Op ReisenMit'n Nachthemd to'n Eten

vun Ursula Vollstedt


Ween een'n Reis mookt, hett he ok wat to vertell'n.

"Wenn wi in Rente goht, denn wüllt wi de Welt seh'n."
Ik müch weten, woveel Lüüd düssen Satz in ehr Leven al seggt hebbt.
Blots, wenn't denn sowiet is, denn speelt oftins de mören Knoken nich mehr mit.

Ik heff Glück hatt. Wi harrn al in Anfang vun de achtiger Johrn de Mööglichkeit grote Reisen to moken. Dat weer nich billig, over dat Dinken doran kann uns keeneen wegnehmen.
Wenn ik af un to mol de olen Biller ankiek, denn fallt mi männich lütt Begeven vun uns Reisen in. Soken, de so an'n Rand passeert sünd.

Eenmol hebbt wi no uns Ankunft in San Francisco de eerst Nacht in't "Airport Hilton Hotel" slopen. Annern Dag schull't wietergohn. Wi wull'n mit'n ganzen Dutt frömde Lüüd een Busrundtour ünnernehmen.
Schönes HemdIk wull mi no dat lange Sitten in Fleger noch'n beten de Fööt verpedden, mien Mann wull intwüschen ünner de Bruus.

Ut de Handbagoosch harr ik för uns al reine Wäsch un uns Nachttüüch herkregen.
Ovends bi't Eten in'n Spiessool vun't Hilton Hotel bekeek ik mien Mann 'n beten neger. He harr sik heel smuck antroken. He harr'n Hemd an mit lütte Blöömken — mien Nachthemd. He hett sik blots wunnert, bi't Antreken, woans ik för em so'n langes Hemd köfft harr.

Jümmers, wenn een vun'n Reis vertellt un de Snack kümmt op'n Hilton Hotel, denn grient wi Beiden uns an, un jeedeen weet, an wat de Anner jüst in düssen Ogenblick dinkt.



na baven