Reisesegen

vun Richard Weigand


Sommertied, de Daag sünd lang un hell un de Smacht ob Reisen ward groot. Un nu is dat Reisen wedder mööglich! Vele leve Lüüd verlaat ehr scheunes Tohuus, fohrt or fleegt to een Ferienziel. Seukt de Afwesseln in anner Lannen, versöökt Arbeet un Stress för een Tied to vergeten.

De Minsch bruukt nu mol anner Horizonte, achteran is sien "to Huus" og wedder best.

"Bit wi uns denn wedder seht, holl Gott di fast in siene Hannen!"

"Fohrst du mit dien Auto in de Ferien, denk dor an, dien Schutzengel is so old as du, fohr nich flinker, as he flegen kann!"

Mach ween, du fohrst no Süüd, hest de groten Bargen vör di in een dunstig Lücht un stellst di de Fraag "Wat is dor achter?" De Minsch is nu mol so neeschierig, mach geern allns weten. Anner Fomilien sitt in'n Fleger, hebbt de Alpen ünner sik, fleegt no Italien, or noch wieder, leggt sik villicht an't Mittelmeer in de warme Sünn.

"Bit wi uns denn wedder seht, holl Gott di fast in siene Hannen!"

För Wannerslüüd is de wiede Blick över Hochmoor, Heid un Blomenwischen, bit an'n Horizont dat scheunste. Dor find he og een lütte Beek, de breder un grötter, denn Barg hendool löppt un to'n Fluss ward. Un he versteiht, dat allns, wat so lütt anfungen is, sik na'n Tied mit een groot Meer vereent un man blods een Deel vun de grote Schöpfung is. Dor steiht he nu un wunnert sik, wo flink de Sünn an'n Obend in't Meer versackt un Horizont un Meer eens ward!

"Bit wi uns denn wedder seht, holl Gott di fast in siene Hannen!"



24.5.2020


na baven