Oornfest...
...in Neddersassen, as dat fröher weer

Vertellt vun Rudi Witzke

De mehrsten Biller nerrn köönt Se dörch Anklicken vergröttern. Trüch kaamt Se denn mit'n Trüch-Knoop op SeEhr Browser-Symbolliest.

Annere seggen "Arn" orrer "Aarn", in't Süüddithmarsche "Arnd", un all meenen se de Tiet, vun de Klaus Groth seggt:

"Heuwagens hebbt dat hilt to aarn,
Mi dünkt, ik seeg den Sommer fahrn.
Un seeg ik Diem na Diem verswinn,
So ward mi weh un swar to Sinn."

To mien Kinnerbelevnis hört dat to, dat ik mit söß Johren bi't Ankamen vun dat letze Foder den "Herrn" en Loffgedicht upseggen müßt un de Inspekter ehm de "Oornkroon" övergeev. Ehrer dat de "Oornköst" un de Danz för de Grooten losgüng, mascheerten alle Jungs un Deerns ut't Dörp hen na de Fru "Oberamtmann" un kregen en Tüüt geele Bontje.

In't Neddersaasche heff ik 1955 as Schoolmeester mit de Junglüüd vun de "Landjugend" in een lütt Dörp "Rocks" bi Zeven dat groote Oornfest för de Umgegen na alle Bruukwiesen utrichten dörfft. Mit den Pastoor weer uthannelt, dat Gottesdeinst vörutgüng. Na de Karktiet weer een groote Fier up de Huuskoppel vun Buur Martens. Ut de Umgegen weern alle Landjugend-Gruppen kamen. Dorto keemen mien Schoolkinner. Dat wöör veel sungen un oole Volksdänz danzt. Ok Reden wöörn hollen. De Hööchtpunkt weer de Övergaav vun de Oornkroon dörch den Landraat an den öllsten Arbeidsmann, de all över veertig Johren sienen Deinst bi enen Buurn daan harr. He wöör mit de Kroon in enen lütten Umtoog na Huus hen bröcht.

Wat mi hüüt in dat Bedüden ierst kloor warrt, is, dat alle Reden in Plattdüütsch halen wöörn, ok mien Begröten.

Nameddags Klock twei tröök een groote Umtoog mit smückte Ledderwagens dörch't Dörp. Bi den ehrten Arbeidsmann sien Huus sette sik de Ümtoog in Bewegen. De Toog wöör anführt vun Rieder vun den Riedervereen. De Peer weern hübsch rutputzt. Denn keem mit een Eskorte de Kroon!

Denn Junglüüd mit Seißen, Jungdeerns mit Harken un mit Garven orrer Körf mit Kantüffeln, Junge Kierls mit Loof-Krinks an Stöcker marscheerten twüschen de Wagens. De Jungdeerns güngen mit smückte Bögel, ünner elkeen Bögel een schuulte Lüttdeern. Up een vun de Wagens harrn de Muskanten Platz nahmen. Up de Wagens makte de Sluckflasch de Runn. Un je länger de Ümtoog duurte, je schööner sungen de Junglüüd up de Wagens tosamen mit de Muskanten de olen Volksleeder. Un de to Foot lopen dään, süngen mit. Un de Tokiekers an'n Wegrand ok.

Na den Umtoog geev dat Speele för de Kinner, de Danzgruppen danzten üm de Wett, de Groten meten ehre Künst bi't Scheiten. Un avends güng't loos mit'n Danz, bit de Sünn upgüng. Un wat mi de Dörplüüd goor nich övelnahmen hebbt, is, dat ik mien Kloornett utpackte un tosamen mit de Muskanten to'n Danz upspeelt heff. Ik glööv, ik harr sogoor nu een Steen mihr in't Brett. Ok vunwegen mienen tweiten Plaats bi't Tesching-Scheiten.
Wat mi dull gefallen hett, weer, dat nich de "Herr" de Kroon kreeg, sünner een verdeinte Arbeidsmann, de sik för sienen Herrn krumm arbeidt hett.

Klock Söven stünn ik denn vör mien Kinner in de School. Ik weer rechttiedig in de Puuch kamen. Mit Ünnerichten weer nich veel, to veel harrn wi uns to vertellen vun Seien, Düngen, Wassen, Plegen un Hegen. "Fächerövergriepend" seggn se hüüt dorto: Biologie, Religioon, Malen un Singen!

An'n Dag na dat Oornfest harrn ok de Peer Rooh verdeint. Dat geev för se un de Gespannföhrer "Oornsfest-Utslaapnameddag".

Wo lang de Lüüd in't Neddersassische up disse orrer lieke Wies Oornfest fiert hebben, weit ik nich, wißlich avers noch in de Sößdiger Johren. Nu, wo de Meihdöschers över de Feller prusten, is dat wißlich ok dormit vörbi.
Wenn bedenkst, dat ik vun 1947 nich een Oorn-Fest in Süüdholsteen belevt heff, dennso is dat
wat in Neddersassen west!

Bi MENSING, in dat groot Bruukdoombook, steiht, dat de Bruukwiesen in Sleswig-Holsteen schon vun 1850 jümmer mihr verswunnen sünd.

Ja, wi harrn uns in de School an'n Morgen na dat groote Fest veel to vertellen. Wenn de Mööderie över uns keem, hebbt wi uns frisch un munter sungen.

Wi plögen un wi streugen
den Samen up dat Land,
doch Waßdoom un dat Degen
steiht in den Hevens Hand,
de deit mit lieses Weihen
sik mild un heemlich up,
un drüppelt, wenn na Huus wi gahn,
dat Wassen un dat Degen drupp.

Alle goode Gaav kümmt her vun Gott, den Herrn,
drüm dankt ehm, dankt, drüm dankt ehm, dankt
un hööpt up ehm alleen.

Veer Strophen hett dat schööne Leed. Un wi kunn'se all butenkopps. Un de Refrain wöör mehrstimmig sungen. Un wat dat noch fierlicher wöör, packte ik bi "Alle goode Gaav" de Gitaar to Siet un sette mi an't Harmonium. Keem vör, dat wi den Refrain dreemaal süngen.

Wenn een hüüt Gott laven un danken will, dat uns plagte Eerd uns liekers so rieklich versorgt, wat een jümmer grötter Wunner is, denn kann he nich mit Meihdöschers und 250-PS-Traktoren fiern un singen.

De schull denn nu woll doch an Oorndankfest in de Kark gahn, wo daags tovör de Lüüd den Altaar mit all de "gooden Gaven" smückt hebbn. Weer so, blifft, wenn wi allens för doon, so:

Alle goode Gaav kümmt her vun Gott, den Herrn
drüm dankt ehm, dankt, drüm dankt ehm, dankt
un hööpt up ehm alleen.

Een' schöönen Oorndankfest-Gottesdeinst wünsch ik denn vun Harten.