Hartpuckern

vun Ernst Meyer


Dat Book liggt op ehrn Schoot, opslagen, mang de Sieten afleggt en Breef. Mehr as eenmal hett se em rutnahmen, leest, — un wedder trüchleggt. Wat schrifft he? Een Nacht, — blot een Nacht! Denn kunn se wieter föhren. Bi ehr tohuus warrt nich een wat marken. —— Se kann sik nich dorgegen wehrn, ehr Hart bullert as dull.

En Mann kummt in't Afdeel, sett sik ehr güntsiet in de Finstereck, hoolt en Doos Beer ut de Tasch. De Jack flüggt in de Eck. He deiht so, as wenn he utkickt. Af un an smitt he heemlik en Oog na ehr. Se spöört dat.

Se nemmt ehrn Kopp dal un versöcht to lesen, aver se kann de swatten Bookstaven eenfach nich in de Reeg kriegen. De halflangen Stevel ünner sien bruungröön-sprenkelt Büx maakt ehr Bangen. Utgerekent, — so 'n Typ! Wat de mi ümmer so vun de Siet ansüht! Kann ik den truun? Sünd wi alleen in 'n Waggon? Wat maak ik, wenn he mi ansnackt? Se wüss woll, — ehr kruus swatt Haar ünner't griese Koppdook, do kunn he sik doch foorts denken, dat se... —— Un se kröppt noch'n beten wieter in de Eck. An leevsten müch se rutgahn, blifft aver sitten, as fastnagelt.

Straten, Hüüs, Wischen huscht vorbi. Af un an blitzt en Licht op. Endlich. — Dat Klacken vun de Schienen warrt langsomer. De eersten Lichten vun de Vörstadt sünd in Sicht. Lang kann dat nich mehr duurn. Je neger se ran an de Statschoon kommt, je luder sleiht ehr Hart. — Ümmer wedder! De Breef! Wi hebbt uns doch so lang nich sehn. — Een Nacht, bloots een Nacht! Noch nie nich hett he mi beden, — nu, — to'n eersten Mal!

Vun ünnen, vun de Gleisen her, fangt dat an to pultern, to singen, springt de Rööd över de Weichen. — Een Nacht, — klack, — een Nacht, — klack, klack, — een Nacht, — klack!

De jung Mann vun güntsiet warrt unruhig, stellt de Beerdoos op'n Bodden, steiht miteens vör ehr, grinst, winkt mit de Hand lässig af. Schall wul heten: wat geihst du mi an. He wennt sik af un geiht rut op'n Gang. Se tööft noch n' Wiel. Denn steiht se ok op.

Is he an'n Bahnstieg? Wat schall ik em antern? He maakt sik dat to eenfach. — Bloots een Nacht! Aver, kann ik denn, — dröff ik? Ik mag em jo! Wi kennt uns doch al so lang. He is en, en so richtig to'n Anlehnen. Sien lang blond' Haar, wo geern wörr ik de strakeln, an sien Siet liggen un drömen! Wat aver warrt mien Öllern seggen, mien Bröder, mien Cousins, wenn ik? — Wat bün ik denn? Ehr warrt de Ogen natt, un de Biller buten verswimmt. —— Een Nacht? — Bloots een Nacht?

Wieldes is op'n Bahnhoff munter Leven, — Fieravendstiet. Op de Trepp stemmt sik en jung' Mann gegen den Stroom vun Minschen, wöltert sik dörch un löppt wiet, wiet na vörn, bit an't Enn vun'n Bahnstieg. Do mutt se em gewahr warrn.

He süht na de Klock. Fief Minuten noch! In mien Stuuv, denkt he, dor is allens praat. 'n Licht op'n Hocker stellt, de Plattenspeler präpareert mit en nee opleggt Schiev. Fladenbroot, Oliven, Schaapskääs, Honnigmeloon un Parmaschinken. De Buddel Rosee is kooltstellt, un allens is op'n Footborrn utbreedt. Stöhl? Nee. — De Matratz is goot för uns twee. — Wenn se sik doch bloots nich so tieren wörr un ümmer ehr Hannen gegen mien Bost stemmt, denkt he.

De Tog kummt den Bahnhoff neger un neger. Ehr Hart kloppt rop bit na'n Hals, — luud, nemmt ehr rein de Luft. Kann ik mi op em verlaten? Kann ik mi denn to Wehr setten gegen...?

Un do süht se sien blond Haar, sien hochreckt Arms. De Tog steiht. Se löppt un löppt, — un liggt in sien Arms. Keen Afstemmen, keen Bang vör sien Hannen, de sik op ehr hoochroden, hitten Backen leggt. He höllt se fast, — spöört ehr Warms, spöört ehr Hartpuckern. "Kaam, laat uns gahn, hüüt Avend. — Wat is, mien Deern? Muss doch nich wenen." — "Oh, Jochen! Ik mutt Di wat seggen, ik beed di, laat mi Tiet. Wi geern müch ik blieven. Verstah mi, — mien Öllern! Du schullst uns man mal besöken. Verspreek mi dat. Ik, — ik mutt," un se kunn dat kuum rutkriegen, "Ik mutt, — ik föhr mit 'n nächsten Tog wieter na Huus." —— Nu weer't rut, un se haal deep Luft. Ehr lütt Hart aver, ehr Hart, dat wul nich ophöörn to puckern.


Düt Vertellsel höör to de 25 besten in'n NDR-Wettstried "Vertell doch mal" in't Johr 2002.
21.2.2010


na baven