Wat bringt Nikolaus?

vun Heinz Rehn

"Du Mama", fraag Jehann, een Jung vun good veer Johr, "wat ward Nikolaus mi vunabend bring'n, wenn ik den Schoh vör dat Fenster stell?"

Mama keek wat nadenkern. "Ja, wat ward he di bring'n? Ik weet dat nich, kummt op an, wo aardig du ween büst un wat he so in sien Sack hett. Villicht en Zuckerkringel, en Peperkoken, en Marzipanschwien oder —— villicht ok en Wiehnachtsmann ut Schokolaad. Aver de kriegt blots Kinner, de ok recht aardig ween sünd."

To Slaapenstied keek Jehann op sien Schoh. Welk schull he nehm'n? De alldaagschen Steveln weer'n schietig, un Mudder hett seggt, dat he blots wat in blankputzte Schoh leggt. Schull he een vun de sünndaagschen Schoh nehm'n? De weern blank un glänzen. Aver nee, de weer to lütt. Dor pass de grote Wiehnachtsmann nich rin.

He heel den Wiesfinger an de Nääs un greep na sien Gummistevel. Ja, de weer rein un de Wiehnachtsmann ut Schokolaad kunn dor good in stohn. Un boben op weer noch Platz för en Marzipanschwien, en paar Zuckerkringel un en paar Peperkoken. Wenn he al dor weer, denn schull he ok düchtig wat bring'n.

An annern Morgen jump Jehann ut Bett, seeg den Stevel, maaks grote Oogen un wull nich gläuben, wat se seeg. Blots en Ruut steek in den Stevelschaft, sonst nix — keen Wiehnachtsmann, keen Marzipanschwien.

Bedrüppelt leep he na de Köök. Dor seet Mudder an Fröhstücksdisch un fraag ohn optokieken: "Na, vertell, Jehann, wat hett Nikolaus di denn in den Schoh leggt?"
Jehann wull wat segg'n, kreeg keen Wort över de Lippen un de Traan', kullern em de Backen hendaal, denn sluchz he: "Ik heff en Ruut kregen, sonst nix." —
Mudder maak grote Oogen: "Wat, dat kann doch nich, du büst doch aardig ween. Ja, segg hest du villicht en schietigen Schoh op de Finsterbank stellt?" —
Jehann schüttel den Kopp: "Nee, de Gummistevel weer rein un de weer ok gröter, dor paß mehr Snubkraam rinn."
"Wat, du hest den Gummistevel för dat Fenster stellt", sä Mudder. "Tscha, denn wunnert mi dat nich, dat he di en Ruut broocht hett."
"Worum?" stamer Jehann.
"Na, in Nikolaus sien Sack paßt doch blots een Stück för jedeen Kind, mehr kann he ok gor nich drägen. Wenn he di nu twee, dree oder veer Stück geben harr, harrn annere Kinner nix kregen. Harrst du dat wullt?"

Jehann sluck wat dröög un schüttel den Kopp.

"So, un wat maakt wi nu?" fraag Mama. —— "Ah, ik weet wat. Du moolst em en Bild un dor ünner schriewt wi: Leve Nikolaus, dat Bild heff ik för di moolt. Mama hett mi vertellt, dat du för jeedeen Kind blots een Stück to Schnubben in dien Sack hest. Dat heff ik nich wußt. Aver ik bün doch aardig ween. Nu segg, leve Nikolaus, kannst du nochmol in dien Sack kieken, ob de Wiehnachtsmann, de ik hebb'n schull, dor noch binn' is. Un wenn du em finn'n deist, denn kannst du mi em denn nich vunobend in den Schoh legg'n."

Mama keek op: "Wat meenst Du, schüllt wi dat so schrieben?"

"Ja, Mama," sä Jehann, "dat is scheun, aver denn schriev man noch dorünner, dat ik de Ruut neben den Schoh op de Finsterbank legg. De kann he wedder mitnehm'n, de will ik nich hebb'n."