En Rotkehlchenfabel

Na en hoochdüütsch Vörlaag frie vertellt vun Karl-Heinz Sadewasser

Achter de Schüün seet in'n Flederbusch en lütt Rotkehlchen un süng verdull sien Melodie graad as de Sünn upgüng. All de annern Vagels füngen ok an to singen, blots de Uul in ehr düüster Astlock süng nich mit. Se gnuur dat Rotkelchen an: "Wat singst du dor blots för n' Tüünkraam? Hest du denn vergeten, dat dat noch vör en poor Stunnen stickendüüster weer? To Nacht bin ich rümflagen — ganz liesen dicht över de Eerd as so'n düüster Schatten. Mien Föötkrallen hebben togrepen un de Kreaturen Angst injaagt. An de Finster vun de Minschen heff ik "Kievitt, Kievitt" ropen un ehr Angst maakt, dat se all starven möten. Dat is de Wohrheit: De düüster Nacht, mien scharpe Krallen un de Dood, von so wat sallst du man singen!"

Man disse lütte Vagel harr dor meist gor nich henhöört, he har eenfach wieder sungen. He freugte sich to den niegen Dag, to de helle Sünn un den blagen Himmel mit de witten Wulken un süng sien Danklied.

Nachtuul, ok "Dodenvagel"

"Danken?" so gnurr dat all werrer ut' den Boom rut, "danken? Woför denn eigentlich? Wat wi allens hebbt, dat is doch uns Verdeenst un steiht uns to. Sing, lütt Vagel, man lever mit mi in Düüstern vun all dat, wat dor noch allens Slimmes kamen warrt!"

Denn weer 't erstmal ut mit dat Gnurren von de Uul. Un wohrhaftig, dat schien, as wull dat Rotkehlchen nu ok uphüürn mit sien Singen. Dor aver keek de lütte Vagel över de gelen Feller un de grönen Wischen un dach an die beiden lütten Kinner, de gistern up den Weg na de School weern. Se eten ehr Schoolbrot, un dat sehg nich so ut, as dat se hungern müssen.

Nee doch, so lang wi noch noog tau äten hebbt un noch veel wat anders dortau, so lang hebben wi Grund to danken. Un nu güng dat werrer los mit dat Danklied, noch bäter as vörher.

"O, du Dööskopp," gnurr dat al werrer ut den hogen Boom, "wat willst du woll noch singen un danken. Dat passt doch nich to disse Welt. Irst gistern heff ik vör 't Finster bi de Minschen in't Kieckschapp to sehn kregen, wat dor allens in de Welt los is: Murden un doodslaan, bedreigen un arm warrn — nee, nee, dor pass ik doch bäder to mit mien düüster Kleed un mien Ropen vun den Dood. Holl du man dienen Snabel un maak bi mi mit. — Aver segg eis, lütt Vagel, worüm kannst du överhaupt singen?"

"Dat will ik di vertellen", kümmt dat nu torüch ut den Flederbusch, "een von mien Vöröllern is vör heel lang Tiet dorbi west, as Jesus in Jerusalem an't Krüüz nagelt wörr. He harr sien Nest in'n Dornbusch up den Barg Golgatha un kunn allens sehn, wat se dor mit Jesusmöken. Dat wier jo allens so schlimm! Nich blots, dat se Jesus dor an't Krüüz starven leten, nee, se hebben ok noch so'n Kranz mit scharpe Dornpicken up sienen Kopp drückt, un Blaut leep vun Jesus sienen Kopp man ümmer so runner. Dor flöög de lütt Vagel ganz dichting an Jesus ran un sett' sik baben up de Kroon. As he nu mit sienen Snabel Dornpicken ut Jesus sien Gesicht ruttrecken dee, kreeg sien Bost enen Blautdruppen af un seine Kehl wörr root, blautroot. Dorüm kann ik singen", sä dat Rotkehlchen tau de Uul in ehr düüster Boomlock, "wieldat ik dissen roden Placken an mien Bost heff!"

Un de Uul weer ganz still un hett nich mehr gnuurt... Un ut den Flederbusch süng de lütte Rootbost ehr Dankleed.