Een Froach bloots....

vun Ewald Eden


Woveel Bott brukt en Minsch, wenn he dod blivt?

Wat is dat för een gediegen Froageree, mach de een ov anner nu woll denken — dat is doch in elker Kaarkhoffsörnung fastlächt.

Kiek — so denk ikk ok. Oaber wenn ikk so mit woake Oogen dör de Welt loop, denn schleit mi mennichmoal de Verstand dübbelt, woveel Minschen dat nich to weeten schien'n. Dor givt dat "Gottes Ebenbilder" , de sitten up Bargen van Kapitoal un Good — dat see rein nich mehr noa ünnern kieken köänt. See seecht nich, dat up Kant van de Barch anner Kreaturn Nood lieden — foaken hoast an verschmachten sünd.

So een Hümpelboer har bi us in d' Famili inhieroat. Mien jüngst Süster, de har sükk hüm utkääken. He wee woll bold dartich Sömmers öller as see — ober dat word joa all licht moal bi de Sied pakkt, wenner dat Bäed week genooch is.

Erwin wee een heel Figelienschen — Pinunsen to'n Utdoon har he genooch, un angääven much he ok ganz geern. Blods eens — dat much he överhaupts nich: Een anner moal een lütt Spierke van dat, wat he su toveel van har, ovgääven. Stilkens kloagen, wo schroar hüm dat gung, dat kunn he as een Grooten. Wo stuur dat Lääven doch wee — dat dat aal so düür wee — dat dat Geld, wat man so kreech, man jüüst för dat Minnste langen wüür — ikk kunn dat bold all singen.

Keemst dor in Huus moal up Visit, denn har he di joa geern nööcht to äten — oaber wat ok föör een Mallör — see moken jüüst een Dieet — vanwägen de Puustichkeit — un nu wee nich veel an Kroameree in Huus. Wi wussen dat. Keem he Sönndachs mit sien Bagoasch oaber bi us, denn bleev niks in Potten un Pann'n — denn wuß he gannich, wu "Dieet" schräven wurd.

De twee Kinner, de see harrn, de hemm'n see bitieds ut Huus grauelt — dor kunn denn joa een lütgern Woahnung her. De Ümtrekkeree hevv ikk för mien Süster umsünst beschikkt — wiel hör dat joa so noar gung. Dat hör Erwin sükk aal veer Wäken 'n neeän Antuch bi de düürste "Herrenutstatter" up d' Keunichsallee hoal, dat wuß ikk.


"Kleit mi doch an'n Moors!"

De Kleedoasch wee jedermoal mit twee Büksen — wiel he joa so spoarsam wee un wiel so een Büks joa eder verschlitt as een Jakk; un dat he jeder Antuch blods eenmoal antrukk — dat wuß ikk ok. Dat he oaber tweehunnerdsöäbenuntachentich Poar Schoo in d' Schapp stoahn har, dat hevv ikk eers bi d' Flöstern spitz krägen. Een heele Koamer wee vull mit Mannslüüplünnen. Un denn hevv ik hüm moal füünsch froacht — denn he wee joa ok all hoch in de Söämziger —, ov he sükk up d' Kaarkhoff all Bott genooch säkert har. Mit dat Bild van sien Gesiächt, dor har man woll een Pries wunn'n — so grot wee dat Froachteeken, dat dorin moalt wee. „Woneem schall ik dat verstoahn———?" kunn ik dorut lääsen. "Ikk meen, een normoal Minschke kricht, wenn he dodblivt, doch blods twee Trää lang un een Trää breet — du brukst doch för dien Kroameree, wat du hest, woll licht dartich Veerkantmeter. Ov wullt du dat nich aal mitnääm'n?"

Dat wee denn vör veer Joahr mien letzt Ansproak an Schwoager Erwin. So laang hett he nich mehr mit mi schnakkt. Köänt ji dat verstoan?


Allens, wat nablifft...


18.11.2019


na baven