De Poggenkräuger har sik dat entseggt,
wi harren em in’t Graw rinleggt.
Nu wiern wi in’n annern Kraug, ‘n groten Hupen,
um noch dat Fell so’n bäten tau versupen.
Ne bunt Gesellschaft wier dat hüt:
Dickbuukte Kräugers, Buern, Arbeitslüd‘.
De Nawers un de gauden Kunnen
harr’n sik hüt hier tausamenfunnen.
Un all würden’s von Poggenkräuger spreken,
de väl tau früh den Läpel an de Wand har steken.
Uns Paster harr ne gaude Red' em hollen,
de harr uns alltauhop gefollen.

Dor meint de ein, de sik Egon nöömt:
„Ik häff hüt nacht sogor von’n Poggenkräuger dröömt!“
„Vertell, vertell, du rüükst so schön nah Köm!“,
röpen s' dunn all. „Wi hüren giern eins Drööm!“

Uns Egon stäk de Piep sik an
un fäng dunn tau vertellen an:
„As ik in’n Droom den Poggenkräuger sehg,
wier't grad, as hei in so’n modernes Fleegtüüch steeg,
so’n Oart Düsenjäger mösst dat sien,
de äwerst flög mit Köm, nich mit Benzin.
Un as de Poggenkräuger mi dor sehg stahn,
dor reep hei: »Tschüs, ik möt up grote Reis nu gahn.
Grüß mi mien Frünn‘ noch all tauhopen,
du warst sei jo in‘n annern Kraug dropen.
Un mark di, jede Köm, den ji up mien Wohl nähmt in,
is för mien Himmelskutsch fief Liter Fohrbenzin!«
Dunn gäw hei Gas un bruuste los,
ik sehg tauletzt so’n lütten Punkt man bloß.
Dunn waakt ik up — un mi hätt sweit!
Dat wier mien Droom, un ji weit nu Bescheid.“

Dorup gäw dat ein grot Hallo,
de Stimmung würd‘ mit einmal froh.
Na frische Lagen hürt man ropen,
de Kräuger, de mösst bannig lopen.
Up den Poggenkräuger stötten s' an,
dat hei recht wiet noch fleigen kann.

So güng dat noch ‘ne ganze Tied;
tauletzt, dor wier de Klock so wiet,
dor würden de tau’n Afmarsch rüsten,
de mit dem Bus nah Hus noch müssten.
Mien Fründ, de wull dor ok mitführen,
dorüm würden wi tausamen henspazieren.
As hei mit Slagsiet duhn na den Bus rinstägen,
meint hei: „Bet nah’n Mars häbben wi em hüt gewiss woll krägen!“