All de Johrn wedder mööt wi uns in'n November op Nevel un Störm instellen, dat bringt de Johrstiet mit ehr wesselnden Temperaturen even so mit sik. So ok in dat Vertellen ...

Spazeergang in'n Harvst

vun Klaus-Dieter Tüxen

Sik fast an de Hand fåten spazeert Klås mit sien lütt Fru Ingrid in Eckernför dörch de Borbyer Feldwegsiedlung un los güng de Marsch vun sien Öllernhuus in de Siemensstråt.

Ingrid, dee för ehr Leven geern spazeren güng, keem eens Dåågs op den splienigen Gedanken, mål wedder dee Streck aftolopen, dee se jümmers marscheert sünd, vun Klås sien Öllern bit nå de Danziger Strååt, wor de beiden, jung verheiråt, seehrs eerste anständige Wahnung harrn.

Dat weer so in dat twete Deel vun'n Harvst, so an't Enn vun de Måånd November, as de beiden sik op denn Padd möken. Een vun de Harvststörm weer jüst in de Gangen. "Storm, in de Böen mit Orkanstärken", sä'n se in't Radio. De beiden harrn sik dornå inplünnert, blots dat Gesicht keek man so even ut de Winterjack rut.

Ehrdat't åvers losgüng, müsst jå noch wat klärt warrn. Seehrs Dochter Siri, dee in de Danziger Staat boren worr, nu åvers all över twintig Johr oolt weer, harr ehr Öllern mit de lütt "Suzi", so heter ehr Automobil mit Ökelnamen, nå Klås sien Modder bröcht, sien Vadder leev nich mehr, weer vör 'n poor Johr storven.

Nu wull man sik alltohoop eerst mit Kaffee un Koken stärken un wenn man denn sowiet weer, wedder, nå 'n Stünnstiet, in de Danziger Strååt dråpen. Klås un Ingrid to Foot, Siri mit ehr Auto — schull de beiden denn vun dor afhålen. Sowat bi Klock veer weer't denn sowiet. De beiden plünnert sik an un möken sik op denn Weg, so üm un bi dree Kilometers.

Weer 'n asige Storm ut Westen un dat bedüüdt, jümmersto vun vörn. Glieks, as se ut de Döör kemen, kregen se so'n richtige Böe, üm de teihn rüm, an de Back, åvers dorvun leten se sik nich mehr afhool'n.

Nu marscheert se also, Hand in Hand, toeerst de Siemensstrååt langdål. Överall seeg dat harvstlich trist ut. De Storm harr de letzten Bläder vun de Bööm håålt, blots de velen Dannen in'n Omkrink, dee in dütt Johr nich vun de Luus befullen weer'n, kunn de Wind nix anhebben, dee bleven hartnäckig gröön.

Un denn weer dor noch so'n olen Appelboom! In de Goorn vun de Siemensstraat Nummer een! Klås hett em as Jung all jümmers bewunnert. De Twiegen, an dee keen Blatt mehr an to sehn weer, bogen sik, dat man bang weer, dee wöörn afbreken. Düsse Appelboom weer all de Johrn, bit in de Sneewinter rin, rappeldicke vull mit Appeln, dee sik meist all nich ut de Roh bringen leten.
Dee trotzten Storm, Wind un Wedder, bleven hangen. Klås un Ingrid bekeken sik 'n ganze Tiet dat Schauspeel un se harrn männichmål dat Geföhl, de Appeln harrn ehr'n helen Spååß an de Danzerie.

Denn güng't åvers doch wieder! 'n Stück in de Feldweg rin un denn dörch 'n verrostete Iesenpoort, dee för dull nå Öl schreeg, in de eerste vun twee Schrevergoorns. De beiden Footgängers müssten oppassen, worhen se pedden dän, wieldat de Weg vun denn Regen ornlich opweekt weer. De Wind harr em noch nich dröög kregen un de een oder anner Flååg geev sien Deel dorto.
Ohn' een Woort to seggen, stemmt sik de beiden, in Vörderlååg as so'n Schispringer vun de Sprungschanz, gegen de Storm an un weern so, jedereen för sik, mit de Gedanken in de ole Tiet.

Intwischen is dat ok all düüster worrn, evenso as domåls, wenn se bi Wind un Wedder vun de een oder anner Familienfier wedder torüch nå Huus müssten, meisto noch mit Siri in 'n Kinnerwågen un ehr'n Söhn Martin an de Hand oder af un an ok op 'n Arm.
An de Riesbyer Strååt weer de eerste Schrevergoorn to Enn. Över dee müsst man röver un keem, wedder dörch 'n Iesenpoort, dee dat sülvige Leed sung, as de eerste, in de twete Schrevergoorn. Klås, dee dat Spazeerngåhn ehrer lästig weer, harr all lang keen Menen mehr un je leger dat för em weer, desto mehr Gefallen harr Ingrid doran. Se stevelt nu ok dörch de twete Goornanlååg, dee noch 'n poor weke Stellen mehr harr, un de beiden sackt nich blots eenmål bit nå de Knökeln in de Matsch.

Endlich kemen se an den Saxdörper Weg un düsse smeerige Passååsch weer endlich to Enn, de Zivilisatschoon harr jüm wedder. Nå 'n poor Schreed bögen se in de Danziger Strååt un harrn bit an't Enn noch meisto fiefhunnert Meters vör sik.

Hier kregen se ok so richtig de Utwirkungen vun den Storm mit, dee jümmers wedder mit all de Macht achter de Dackpannen greep, ok de eersten all mit dålreet un bit op de Strååt smeten hett.
Nå 'n Stünnstiet weern de beiden an't Ziel un ok Siri keem mit ehr "Suzi" jüst üm de Eck.

Wat weer Klås froh, bi dütt Schietwedder endlich in'n Drögen to sitten, knurr so'n beten vör sik hen, åvers Ingrid meen vergnöögt: "Ik harr geern noch 'n Stünn länger mååkt!"