Vertruun

vun Marita Pollak


Ik heff in den Orthopädie-Loden Cornels in de Schohmokerstroot in Heid, Dithmaschen, mien Lehrtiet mookt un ok mit goden Tüügnis mien Gesellen-Breef bekomen.

Mien Boss seh nau so ut as Walter Scherau vun Ohnsorg-Theoter un harr ok sien goden Humor. He weer nich blot mien Chef, sünnern ok mien Lehrer op de Beroops-School. Is jo kloor, dat ik mi besünners veel Meuh geven müss, jo, — dat weer männichmool nich licht. Mien Chefin Emma Cornels weer en Seel vun Mensch, jümmer fründlich, mit veel Düer för mi, mien Problemen un mien Frogen.

"Chasalla" heet de Schoh-Mark, de se in Loden an mehrsten verköfft hebben, de Schoh harr'n en lüütjen Pennig-Afsatz, un ik funn de heel goot un smuck. All Schoh weern nau för de Feut utpolstert, un man kunn glieks wunnerbor dorin lopen.

Mien Grootmudder harr mi vertellt, dat Walter un Emma Cornels freuher in Heid, in de Friedrichstroot, den gröttsten Schohloden mit vele Verkäuperinnen hebbt hatt, — un se harrn een Söhn, de mool Arzt warrn schull. Se schenkten em en Praxis mit allens, wat dorto heuhr, denn he harr sien Schien, dat he den Arzt-Beroop uteuven kunn, al in de Tasch.

Jo, — un denn keem de Kreeg! En unnütze Kreeg, mit so veel Leed un Smarten. —
De Söhn is in Frankriek, in de Normandie fullen.
Dat harr beide as Öllern, de so stolt op ehren eenzig Söhn weern un em so leef harrn, dat Hart broken!

Mien Boss füng an, sien Hartsehr mit Alkohol to benüsseln, un hett so den scheun groten Loden verloren. Sien Fru harr aver jümmer to em hollen un harr dat schafft, dat ehr Mann wedder niegen Levensmoot kreeg. Se hebbt denn den smucken Loden in de Schohmokerstroot köfft, un blot männichmool müss ik för em en Buddel Snaps käupen; sien Fru weer denn jümmer ganz trurig un harr Bang, dat allens wedder vun vörn losgüng. Over he deel sik dat denn in, he weer ni nich beus to mi, sünnern fründlich un opmarksam.

Leider wörr een Dag mien Boss so krank, dat he in't Krankenhuus müss — dor is he denn storven.

Mien Chefin hett dat so mitnohmen, dat se en poor Dag loter en Slaganfall kreeg un mit een Been nich mehr lopen kunn; — se keem ok in't Krankenhuus.
Ik weer to de Tiet in twete Lehrjohr.

As ik se in Krankenhuus beseuk, sä se mit liese Stimm: "Ik heff een Hartenswunsch: Bitte verseuk du den Loden wiedertofeuhren, mit allens, wat dorto heurt! Du büst twoor eerst in tweten Lehrjohr, hest over so veel vun mien Mann lernt, — ik tru di dat to, un ik geev di all Vullmachten, wat neudig is! Du kümmst avends to mi, un wi besnackt allens, — dat heet, du feuhrst ok de Beuker, bestellst Woren, bedeenst de Kunnen un mookst ok de Deko, in Loden un ok in de Fenster! Un jeedeen Dag müss du ok to Bank gohn un dat Geld inbetohlen — un denn to mi komen! Ik loot mi wat infallen, üm dat, wat ik di afverlang, wedder goot to moken!"
Tronen lepen över ehr Gesicht — dor nöhm ik se in mien Arm, as wenn se mien Mudder weer, un sä: "Ik heff twoor Angst vör de Opgoov, de Se an mi randregen — over ik will dat verseuken!"
Dor seh se ut, as wenn een swore Last vun ehr nohmen wörr.

To de Tiet weer Harvstanfang. Op den Weg na "mien Loden" sammel ik bunte Bläder in all Farven to'n Utsmücken för de Fenster un den Loden. Vun Fru Cornels harr ik ok den Slötel vun ehr Huus kregen, de Reinmookfru schull komen, ik schull se ok för ehr Arbeid betohlen.

Un op den Borrn, dor weern förwiß vele Soken, de ik to'n Utsmücken bruken kunn, harr mien Chefin noch seggt. Ik bün ok fünnig worrn — ok scheune Stoffen, de in sik schimmern, heff ik mitnohmen.
Kott — ik heff allens mookt, wat Fru Cornels sik wünscht harr.

Ik heff Woren bestellt, utpackt, in de Regole sorteert, bannig goot verköfft, Book feuhrt, Schoh to'n Repareeren annohmen — wi harrn noch en Warksteed mit een Schoster, he weer al wat öller, mook mi lieden, weer jümmer vergneugt, em kunn ik mien Sorgen vertellen; he hett mi männicheen goden Rootslag geven.

Un jeedeen Ovend bün ik eerst to Bank gohn, üm dat Geld intotohlen, denn bün ik den langen Weg to'n Krankenhuus to mien Chefin lopen — hen un trüch!

As Fru Cornels wedder gesund weer, hett se wat Nieges infeuhrt: Wi hebbt jeedeen Morgen in Büro tosomen dat Freuhstück innohmen.
Wi hebbt uns so goot verstohn — so, as wenn wi Mudder un Dochter weern.

Een Dag sä mien Grootmudder, as ik no Huus keem, to mi: "Mien Deern, hüüt is wat för di mit de Post komen — ik heff dat noch nich open mookt, denn du büst nu en jung Deern, over neeschierig bün ik doch, denn de Breef is vun Fru Cornels!"
Ik mook em op — un tru mien Ogen nich!
Se harr mi en Spoorbook anleggt — mit — för mi — veel Geld! Dusend Mark weern dorop, — un se schreev, dat se jeedeen Maand hunnert Mark op dat Spoorbook intohlen wull! Se seh mi as Dochter an, de se sik jümmer wünscht harr!

Dat weer ok ehr Dank, dat ik ehr Vertruun acht harr.

Loter schull ik den Loden övernehmen — over dat Schicksal hett wat anners mit mi vörhatt.

Ik heff Walter un Emma Cornels ni nich vergeten. Se weern as Öllern to mi west, un dat Vertruun vun Fru Cornels hett mi stolt mookt.


1.8.2010


na baven