He kann nich vergeten

vun Heinz Rehn


De Karkenklock schloog tweemol; de vulle Mond lüch in dat Finster vun de Slaapstuuv op dat Ehebett. Korl lääg op den Rüüg, de Hann'n op de Bettdeek, den Kopp deep in dat Kissen drückt. Sien witt Haar küsel sik wat struvelig över de Stirn. Martha dreih sik langsam in Slaap op de Siet, na dat Finster to.
Korl lüfft de rechte Hand un grippt um sik, as sööcht he na irgendwat. Sien Atem geiht rasch, sien Mund steiht op. He nuschelt een poor eenkelte Wöör, hört sik an, as reppt he: "Stoi! Stoi!"
Dorna fallt sien Hand op de Bettdeek torügg. Een Lüttstoot liggt he still, ward denn unruhig, dreiht den Kopp wat hen un her un fangt an to snacken. De Wöör sünd mehr een krächsen, se formt sik in de Kehl, kaamt deep ut den Hals: "Nich, nee, nich!" Denn röchelt he, as ward em de Luft afdrückt, kummt hoch, sitt pall in't Bett un schriggt: "Halt! Halt! Dat köönt jüm nich doon! So geiht dat doch nich, de Mensch is unschüllig!"

Martha ward waak, schreckt tohoop un richt sik op.

Korl kikkt willern üm sik. Sweet steiht op sien Stirn. Entsetzen spegelt sik in sien Ogen.
Martha nimmt een Taschendook vun den Nachtdisch, dröögt sien Stirn un grippt na sien Hand: "Korl, kumm to di! Wat is? Wat hest du al wedder?"

Korl kikkt noch ümmer verbiestert, denn schimpt he: "De verdammte Krieg!"
Martha schüttelt den Kopp: "Ümmer wedder datsülbe, ümmer wedder schreckst du mi merrn in de Nacht ut den besten Slaap."
Korl zuckt mit de Schullern: "Deiht mi leed, Martha, ik kann nix bi doon. Jümmers de glieke Droom. Dat is to'n Verrücktwarrn, he fallt över mi her as de Geier över dat Aas."

Martha straakt em över den sweetnatten Kopp: "Aver Korl, dor sünd nu mehr as föfftig Johr vergohn; mehr as föfftig Johr hebbt wi Freden. Du mußt doch mol to Roh kamen."
"Ik wull, ik kunn dat, Martha. Man, ik kann dat nich vun mi afschüddeln, kann dat nich ünnergroben un frisch Gras op seih'n."
"Aver Korl, domols weer Krieg un de hett nu mol sien eegen Regeln. Överall, wo Menschen Krieg maakt, schrifft de Dübel de Gesetze."

Korl starrt in dat Mondlicht: "Richtig, aver dörf de Mensch sik dorum ok disse Gesetze to eegen maken? Africht as een Hund, kopplos as een Maschien?"

Martha kikkt wat fraagwies wat hölplos vör sik hendaal: "Ik weet dat nich. Alls, wat ik weet, is, dat du een anständigen Kerl büst. Wer di kennt, weet, dat du keen Fleeg wat toleed doon kannst. Du mußt doch mol vergeten!"
"Du hest wohl recht, mien Deern. Annere hebt doch ok vergeten, oder nich? Bi mi is dat aver as een Wunn, de ümmer wedder opbrikkt. Alls, wat een to mien eegen Schutz segg'n kann, is: Ik weer doch noch jung, heff gläuvt, wat se mi vertellt hebbt, heff doon, wat se vun mi verlangt hebbt."

Martha grippt na sien Hand: "Aver worum, um alls in de Welt, fritts du all dat Lege ümmer wedder in di rinn? Snack doch mol doröver. Dorna kann dat doch blots beter warrn."

Korl bewegt de Lippen, alleen he kriggt keen Wort över de Tung. Denn sackt sien Kopp vöröver: "Ik kann nich, Martha, ik kann nich, dat weer so gräsig. Komm, dreih di um un slaap wieder. Bi mi duert dat doch noch een beten, bit ik wedder to Rooh kam'n do."

Korl smitt sik op de Siet, knippt de Oogen dicht un süht Oogen vun een jungen Menschen vör sik, de em bang un verwunnert ankieken doot, Oogen, de nich gläuben köönt, dat se den Obend nich mehr beleben ward.



na baven