|
Untellboor Johren hebbt
de Wissower Klinken den Wannerer
den Padd wiest
vun Sassnitz hen na den Königsstauhl.
Maler hebbt de Klinken maalt, Dichter besungen.
Nüms kann sien Kinner se noch måål wiesen.
De Grote See stöhnte in den Storm in'n Februaar 2005.
Dagelang pietschte hei dat Wader gegen de Küst.
Hei hålte de Wohrteken trüüch
vun de wiet lüchten Kriedküst,
trüüch in dat Grote Wader.
Melkig-witt schwappt dat Wader noch poor Daag,
denn dräächt Winnen un Grote See
de mengeleert Kried mit blaag Wader
bit achter de Kimm.
Is uns Leven een Weg längs de wiet hen lüchten
Küst?
De Weg hen na den Königsstauhl is besweerlich un suur.
Vele geven up, welk blieven trüüch,
een poor wagen sik wieder.
Un dor geiht den ganzen Weg jicheensen neven di,
vör di un achter di.
Twei hebbt för een Tiet Schreed tosamen.
De Weg twüschen Heven un Ierd will nich ennen.
Een Proov för juuch beid?
Juuch fehlt de Wöör,
wieldat för Tosamensien un Tosamenblieven
keen Anter gifft.
Orrer dat gifft se un nüms waagt to fragen?
De helle Vullmaand tövert een güllne Straat up de See.
De kann nüms vun uns gahn.
Vullmand an dat Grote Wader. Foto Vossmann/Wikimedia
commons
Dor ist dat Enn vun den Weg.
För uns all tausåmen.
Da is denn woll so,
dat een dat ierst in't Öller wies ward:
"Wi hebbt hier keen blieven Stadt!"
Wenn een jung is, denn is de Tiet,
de een hett, ahn Scheiden.
Denn aver knackt dat hier un dor,
Schicksåål schleit,
wenn een nich an denkt.
Denn kümmst dor achter:
Leven is endlich.
So, as wi de Wissower Klinken nich fasthollen köönt,
so köönt wi uns Leven nich hollen.
"Wi hebbt hier narrns een blieven Stadt."
Wat stellt wi mit disse Künnigkeit an?
De Grote See süht ut as Melk,
wenn de Klinken daalstörten.
Se swemmt nu in dat vele Wader.
Un sinkt daal na'n Grund.
Een blieven Taukunft för de stråhlen Kried?
Un is dat so denn ok för uns:
"Wi hebbt hier keen blieven Stadt,
sünnern de taukünftig seuken wi
vör dat Door,
wo Jesus lieden müßt.
So hett hei uns, di un mi, hilligt.
De Gott vull Freden, de hett den groten Harder,
uns Herrn Jesus, vun de Doden rupföhrt
un uns sien Geist schickt.
Dat is de ewig Bund.
Vundeswegen hett ok Jesus buten
vor 't Door lieden muß, mit sien eegen Bloot hett he dat Volk
hilligt. So wollt wi nu to em rutgahn ut dat Lager un sien Schimp
dregen. Wi hebbt hier ja doch keen Stadt, de blifft, avers de kamen
deit, de söökt wi.
Steiht bi Hebräer Kapittel 13
(Översetten Karl-Emil Schade)
|
