtig 'n poor Kinner in den Goorn. Se lepen üm den Råsenplatz herüm, spelten Fangen un schriet un sett sik ok wohl mål 'n lütte Weil op den Råsen.

"Oh, kiek mål, een lüttje Viool! Een Viool!", reep miteens dat een vun de Kinner, "dat mutt ik uns'n Vadder bringen!" Un foorts streck dat de Hand ut, üm de lüttje Viool to plöcken.

De Grassoldåten böögt sik vör un streckt de Gewehre. Wat dee in'n Sünnenschien wunnerbor blitzen doot! Ach, åvers wat kunnen se måken? Se weern doch veel to swach!

Dor keem åvers all een anneret lütt Deern anlopen: "Nich plöcken — nich plöcken!", reep se luut. Un gau kneet se op denn Råsen dål, möök mit ehr lütten Hannen een lüttet Dack un leggt dee schützend över de Viool.

"Vadder hett seggt, wenn wi de eerste Viool sehn, denn schullen wi em dor henföhren!", sä de Deern. "Hee hett nich seegt, dat wi 't plöcken schullen. Hee will de Viool lever in'n Goorn sehn."

Nee — wat weern de grönen Grassoldåten froh doröver. Se präsenteert de Gewehre vör de lüttje Deern un de Strüker sän: "So is 't recht! Nu hebbt wi doch ok noch wat vun de Fröhlingsfreud."