Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Dat weer mål ein grote, geel lüchtende Bloom. See wåhner in den lüttjen Goorn vun en lütt Båhnwohrerhuus, merrn op't fri'e Feld un liek vör de Schenen vun de Iesenbåhn. De Sünnenbloom weer so groot, dat se över den Goorntuun röver kieken kunn.
De Sünnenbloom Un wat seeg se dor? Iesenbåhnen! Richtig. Iesenbåhnen, so veel as se blots wull, denn leven langen Dag. Iesenbåhnen, dee nå rechts un dee nå links fohren dän; Personen- un Frachttöög, Snelltöög, Bummeltöög. De Lokomotiev mit ehr "Sch! Sch", de Rööd mit ehr Rullen, de Köhlen-, Post- un Packelååschwågens, de langen Regen åpene Frachtwågens, op dee all'ns möögliche, ok männichmål blökende Kalver un grunzende Swien oplåådt weern, de Sünnenbloom kenner dat all'ns ganz genau, denn se seeg dat ja jümmersto an sik vörbi fåhren. An'n schöönsten åvers funn se de Personenwågens. Dat weer doch dat lustigste, dor jümmers wedder annere Gesichter ut de Finstern kieken to sehn. Mannslüüd mit Hööt, Fruunslüüd mit Sleiern un Blomenstrußen; Kinner, dee nå de Telegråfendröhd keken oder Schokolååd knabbert oder ehr Popp mit ut't Finster rutkieken leten oder mit dat Snuuvdook nå't Båhnwohrerhuus röver winken dän. "Worhen möögt se blots all fohren?", froog de Sünnenbloom, un dat Hart dä ehr bannig weh, dat se nich mitreisen kunn in de wiede Welt. "Dor kann ik Bescheed geven", meen de
nächste Telegråfenstang. See weer dat, dee vun de lütte
Gesellschaft hier buten an'n meisten Verbinnung mit de Welt harr. De Sünnenbloom weer nådenkern worrn. "Vele Lüüd, dee besöchen Verwandte oder Bekannte", harr de Telegråfenstang seggt. Wenn see dat ok blots mål kunn. "Sünnenbloom" heet se. Wenn se nu wenn se ... De Sünnenbloom keek nå'n Heven rop.
Ja, de Fru Sünn dor båven, dat müsst doch een Verwandte
vun ehr sien! Wenn se nu dee mål besöken güng? Ooh,
jaa! Glieks vertell se den lütten Goorn ehr'n
Reisplån. "Glückliche Reis", sän de Kohlköpp.
"Hest du ok an dat Mitbringen dacht?", frogen de Blomen.
"Wenn man to Besöök geiht, mutt man jümmers wat
mitbringen." Un nu dä se so, as wenn se wohrhaftig mit
de Iesenbåhn fohren wöör. "Instiegen!",
sä se. "Bimm limm limm affohren! Sch sch sch
üüüü ..." Dat harr se so vun
de Bahnwohrerkinner höört.
Na, un nu güng dat in düt Tempo wieder.
In veerteihn Dååg reckt se all bit an den Finsterknoop
ran, in veer Wuchen weer se båven bi de Huusdöör anlangt.
See weer nu all so hooch, dat se den Båhnwohrer op den Kopp
kieken kunn. Un de Sünnenbloom reck un streck sik jümmers
noch. Nu reck de Sünnenbloom all bit nå dat
Regenrohr båven an't Dack. Dat is all bannig hooch för
een Bloom, nich wohr? Wat keem dor mitt'nmål Wittet, Zortet, Duftiget
dörch de Luft trocken? Nähm de truerige Bloom in den Arm
un hüll se een'n Ogenblick in een lüttje Wulk in, so, as
en Modder ehr Kind woll mål 'n Ogenblick mit de Schört
todecken deit? 8.9.2019
|