Modder Sünn ehr Kinner:
De Sünnenstråhl

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Weet ji egentlich, wat för een Modder de allermeisten Kinner hett? Nee? Dat is de Fru Sünn, dee dor båven an'n Heven wåhnen deit. Denkt doch mål dor över nå: De velen, velen Sünnenstråhlen, dee dor jeden Dag op de Eer dål kååmt, wenn nich hier, denn annerorts, üm ehr Licht to geven un Wärmde, dat sünd doch all'ns ehr Kinner ...!

De Sünnenstråhl

De Fru Sünn hett männichmål heel veel Möögd un Plååg mit ehr grote Kinnerschoor; åvers see hett ok ehr Freud an de Sünnenkinner, wenn se süht, wor flietig dee dor ünner op de Eer seehrs Arbeit verrichten doot. De allergröttste Freud åvers is dat, wenn des Åvends de Fru Sünn all ehr lütten Stråhlenkinner wedder rin röppt to'n Slåpen. Denn kååmt se all, een nå de anner an; de een is mööd, de anner noch ganz frisch un munter, un denn fangt een Vertellen un Lachen un Kreteln an. Workeen kunn woll ok mehr vertellen, as de Sünnenstråhlen?

Höört wie uns man mål an, wat de een vun jüm güstern Åvend to vertellen harr.
"Hüüt heff ik wat ganz Nieges höört", seggt dee, "wat ik noch gor nich wüsst heff. Ik keek dörch 'n åpen Finster in een lüttje Stuuv rin, dor seet 'n Grootmodder op'n Lehnstohl. Op ehr'n Schoot legen 'n ganze Masse Blomen: Slötelblomen, Violen un Sneeglocken.
Vör ehr, op 'n Footbank, seet 'n lüttje Deern. Seker weer se jüst vun't Spazerengåhn torüch kåmen un harr ehr Grootmodder de Blomen mitbröcht. Un seker harr se buten ok veel Schönet beleevt, denn se vertell un lach in een Tour, un männichmål klatsch se in ehr Hannen vör luter Vergnögen.

Ik glööv, de Grootmodder weer blind, denn as ik ehr direktemang in't Gesicht schienen dä, üm to seh'n, wat ok see sik freuen dä, dor möök se nich de Ogen to, as anner Lüüd, un dreih ok nich denn Kopp weg. Åvers ik seeg liekers, dat se sik över de lüttje Deern freuen dä, denn se harr 'n lüttet Grientje in't Gesicht un nickköpp liesen dorto.


Kannst de lütt Deern erkennen?

"Ik müch ok mål wedder in denn Wohld gåhn un Dannenduft rüken un de Sünn schienen seh'n un de Vågels singen hören", sä se denn 'n lütte beten bedröövt.
Dor worr de lütt Anna, so heet nämlich de Deern, ok för 'n Ogenblick heel trurig. See wüsst, dat de arme, gode Grootmodder to maddelig un to krank dorto weer, dat se nienich wedder in denn Wohld gåhn kunn.
'n Wiel seet se ganz still un dacht nå.

"Grootmodder!", reep se miteens un sprung op, stråkel de ole Fru un geev ehr 'n Söten, "Grootmodder, weetst du wat? Morgen gåh ik noch eenmål in denn Wohld un håål ganz, ganz veel Dannentwiegen, un dee stell ik di all hier hen, ganz dicht vör di, dat du se rüken kannst, denn kannst du denken, du büst in'n Wohld. Un denn stell ik dien 'n Lehnstohl recht so in de Sünn un denn ..., denn sing ik di 'n lütt Leed vör. Weetst du, dat, wat du so geern hören deist."
Un mit ehr helle, frische Stimm sung de Lütt ehr Grootmodder dat feine Leed vör.

As ik de Grootmodder wedder in de Ogen keek, seeg ik, dat twee Trånen dor rut kullern dän; åvers, dat müssten woll Trånen vör Freud sien, denn de Grootmodder möök 'n bannig glücklichet Gesicht dorbi. See wunk de lüttje Deern nå sick ran, stråkel ehr över 't Hoor un dorbi sä se: "Ik dank di, mien lüttje Sünnenstråhl ..."

"Nuuu, wat seggt ji dorto?", froog dee Sünnenstråhl, dee düsse Geschicht de annern vertellt hett, "wat — seggt — ji — dorto, dat't ok Sünnenstråhlen gifft, dee so utseht as Minschen? Hebbt ji dat all weten?"
"Neee", wunnert sik de annern, "denn is de lüttje Deern viellicht sogor een Swester to uns? Wi wüllt doch eenmål uns' Modder frågen!"


Modder Sünn mit all de lüttjen Sünnenfunken ümrüm

Un se frogen de Modder Sünn. Un de Modder Sünn sä: "Een Swester to ju is dee lüttje Deern nich, denn see is ja keen richtigen Sünnenstråhl, sonnern een Minschenkind. Åvers ik will ju seggen, worüm de Grootmodder dat soo seggt hett. Dor köönt ji seh'n, Sünnenstråhlen mååkt dat överall, wor se henkååmt, hell un froh un warm, nich wohr? Överall, wor de Sünn schient, süht dat glieks veel fründlicher ut. Nu, un dat lüttje Deern mååkt dat Leven vun de arme, blinde Grootmodder ok hell un froh, un dorför seggt de Grootmodder to ehr: ‚Mien lüttje Sünnenstråhl'. Un dorför, wieldat de lütt Anna soo is as 'n Sünnenstråhl is, dorför schüllt ji ehr ok so leev hebben as 'n Swester!"

"Dat wüllt wi! Dat — wüllt — wi — geern!", repen all de Sünnenstråhlen.
"Ik warr ehr glieks morgen fröh, wenn se opwåken deit, een'n Söten geven", sä de een.
"Un ik warr de Rosenknubben in ehr'n Goorn recht warm beschienen, dormit se ok bald opbreken doot", reep 'n anner een.
"Ik warr ehr de Kassberen an'n Boom riep måken."
"Ooh, un ik, ik weet, wat ik doo! In de Goorn hangt Poppenwäsch, dee hett ganz seker de lütt Anna ophangt. Ik warr soo lang de Wäsch beschienen, bit se dröög is."
"Un ik, ik warr morgen fröh, wenn se in denn Goorn kümmt, jüst in dee Daudrüppen, dee an dat Gras un de Blomen hangt, rinschienen, dormit se bannig schön in alle Farven schemern doot; root un gröön un blau un geel un vigelett. Ich glööv, dat warrt ehr grote Freud måken." Un all dän se wohrhaftig, wat se verspråken harrn.

Ja, leve Lüüd, seggt doch mål ehrlich, möögt ji nich ok Swester oder Broder to uns' Sünnenstråhlen warrn?



Biller: Secil Yusun
10.11.2018


na baven