Modder Sünn ehr Kinner:
De Christroos an de Muer

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dor ganz achter, in'n deep versnieten Park, stünn een ole Muer. In'n Sommer weern hier Rosen an't Blöhen; lustige, lüttje, rosarode Klatterrosen, dee överall an de griese Muer hoochstegen, se fien utputzten un ehr Rosenbläder an ehr olet Muergesicht anlehnen dän. Düsse lüttjen Rosen hett de Muer denn in'n Winter bannig fehlt …

De Christroos an de Muer

"Ach, weer dat 'n schöne Tiet, as dee noch dor weern", sä de Muer heel truerig to den olen Dannenboom, dee dor neven ehr stünn.
"Wat hebbt dee mit ehr rodet Plappermuulwark uns de Tiet verdreven, wor lustig dat weer, wenn de Wind jüm an'n Rock tofåten kreeg un se danzen leet."

De Dannenboom sä nix. Fast in sien'n witten Sneemantel hüllt, stünn he dor un keek sinnig vör sik hen; åvers man mark em dat düütlich an, dat ok hee Lengen harr nå de lüttjen Rosen un an de lustige Sommertiet dacht.

"Wenn ik blots noch een vun düsse lüttje Gesellschaft bi mi harr, wat wöör ik dorüm geven!", fung de Muer wedder an. "Vun den Snee, dee op mi liggt, wöör ik em'n witten Mantel un 'n Kapuuz måken, dat wöör heel nüüdlich to sien roden Rock un to de roden Backen ståhn!"

Dor sä de Dannenboom: "Dat is all goot so. Man mutt ok nich blots an sik denken. Dat zoorte Rosenkind wöör nu in'n kolen Winter seker freren, un workeen weet: Am Enn wöör't ok heel Bang hebben, so alleen hier, ohn' all sien Swestern."

Dorop sä de Muer denn nix mehr, beide keken stumm in den stillen Park un op den witten Sneeteppich ehr to Fööt.

Wiehnachten keem neger. Dörch de kåhlen, swarten Bööm seeg man buten op de Landstrååt dat gele Postauto fohrn, dat belåden weer mit brune Paketen un gröne Wiehnachtsbööm. Dat weer åvers ok all'ns, wat de Muer un de Dannenboom vun Wiehnachten to sehn kregen.

Dat Christkind keem nich, keen Wiehnachtsmann keem vörbi, wor ut denn Sack womöglich 'n Appel oder gollene Nööt, Leevkoken oder Speeltüüch harr rutkieken kunnt. Ok nich dat lüttste gollene Engelshoor harrn de lüttjen Engels verloorn! Se müssten all 'n annern Weg gåhn sien; de Muer un de Dannenboom worrn jümmers rohiger.

Still un stumm weer't in den kohlen, witten Goorn. Seker, de Steerns an'n Heven weern kåmen, un ok de Måån mit sien sülverne Lanteern lücht, as all de Åvende, op den Snee; åvers dorto bruuk dat doch nich eerst Wiehnachten to sien.
Nu lüden de Klocken!

Ganz vörn in'n Park, in een Wåhnhuus, blenkert lüttje Lichten op. Achter de hellen Finsters fiert de Minschen nu den Hilligen Åvend.
Miteens lüchtet achter denn eensåm, stillen Park wat Geel-Gollenet ut den Snee rut. Weer dat 'n Steern, dee vun'n Heven fullen is? Oder wer dat 'n Bloom? Nu, in'n Winter, wor de Eer froorn is un överall Snee liggt, wasst doch keen Blomen! Dee slååpt all ganz fast un kååmt eerst in'n Fröhling wedder.
Åvers liekers: Süht dat nich ut as 'n duftiget, wittet Blötenkleed mit gollenet Hoor, dat doröver flattert? De lüttje Rock is vun den Snee ganz natt, de Wortelfööt mööt freren in de kole Eer.

"Workeen büst du denn?", froog de ole Muer. See wüsst för Staunen nich, wat se seggen schull. Ok de Dannenboom weer ganz starr vör Överraschung.
"Ik heet Christroos", sä de witte Bloom.
"Åvers wordennig kümmst du hierher? Dat is nu merrn in'n Winter, freerst du denn nich schrecklich in dat lichte Kleed, wat du dor driggst? Worüm kümmst du jüst nu hier nå uns hen?"

"Ik heff höört, wat för 'n Lengen ji nå de lüttjen Sommerrosen hebbt. Dor bün ik kåmen, ju'n beten to tröösten un wat vun Wiehnachten to vertellen, wenn ji dat möögt."

Un nu vertellt de Christroos vun Wiehnachten in'n Heven un op de Eer. Wordennig de Steerns lüchten, de grote Engelschoor un all de Hevensinwåhners, dat Christkind, dat hüüt Geboorstdag hett, Gåven to bringen. De Sünnenstråhlen schenkt 'n niege, gollene Kroon, de Engels bringt nieget Tüüch, weevt ut dat zoorte Blau vun'n Heven. Un wat flimmert un blenkert as luter Eddelsteen? Dat sünd lüttje Drüppens, dee de Regelwulken doröverstreut hebbt.

Denn kümmt de Måån, dee seggt, hee weer 'n arme Mann un harr nix to verschenken. Åvers üm ok wat to geven, bestråhlt hee dat niege Christkindkleed mit sien'n sülvernen Schien. "Soo, nu warrt't lüchten, wenn dat Christkind 's Åvends dörch de düüstern Wohlden flüggt", seggt he.

Nu singt de Engels noch 'n Wiehnachtsleed, wat heel leevlich dörch den Hevenssåål klingt, un de Herr Petrus luert dörch 'n Ritz vun de Hevensdöör, hee müch ok lever dor binnen sien, as buten Wach to hool'n.

Denn vertellt de lüttje Christroos vun Wiehnachten op de Eer. Dat överall Lichten brennt, in jedet Huus an'n Dannenboom mang de bunten Keden un Kugeln un de sülvern un gollenen Striepen. Dat ünner den Boom Poppen un Poppenstuven, Peer un Wågen, Spele un Iesenbåhnen un wer weet noch wat all'ns liggt, de Präsente för de Kinner.

As de lüttje, witte Christroos buten in'n Snee in den eensåmen, düüstern Park dat all'ns so vertellen dä, mark keeneen mehr de Düüsternis. Een Stråhlen weer op eenmål ringsümher un een Lüchten. Dat weer, as wenn de ganze Hevensglanz mit all de Steerns, all de Lichten un all de Diamanten rings op den witten Snee schemernd un glitzernd dålfull.

Mit de lüttje Christroos weer dat ganze Wiehnachtswunner kåmen!