Woher de Poggenstauhl sien Naam "Fleigenpilz" hett



Foto Rudi Witzke

Dat weer eenmåål en lütte Dwarch. De hett sik in't Holt en Hüsung söcht. Aver hei kunn keene finnen. Æwers dor sehg hei en groten Poggenstauhl mit en roden Haut. Dor fröög de Dwarch sien lüttes Huusdeert, de Fleig: "Wat höllst du dorvun, wenn wi beid in dissen schöönen Poggenstauhl intrecken?" De Fleig flöög rund üm den Poggenstauhl, ja, sei krööp ünner ehm dörch. Sei keem wedder vör un sää to den Dwarch: "Ik bün inverstahn, kumm, laat uns man gliek intrecken."

Na een påår Daag fünn de Dwarch sien Hüsung beten wat langwielig. Hei överleggte, wat een daun kunn. Sien Fleig slöög hei vör: "Wat meinst, kunnen wi uns Hüsung nich beten uphübschen?" De Fleig harr ok glieks en Vörslaag: "Witte Pünkte up dat Dack wöörn uns Huus wat leviger maken." De Dwarch fünn den Vörslaag best un sää: "Fangt wi glieks an!" Un se målten un målten, bit se trecht weern. Nu sehg dat Huus schööner ut as tovör. "Wat för een Naam köönt wi uns Hüsung nu geven?", överleggte de lütte Dwarch. Un hei gruwelte un gruwelte. Na langes Gruweln keem ehm en Idee, eine gaude Idee! Sien Fleig harr neegsten Dag Bortsdag un hei harr noch keen Gaav för sei. "Dor ward se Ogen maken!", freugte sik de lütte Dwarch.

An'n negsten Dag fööl de Fleig binah ut alle Wulken, as sei hören dää, woans ehr nieges Huus heiten schull. "Du, Fleig, ik weit nu, woans wi unsen Poggenstauhl nömen. Wo finnst du 'Fleigenpilz'?" De Överraschung weer glückt. De Fleig summte um ehr Hüsung rüm un summte: "Fleigenpilz! Fleigenpilz! Kein schönern gifft as en Fleigenpilz! Unsen Fleigenpilz!"

As dat Avend wöör, dor wee een lies Wimmern to hören. Wo keem dat her? De Dwarch un de Fleig lusterten un lusterten. Denn verstünnen se. De beiden lütten Poggenstäuhl ünner den groten "Fleigenpilz" klagten dat de daalkamen Engel. "Kiek di maal an, wat se mit den groten Pilz maakt hebbt. Un wi? Wi hebbt en rodes Dack, bloots rood. Engel helpt, ji köönt dat doch."


Un de Engel helpt!

As neegsten Morgen beid, de Dwarch un de Fleig, sick den Slaap ut de Ogen reven harrn, sehgen se, wat över Nacht passert weer. Dor schåmten se sik beid, dat se de Lütten vergeten harrn. Dat schull nie nich wedder vörkåmen. Een mutt jümmer an de Lütten denken.

Man vertellt ok:

Lang bevör Jesus in Bethlem up de Welt kamen weer, dor harrn uns Öllervadders en Ahnen, dat wi hier ünnen up de Ierd vun Wesen ut'n Heven regeert ward. Uns Öllervadders harrn den Naam "Germanen". De bövelste Gott weer Wodan, de mit en Hevenswagen un besünner Pierd Sleipnir över den Himmel jagt, vun een Eck na de anner. Hei mußt sik kümmern, dat allens recht löppt.


Dat is Wodan up sien Pierd Sleipnir. Sleipnir hett an elk Been twee Fööt!
In de Hand hett Wodan en Blix, un de Sünn bummelt ehm vun de Mütz.
So hebben de ollen Isländer Wodan maalt.

Wat hett dat mit Fleigenpilz to daun? Wenn de Winter to Enn is, jagt Wodan in en "Wille Jagd" dörch de Wulken. De Pierd löppt Sever ut ehr Müler. De drippelt up de Ierd. Överall, wo Druppen vun den Sever up de Ierd drüppelt, wasst na negen Mande en Fleigenpilz. De Fleigenpilz hett ok den Naam "Ravenbroot". Raven sünd Wodan Baden-Deerten. Nüms dörff Wodan sien Fleigenpilz wegnehmen, wieldat dat de de Raven gehüren.

Un noch wat Besünnres glöövt de Polen:

Dat polnisch Volk glöövt an en kuriose Herkåmen vun de Poggenstäuhl. Sogoor Jesus schall dorbi hulpen hebben. Een vertellt, dat Jesus mit sien Apostel Petrus un Paulus — alltosamen as Lumpenkierls verkleedt — vun Dörp to Dörp wannerten un Minschen üm Hülp anbeddelten. Ünnerwegens nehm Petrus in'n Stillen påår Brocken vun dat Broot, dat as Vörraat ubewohrt warden schull. Hei kunn de Brocken aver ja nich runnerslucken, wieldat Jesus ehm ümmertau Fragen stell, up de Petrus antern müßt. Petrus spiegte dorüm de dörtchkauten Bootstücke ut. Jesus sehg dat un leet vun dat Utspiegte Poggenstäuhl wassen.

Gaudes un Leges kaamt so in de Poggenstäuhl tosamen, dat Broot steiht för dat Gaude, de Spie för dat Lege.

Uns Öllervadders brukten de Poggenstäuhl för vele Saken. De gauden Poggenstäuhl weer Nohren, anner heilten. Gegen den Düvel un de Töverie hülp de Knollenblätterpilz. Wenn een de Spröök wüßt, denn seggte een se över de Poggenstäuhl an Fronleichnam un an Mariä Himmelfohrt un maakt dat Teiken. Denn leggte man de an de Dören un den Kamin. Schon weer dat Huus seker vör Speukenkraam un Geister.

De Fleigenpilz brukten de Minschen as Gift gegen de Fleigen. Een kåkte de Fleigenpilz in Melk, makte en Brie vun un smeerte den in de Ritzen vun de Wänn, de Timmerdeck un den Fautbodden gegen de Wandlüüs. Vun de Brie kunnen de Fleigen freten. Se torkelten un föllen benusselt üm. Een kunn se mit de Fledderwisch tosamenfegen un na buten smieten, aver wiet weg. De Öös kaamt wedder tau sik. Un denn sünd se wedder dor.

Ik will to'n Sluss doch een Rååt geven: Lååt de Poggenstäuhl wassen, wo se willt. Dat gifft poor Lüüd, de nau weiten, wat en Steenpilz orrer en Champignon gaud smecken deit. Wi aver köönt de licht verwesseln, denn de Düvel hett to elkeen gauden Poggenstauhl en legen Passer up de Ierd bröcht, vun den een starven deit.


Opschreven hett dat Rudi Witzke
6.11.2011


na baven