Paaschen in't Niege Testament

...as Lukas dat vertellt

Överdragen vun Behrend Böckmann

Evangelium nå Lukas, Kapiddel 22, af Vers 39

Jesu Verhaftung

Un hei (Jesus) güng ut dei Stadt rut. Un nå sien Gewohnheit güng hei an'n Ölbarch, un sien Jüngers keemen mit em. As hei nu an Urt un Stell ankåmen wier, dor säd hei tau ehr: "Bäd't dorüm, dat ji nich in Versäukung kåmen daut." Un hei sülfst güng'n bäten von ehr af, woll son'n Enn, as einer mit'n Stein schmieten kann, un schmeet sik up dei Knei dål un füng an tau bäden: "Mien Vadder, wenn't dien Will' sien süll, denn låt doch dissen Bäker an mi vörbigåhn! Œwer nich so as ik will, sonnern so as du dat wisst." Dor keem 'n Engel von'n Häben un bröcht em Kräft'. Un hei wrüng sik un däd lang bäden. Un sien Schweit dreef em tau Ierd dål so as Blautdruppens. Un hei hürt up tau bäden un stünn up un güng tau sien Jüngers un markt, dat's vör grot
Bedräuwnis inschlåpen wiern. Dunn säd hei tau ehr: "Wat hefft ji nu tau schlåpen! Ståht up un bäd't, dormit dat ji nich in Versäukung kåmt."

An'n Öölbarch

As hei dit noch gråd seggen däd, dor keem 'n grot Haud Minschen an. Un Judas, dei ein von dei twölf Jüngers, güng ehr vöran un keem up Jesus tau un wull em 'n Kuss gäben. Œwer Jesus säd tau em: "Judas, mit 'n Kuss wisst du denn Minschensœhn verråden?". As dei, dei bi em wiern, nu seihn hemm', wat nu kåmen würd, dunn säden's: "Herr, sallen wi uns mit uns Schwerter wehren?"

Un ein von ehr schlöch nå den Hogen Preister sienen Knecht un haucht em sien rechtet Uhr af. Œwer Jesus geef em tau Antwurt: "Låt't sei doch måken!" Un hei föt dat Uhr an un måkt em wedder gesund. Jesus säd nu tau dei Hogenpreisters un Offiziers un dei Öllerlüd, dei up em dålgüngen: "Ji führt juch as Mürders up un gåht mit Schwerter un Stangen los. As ik Dach för Dach bi juch in'n Tempel wier, dor hefft ji kein Hand gägen mi röcht, œwer dit is nu juch Stunn' un all dei Finsternis deit sik up."

Dunn nähmen's em un tohrten mit em af un bröchten em nå denn Hogenpreister sien Hus. Un von wieden güng Petrus ehr nå. As sei nu midden up 'n Hoff 'n Füer anbäuten däden un sik dor alltausåmen hensett'ten, sett't sik Petrus midden mang ehr hen. Œwer 'n Deinstdiern seech em gägen dat Licht sitten un säd: "Dei dor wier ok bi em." Hei streed dat œwer af un säd: "Diern, ik kenn em ja gor nich mål." Un gliek dornå kreech 'n Anner em tau seihn un säd nu: "Du hürst ok tau dei Gesellschaft." Œwer Petrus säd: "Man, dat dau'k nich." Un nå umgefihr ein Stunn' röppt 'n Anner: "Un wohr is't liekers. Hei hürt ok tau sien Lüd. Hei is soch ok ut dat Galiläaland." Œwer Petrus säd: "Mann, ik weit gor nich mål. Wat du meinen deist." Un grad as hei dit seggen würd, dor kreiht dei Håhn. Un dei Herr dreiht sik nu üm un würd Petrus ankieken. Un Petrus mösst an denn Herrn sien Wurt denken, as hei tau em secht harr: "Ihrer as dat dei Håhn kreigen ward, hest du mi all dreimål verråden." Un dor güng hei rut un füng ganz dull tau rohren an.

Un dei Mannslüd, dei Jesus fasthöllen däden, brüd'ten em un schlögen un hüllen em dei Ogen tau un frögen em dunn: "Wist uns nu nich wohrseggen, wecker die is, dei di gråd schlågen hett?" Un sei dräben up noch väl anner Ort ehrn Spijök mit em.
As't nu Dach worden wier, dor keemen dei Öllernlüd un dei Hogenpreisters un dei Schriftgelihrten tausåmen, un hei würd vör ehr Gericht bröcht. Un sei säden: "Wenn du würklich dei Heiland büst, denn sech uns dat nu." Man hei säd tau ehr: "Wenn ik't juch seggen würd, denn glöwten ji't liekers nich. Œwer von nu an ward dei Minschnsœhn an dei rechte Sied von Gott sien Macht sitten!"

Dor säden's all taugliek: "Denn büst du also Gotts Sœhn?" Un hei säd: "Dat is wull wohr, ja ik bün't." Dunn säden's: "Wat bruuken wi noch wieder för Tüchnis? Wi hemm' dat nu all mit eigen Uhren hürt, dat hei't sülfst secht hett."

Kapiddel 23

Jesu Prozess

Un dei ganze Versammlung stünn up, un sei bröchten em vör Pilatus. Un dor füngen's an, em tau verklågen, un säden: "Dissen hemm' wi dorbi tau fåten krägen, as hei uns Volk uphissen däd, un dat hei secht hett, an'n Kaiser brukt
'n kein Stüern nich tau tåhlen. Un hei gifft sik sülben för denn Heiland un König ut." Dor wür Pilatus em frågen: "Büst du dei Juden ehr König?" Dunn antert hei: "Gewiss."

Pilatus säd nu tau dei Hogenpreisters un all dei Lüd: "Ik kann an dissen Minschen kein Schuld nich finnen." Œwer dei bleeben dorbi un räd'ten ümmer düller, dat hei dat Volk uphissen däd mit dat, wat hei lihrt hett, as hei dörch't Land Judäa wannern däd, un denn wedder in't Ghaliläaland dormit anfungen hett un denn bet hierher kåmen is. As Pilatus dit all tau hürn kreech, dunn fröch hei, wat för einer dei Mann ut't Galiläaland wier. Un as hei nu in Erfohrung bröcht harr, dat hei ut Herodes sien Land kümmt, dunn schickt hei em tau Herodes, dei sik gråd in dees Dåch in Jerusalem uphöll. As Herodes nu Jesus tau seihn kreech, dor freucht hei sik dull, denn hei harr em lang all giern mål seihen wullt, denn hei harr all väl von em hürt un harr't giern seihn, dat hei em 'n Wunnerdat vörmåken würd. Hei stellt Jesus väle Frågen, œwer hei gifft gor nich mål ein Antwurt. Dei Hogenpreisters un drei Schriftgelihrten œwer stünnen dorbi un verklåchten em hart. Un Herodes un, dei bi em wiern, leeten ehren Spijök un Hohn an em ut. Un dei leet em 'n Kleid antrecken un schickt em so tau Pilatus taurüch. An dissen Dach würden nu Herodes un Pilatus miteinanner gaud' Frünn, denn vördem wiern sei sik gägensiedig arg.

Pilatus reep nu dei Hogenpreisters un dei Öllernlüd un dat ganze Volk tausåmen un säd tau ehr: "Ji hefft dissen Minschen tau mi bröcht, dei einer is, dei dat Volk uphissen deit. Nu kiekt mål: "Ik heff em in juch Bisien in't Verhür nåhmen un heff rutfunnen, dat juch Klågen nich begrünnt sünd. Un ok Herodes hett nix finnen künnt, denn dei hett em uns taurüchschickt. Dor licht denn so nix gägen em vör, wo dei Dod up ståhn deit. Ik will em nu utpietschen låten un em denn friegäben." — Œwer dat hürte tau sien Plichten, dat hei ehr up't Fest einen friegäben mösst. Dor reep dei ganze Haud up eins: "Schlåch em dod, geef uns Barabas frie!" Dei seet in wägen 'n Upruhr, dei inne Stadt vörfollen wier un ok wägen Murdsåken. Un wedder höll Pilatus ehr 'n Räd, denn hei wull giern, dat Jesus frie keem. Œwer sei bölkten gägen em an: "An't Krüz mit em! An't Krüz mit em!" Hei säd nu taun drüdden Må tau ehr: "Wat hett disse Mann denn Leget dån? Ik will em utpietschen låten un denn låt ik em lopen." Man sei setten em dull tau, un datt würd 'n Gebölk, un sei födderten dat, dat hei krüzigt warden süll. Un dees Stimm' behöll dei Båbenhand. Un Pilatus geef ehr Verlangen nu nå. Hei leet denn lopen, dei wägen Upruhr un Murd in't Gefängnis sett't wier un œwergeef ehr Jesus, dat's mit em måken künnen, wat's wullen.

Dei Krüüzigen

As sei nu so mit em aftohrten, dor greepen's sik'n Mann, dei Simon heiten däd un ut Kyrene gebürtich wier, un dei gråd von sien Acker keem. Denn packten sei dat Krüz up, un hei mösst dat nu achter Jesus herdrägen. 'N grot Haud Lüd leep œwer achteran un ok väle Frugenslüd. Dei jammerten un rohrten œwer em. Un Jesus dreiht sik nå ehr üm un säd: "Ji Döchder von Jerusalem, rohrt nich œwer mi! Rohrt leiwer œwer juch sülben un œwer juch Kinner. Denn dat warden Tieden kåmen, wo man seggen ward: ‚Wo gaut sünd dei an, dei kein Kind anne Hand hemm' un ok kein anne Bost.' Denn warden sei anfangen, dat's tau dei Bargen seggen: ‚Fallt doch up uns!' un tau dei Hügels: ‚Deckt uns doch tau!'Denn wenn't sogor dat gräun Holt so gåhn deit, wat ward denn mit dat dröch Holt måkt warden?" Œwer dor wieren noch twei anner Verbräkers, taugliek mit em rutbröcht wür, dat's afdån würden süllen.

Barch Golgatha

Un as sei an denn Urt kåmen wiern, tau denn "Köppenbarch" secht wür, dunn någelten sei em dor up't Krüz fast, un so ok dei Verbräkers, denn einen rechts un denn annern links von em. Œwer Jesus säd: "Mien Vadder, räken ehr dat nich tau, denn sei weiten ja gor nich, wat's daun." Un sien Kleider verdeilten's ünner sik un kawelten üm ehr. Un dei Lüd stünnen dorbi un keeken dorbi tau. Œwer dei Öllerlüd spijökten œwer em un säden: "Anner Lüd hett hei helpen künnt, nu sall hei sik sülben man ok helpen, wenn hei in Würklichkeit dei Heiland is, denn Gott sik utwählt hett." — Un ok dei Soldaten spijökten œwer em, keemen dichter an em ran un hemm'em Ätig tau drinken gäben un säden: "Wenn du dei Juden ehr König wisst sien, denn help di nu doch sülben."

Un båben œwer sienen Kopp wier 'n Schrift schräben: "Dit is dei Juden ehr König."
Ok ein von dei Verbräkers, dei dor krüzigt wiern, schüll em: "Büst du nich dei Heiland? Denn help di doch sülben un uns ok!" Dor wür dei anner dissen draugen un em tau Antwurt gäben: "Schuchst du di vör unsen Herrgott nich mål? Un sittst in deisülwig Not! Uns beid tworst geschüht ganz reccht, denn wi kriegen nu denn Lohn för uns Daun. Man hei hett nix Unrechtes måkt." Un hei säd: "Jesus, denk an mi, wenn du in dien Riek kåmen deist." Un hei säd tau em: "Wohrlich, ik sech di: Hüt noch warst du mit mi in't Paradies sien."

Un't wier all ungefihr meddachs Klock twölf, dor keem ne Düsternis œwer dat ganze Land bet tau Klock drei hentau. Un dei Sünn würd düster, un dei Vörhang in'n Tempel reet midden dörch. Un Jesus reep lud: "Mien Vadder, in dien Hänn geef ik nu mien Seel!" Un as hei dit secht harr, dunn stürw hei.

As nu dei Hauptmann seihn harr, wat sik allens taudrågen harr, dor lawt hei Gott un säd: "Würklich, dit is 'n framen Minschen wäst!"

Un all Lüd, die tau Taukieken kåmen wiern, un dit nu allens seihn künnen, schlögen sik an ehr Bost un würden annern Sinns. All sien Frünn harrn harrn sik son'n lütt bäten von em af henstellt, un ok dei Frugenslüd, dei mit em von't Galiläaland kåmen wiern. Sei all wullen sik dat mit anseihn.

Un dor wier 'n Mann, dei heit Joseph un wier 'n Ratsmann un wier 'n gauden un rechtlichen Mann. Die harr in dei Öllerlüd ehr Versammlung dat nich bistimmt, wat's tau beråden harrn un denn daun wullen. Hei wier in dei Judenstadt Arimathia tau Hus un täuwte ümmer up Gott sien Riek. Disse Mann güng nu tau Pilatus un bäd't sik Jesus sien Liek ut, un nähm em denn dål von't Krüz un wickelt em in 'n Linnen Lakenun lecht in in'n Graff, dat in'n felsen uthaucht wier, un wo süss noch nie nich einer in lägen harr. Un dat wier Friedachåbend, un dei Sabbat füng gliek an.

Un dei Frugenslüd, dei ümmer üm em wiern, un dei nu ok mit em ut Galiläaland kåmen wiern, keeken sik dei Graffstäd' an wo sien Lik bisett't wür. As sei nu trüchgåhn wiern, dor måkten's Gewürze un Salwen trecht. Un den Sabbatdach œwertröken's sik ganz still trüch, so as dat Gesetz dat vörschreef.

Kapiddel 24

Dat lerrig Graff

Œwer an'n iersten Dach von dei Wäk, as't so gråd hell warden wull, güngen dei Frugens nå 't Graff un sei harrn ehr Gewürzen bi sik, dei's taurecht måkt harrn. Un dor fünnen's, dat dei Stein von't Graff wechschåben wier. Un as sei nu rinnergüngen, dor künnen's Jesus sien Liek nich finnen. Un as sei sik nu so denn Kopp terbarsten, dor stünnen up eins twei Mannslüd bi ehr. Dei harrn Kleider as Füer an. Dor kreegen's dat mit dei Bang tau daun un schlögen dei Ogen nå ünnen. Œwer dei Mannslüd säden tau ehr: "Wat säukt ji denn Läbennigen hier mank dei Doden? Hei is nich hier. Hei is wedder upwåkt. Denkt mål doran, wat hei tau juch secht hett, as hei noch in't Galiläaland wier. Dor hett hei doch all secht, dat dei Minschensœhn in dei Hänn' von lege Minschen utleiwert ward, krüzigt ward un an'n drüdden Dach wedder uperståhn ward." — Un sei dachten nu an sien Wür un güngen wech von't Graff un vertellten dit allens dei elben Jüngers un ok all dei Annern. Dat wieren nu Maria un Magdalena un Johanna un Maria, wat Jakobus sien Mudder is.

Un noch anner Frugenslüd wieren dorbi wäst un hemm' dat nu dei Apostels vertellt. Œwer allens, wat sei seggen däden, dat keem ehr as 'n Märken vör, un sei glöwten ehr dat nich. Œwer Petrus stünn up un leep tau dat Graff hen, un as hei sik dålböcht, künn hei wieder nix as 'n Linnendauk seihn. Un hei güng wedder nå Hus un mösst sik œwer dit allens blot wunnern.

Emmaus

Un twei von ehr güngen an'n sülwigen Dach nå'n Dörp, dat bi twei Mile' von Jerusalem af licht un Emmaus heiten däd. Un sei schnackten miteinanner von all dat, wat sik taudrågen harr. Un as sei nu so bi't Vertellen sünd un keinen Klauk in kriegen künnen, dunn keem Jesus hentau un güng mit ehr. Œwer ehr würn dei Ogen tauhollen, dormit's Jesus nich erkennen süllen. Dunn säd hei tau ehr: "Wat vertellt ji juch dor denn so in't Gåhn?" — Dor bleeben's ståhn un keeken trurig vör sik dål. Œwer dei ein von ehr, denn sien Nåm Kleophas wier, geef em tau Antwurt: "åch taudrågen hett?" — Un hei säd tau ehr: "Wat denn?" Dor säden's tau em: "Dat mit Jesus von Nazareth, wecker 'n Prophet wier un grot Dingen dån un gewaltig predigt vör Gött un vör all Lüd, wo uns Hogenpreisters un Öllerlüd em utlweiwert hemm', dat hei taun Dod verurdeilt würd, un denn ok an't Krüz schlagen is. Un wi harrn uns dei Tauversicht hengäben, dat hei dei wier, die dat Volk Israel erlösen wür. Un dit is nu alöl die drüdde Dach, dat dit allens gescheihn is. Un Frugenslüd, dei tau uns hürn, hemm' uns noch 'n düchtigen Schreck injåcht. Denn weck von disse Frugens sünd vermorrn vör Dau un Dak tau sien Graff hengåhn un künnen dor sien Liek nich finnen. Dei keemen nu un säden, dat dor Engels kåmen wiern un dei harrn ehr secht, dat hei an't Läben wier. Un dor sünd ok weck von uns Lüd nå't Graff hengåhn un hemm' allens so funnen, as dei Frugenslüs dat utsecht harrn. Œwer em sülben hemm's nich tau seihn krägen." — Dunn säd hei tau ehr: "Oh, wat hefft ji man blot för kort Gedanken! Un wo kœnt ji wull man so wenig an dat glöwen, wat dei Propheten allens secht hemm! Wier dat wull 'n Wech ümhen? Leeden mösst dei Heiland dit doch allens, un in sien Herrlichkeit mösst hei ok ingåhn." Un hei füng an von Moses un all dei Propheten un würd ehr alle Schriften utdüden, dei von em räden däden. As sei nu neeger an't Dörp keemen, wo's hengåhn wullen, dunn däd hei so, as wull hei wieder gåhn. Œwer sei nödigten em un säden: "Blief bi uns, denn't will Abend warden un dei Dach geiht all tau Enn'!" Un hei keem mit erin un bleef bi ehr.
Un as hei nu tausåmen mit ehr tau Disch seet, nähm hei dat Brot un sprök dat Dankgebett un brök von af un geef't ehr. Dor würden ehr dei Ogen updån, dat's em kennen würden. Œwerst dunn verschwünn hei von ehr. Un sei säden ein taun annern: "Wier dat nich, as wenn dat Hart uns brennen däd, as hei ünnerwägens mit uns räden däd, un as hei uns dei Hillig Schrift utdüden däd?"

Dei operstannen Jesus bi sien Frünnen

Un in deisülwig Stunn måkten sei sik up un güngen trüch nå Jerusalem un fünnen dor dei elben Jüngers un dei tau ehr hölen, dat's sik versammelt harrn. Un dei säden: "Wiss un wohrhaftig! Dei Herr is wedder upwåkt, un Simon hett em seihn!" Un sei vertellten ehr, wat ehr up ehren Gang gescheihn wier, un wo's em doran kennt hemm', woans hei dat Brot bråken hett.

As sei nu gråd hiervon schnacken däden, dor stünn hei mit eins midden mang ehr un säd: "Fräd wäs mit juch!" Dor verfihrten's sik, un in ehr Angst glöwten's, sei würn 'n Späuk seihn. Un hei säd tau ehr: "Worüm verfihrt ji juch, un worüm hefft ji noch Twiewel in juch? Kiekt juch mål mien Hänn' un mien Fäut an un kiekt gaut tau. Denn 'n Späuk hett kein Fleisch un kein Knåken nich, as ji't an mi seihn kœnt." Un as hei dit secht harr, dunn wiest hei ehr sien Hänn' un sien Fäut. As sei't œwer in ehr grot Freud noch ümmer nich glöwen künnen un noch wunnerwarkten, dor säd hei tau ehr: "Hefft ji nich wat tau äten hier?" — Dunn gäben's em 'n Stück Bratfisch. Un hei nähm dat un hett dat vör ehr Ogen upäten. Un nu säd hei tau ehr: "Dit hett allens dat tau bedüden, wat ik mit juch bespråken heff, as ik noch bi juch wier, dat allens ok gescheihn mösst, wat œwer mi in Moses sien Gesetz un bi dei Propheten un bi dei Psalmen schräben steiht."

Hiernå düd't hei ehr dat allens ut, dat's den Verstand dorvon krägen un dei Hillig Schriften ok begriepen künnen, un säd tau ehr: "So steiht't schräben, dat dei Heiland lieden mœt un an drüdden Dach wedder von dei Doden upståhn ward, un dat von sienen Nåm' bi alle Völker predigt warden mœt, dat's in sik gåhn, un dat's denn Vergäwung för ehr Sünnen kriegen kœnen. Un in Jerusalem ward dormit anfungen. Un ji sallt dat all betügen. Un kiekt, ik will up juch kåmen låten, wat mien Vadder mi wägen juch verspråken hett. Œwer ji sallt in disse Stadt blieben, bet dat ji hefft Kräft von'n Häben krägen."

Un hei güng mit ehr rut bet dicht bi Bethanien un würd sien Hänn' tauhöcht bören un ehr den Sägen gäben. Un indem dat hei ehr den Sägen geef, verleet hei ehr un würd rupdrågen nå'n Häben. Un sei bäd'ten em an un güngen denn wedder trüch nå Jerusalem un wieren vull grot Freud, um wiern ümmertau in'n Tempel un lawten Gott.