Gott seggt Jo

Predigt vun Sabine Stürzer


De Gnaad vun uns Herrn Jesus Christus un
de Leevde Gotts un de Gemeinschaft vun
den hilligen Geist wees mit Se.
Amen.

Gott sülmst is de Börg för, dat uns Woord för jo nich Ja un Nee togliek is. Gott sien Söhn, Jesus Christus, de ik un Silvanus un Timotheus bi jo preekt hemm', is ok nich Ja un Nee, man bloot een Stück Ja! Sovöl d'r ok toseggt worden is vun Gott, in em is Ja un in em is Amen, Gott to Ehr dör uns. De uns fast stahn lett mit jo tosamen in Christus un sien Hand up uns leggt hett: dat is Gott sülmst. He hett uns ok utsöökt un uns sien Geist as Pand al in d' Hart daan.

2. Korinther 1, 18-22


Tempelruinen in Korinth. Bild elveoflight/Wikimedia Commons

Leeve Gemeend,

Paulus har toseggt, no Korinth to kommen. Nu kümmt he doch nicht, he seggt af.
De Gemeend ist argerlich: Erst seggst Du "Jo", nu seggst Du "Nee". Wat is denn dat nu blos för en Tüünkroom?

Paulus verkloort jüm:
Gottvatter is mien Biestand: Mien Jo is keen Nee. Mien Jo to ju is liekers so as Gott sien Jo to uns.

Man wörüm föhrt he denn nicht no Korinth?
Dorto mut man sik de ganze Geschicht ankieken. Korinth weer to Paulus siene Tied een grode un bedüüdende Stadt mit een grooden Hoben. Scheep ut alle Länner keemen dor an. Un so güng dat in de Stadt nich anners to, as dat hüüt in groode Hobenstädte to geit.

Bunt sett si ook de Gemeende tosomen: Junge Lüüd, ole Lüüd, Fruuns, Mannslüüd, arm un riekt ut veele Länder, un jedereen har sien eegen Meenung to Jesus und Gott un Hilligen Geist.


Is de Gemeen twei?

So har dat, för eenige Tiet, Stiet geven, un Paulus weer hinreist, üm för Freeden to sorgen. Man dat har noch mehr Zank und Striet geven, un Paulus weer afreist
mit dat Verspreeken, wedder to kamen.

Nu har he en Breef ut Korinth kregen, dat de Lüüd dor op em tööven, dat de Striet noch nich bieleggt worrn is un all ehr Höpen nu op Paulus liggen deit, dat he för Freeden sorgen much.


Striederee

Paulus hölt dat för klöker, nich no Korinth to reisen, sünnern leever weg to blieben. Denn de Lüüd söllt nicht op em höörn, sünnern op Gott un op Jesus siene Wöör, de Paulus, Silvanus un Timotheus predigt hebbt.

Dorüm schrift he:

"De uns fast stahn lett mit jo tosamen in Christus un sien Hand up uns leggt hett: dat is Gott sülmst. He hett uns ok utsöcht un uns sien Geist as Pand all in d' Hart daan."

Dörch de Dööp sünd se jo all Gott siene Kinner un hebbt de Freeheit, sülben Jesus to finden un em nah to gahn. Em leev to hebben un sik so to holln, as he jüm dat opdragen hett.


Dööpstein. Foto Xenos/Wikimedia Commons

Paulus will nich de Herr öber den Glooben vun de Lüüd sien. Nee, he will en Hülpsman sien, to Freid vun de Lüüd, he will jüm dat Evangelium, de gode Noricht bringen. Dormit se erkennen künnt, dat Jesus Gott sien Jo to jüm is.

Un hüüt, hier, worüm groode hüüt düsse Text?
Viellicht wieldat wi all de Beleevnisse, de jedes Johr wedder no Wiehnachten to hörn un to lesen sünd, kennt? Zank un Striedt in de een oder de anner Familie, Traan'n un Truer, wieldat ich alls so loopen is, as dat dacht weer...

Kiekt, un dor bün ik wedder bi Paulus. Dor mut nich eener alleen alln's redden, mutt nich een alleen alln's mooken. To en Familie, as ok to en Gemeend, dor hört veele Lüüd to, un jedereen kann wat doon oder looten, dat dat en scheunes, freedvulles Fest ward.

Un wenn in de een oder de anner Familie nich alln's so good lööp, denn is dat viellicht klöker, nicht grod an Wiehnachten all op anner to sitten. Viellicht is dat klöker, dat so to doon, as Paulus dat mookt: Sik torüchtrecken, en Breef schreben, de Verantwurtung afgeven.
Aftööven, wat de anner ut Gottes Wöör mooken deit.

Un: Gott sien Woort, sien Geist wirken to looten.

Een Bispeel kann ik vun uns sülben vertelln: As uns Dochter uttocken weer, vör 9 Johr, un glieks 350 km wiet weg, dor wull se Wiehnachten unbedingt mit ehrn Leevsten allen fiern.

Klor hett se uns fehlt, weer keen richtiges Wiehnachten. Man wi hebbt nix wieder to ehr seggt. Liekers, dat anner Johr keem denn al in Summer de Inladung, dat wi doch to Wiehnachten to jüm kamen süllt, wi harrn ehr so fehlt.
Siet de Tiet fiert wie Wiehnachten jümmers tosomen, mool hier, mool dor.

Wa weer dat wohl utgahn, wenn wi op den Besöök bestahn harrn?

De Gemeend in Korinth het dat ook good dahn, dat Paulus nich glieks kamen is, so harrn se Tiet, sik op sik sülms to besinnen. To marken, wat för en Kraft un wat för en Geist ünner jüm lebennig ist un wat se mit Paulus verbinden deit. To marken, dat se all Gott sien Geist as Pand in ehr Harten hebbt.

Und düt Pand hett Gott ook in uns Harten leggt.

Köönt Se dat föhlen?
Bi't Singen?
Bi't Beden?

Sluut Se dat Pand good in Ehr Hart in un nehmt dat mit.

Dat se dat jeden Dag wedder föhlen künnt:
Gott sien Jo to uns.
Ook wenn wi dat nich jümmers schafft, bi Gott to blieben, so blivt he doch bi uns, dörch sein Söhn Jesus, uns Christus.

Dörch em segt Gott to jedeneen vun uns Jo.

Nu mach viellicht de een oder de anner hier hüt in de Kark sitten un seggen: "Nee, mi hett Gott vergeten. Mi geiht dat so leeg. Dat kann doch wohl nich Gott sien Plan för mien Leeven sien."

Glöövt Se mi, ook ik heff in mien Leeven so een Punkt, dor kann ik Gott nich verstahn. Dor blivt mi nix anners öber, as to beeden. Ik schnack denn mit Gott so as mit en Vadder, vertruut un doch vull Respekt:

"Vadder, ik weet nicht, wat dat sall, worüm dat so sien mutt, liekers, Du weetst dat, un dorup vertruu ik. Du büst veel, veel klöker as ik, Du weetst, wotau dat good is. Worüm Du as Vadder ook mool Nee seggen muttst."

Un denn föhl ik mi nich mehr ganz so leeg, denn hev ik dat afgeven, dat ik jümmers alln's wies warden mutt. Denn luster ik wedder op Paulus siene Wörd:

"He hett uns ok utsöökt un uns sien Geist as Pand al in d' Hart daan."

Un nich blos dat, nee he hett uns ook en grodes Teken geven: Sienen Söhn.

Un wenn wi denn Wiehnachten fiert, fiert, dat Jesus in uns Welt kamen is, denn weet wi: Wi künnt nich alln's verstahn, liekers wi föhlt:

Gott hett uns leev.

Amen.


Bild RW


26.12.2011


na baven