Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen "Hüüt weer ik buten op dat grote Meer", vertellt de Sünnenstråhl. "Ik schien geern op dat Wåter, denn dat is bannig lustig dor. Grote un lütte Dampscheep, Fischerbööt un Seilscheep fohrt dor; åvers de letzten gefallt mi an'n besten. De schönen witten Segels seht bina so ut as twee grote, witte Flögels, un so kann man ganz goot vun wieden een Seilschipp för 'n groten, witten Botterlicker hooln. Ja, an't Meer is dat lustig." De Botterlicker "Een'n goden Kameråden heff ik dor ok noch", vertellt de Sünnenstråhl wieder, "nämlich den Wind. Dee is meist jümmers dor. De Wind un ik, wi speelt mit de grönen Wåterwellen; hee puust un puust, so dat se all över'nanner kugelt un de Scheep anfangen doot to dümpeln. Un ik? Ik smiet 'n gollenet Licht op de Wellen, dat se glänzen un lüchten doot. Männichmål süht dat ut, as wenn luter Goldstücken dorin ümher swimmen doot; männichmål süht man åvers ok blots 'n langen, gollenen Stremel. Denn kunn man glöven, dat weer 'n gollene Brüch, dee dor över't Wåter föhrt. "Pass blots op, dat nich mål een över
de Brüch gåhn will un dorbi in't Meer fallt", sä
mål de Wind to mi. Wohrhaftig, nu seeg ik den Botterlicker ok. Neeg bi't
Wåter, dor, wor de vele witte Sand un all de lütten Muscheln
liggen, floog he ümher. Nu sett he sik jüst op een allerleevste,
rosenrode Muschel, wippt mit de Flügels un keek rut op dat wiede
Meer. "Goden Morgen, lüttje Wittflögel",
sä ik, "wor geiht de Reis denn hen?" Hee höör
nich. "Wordennig schall ik åvers nu sien Bekanntschaft
måken?", dacht de Sünnenstråhl. "Ik warr
em 'n Söten geven, dat warrt he seker verståhn." Un
heel liesen küsst' ik em op een'n vun de nüüdlichen,
witten
Flögels. Ik wüsst dat genau, he meen dat Seilschipp. "Leve,
lüttje Wittflögel, dat is doch gor keen Botterlicker, dat
is doch 'n Seilschipp." "Sühst du", sä de Wind, "dor hebbt wi dat! Hee will över de Brüch gåhn." "Doo dat nich, lüttje Botterlicker", reep ik, "dat is keen Brüch, dat süht blots so ut. Du wöörst in't Wåter fallen un verdrinken." Achjee, ik harr all wedder nich doran dacht, dat de lüttje Botterlicker mi ja gor nich verståhn kunn. "Nich wohr, du büst ja so goot", sä he, "un warrst mi dat verlöven." Un dorbi floog he vun de Muschel, op dee he seten hett, op un ganz dicht an't Meer ran. De Wellen ruschen un repen: "Nimm di in Acht! Nimm
di in Acht!" De Wind puust un fleut': "Bliev dor! Bliev
dor!" "Ik hool dat nich mehr ut hier", sä he, "ik starv vör Lengen. Wor schöön he doch is, de grote Botterlicker, wor herrlich sien witten Flögels in de Sünn schemert un lüchten doot. Ik will nå em henflegen, mi em ut de Neegde bekieken un bi em blieven. Ooh, wat wöör ik glücklich sien." Un nu floog he vun'n Strand, vun den witten Sand weg,
nu floog he över dat Wåter, op dat grote Meer rut. De grönen
Wellenkinder ünner em funkelt un glitzert in't gollene Sünnenlicht,
se danzt un schunkelt sik un sprütten sik gegensietig mit witten
Schuum. Un nu kemen jümmers mehr Wellen un dat Schunkeln un Spektåkelmåken worr jümmers duller. Dor worr dat den lüttjen Botterlicker doch 'n beten Angst un Bang. "Wat ik woll dor henkåmen warr?", froog
he sik. Åvers dor seeg he em wedder vör sik, den herrlichen,
witten Botterlicker, dor op de Wellen dümpel' he ümher. Dor, op eenmål seeg he wedder de gollene Brüch ünner sik. "Ik warr mi 'n lütte Wiel dorop verpuusten", sä he. Ach, ji weet't doch, de gollene Stremel weer ja keen Brüch, dat weer doch blots mien gollenet Sünnenlicht, dat dor op dat Wåter schienen dä. Åvers de lüttje Botterlicker wüsst dat ja nich. Bilütten sett he sik dåål op dat Wåter ... dor keem 'n grönet Wellenkind dorher sprungen, dat mit em spelen wull un ganz seker mit sik in't Meer dål trocken harr. To'n Glück dreev an düsse Steed 'n ole Dannentwieg, dee em dat Leven retten dä. Soo åvers worr he üm een wiedere Enttäuschung rieker, denn kuum harr he sik op denn Twieg dålsett, dor keem dat grote Seilschipp, vun dat he glöövt hett, dat't 'n Botterlicker weer, an em vörbi fohrt un hee worr doröver bannig truerig. As de lüttje Botterlicker wedder to Kräften kåmen weer, floog he wedder nå Huus, niege Åventüür in de Mööt. |
24.1.2019 |