Gerda un Helmuth |
|||
"Dat is een so scheunen Dag, un wi sitten hier binnen. Laat uns doch maal wedder an'n Haven fohrn, Seeluft snuppern un de grooten Pött ankieken! Los, kumm rut ut dien Sessel! Fernkieken kannst hüüt avend ok noch." So smuck steiht se dor vör em in ehr hellig Linnenkostüüm
mit de Bluus ut rosa Sied un de fienen Reemchen-Sandaletten. Ehr sneewitt'
Hoor tiert ´n flotten Strohhoot in de sülve Farv. Wisslich, se hett Hart, Warmnis, Charme, un egentlich wüsst he ok nich, wat em an ehr, düsse Fründin siet dree Johrn, fehlt. He kunn nich seggen, worüm he sik ehr gegenöver mennigmaal so unbeholpen vörkeem. No'n Doot vun sien Fru vör een poor Johrn weer he wedder to sien Modder trocken. Se harr em bemodert, solang se kunn. As he denn alleen in de Wahnung trüchbleven weer, keem he sik blots noch frömd in de Welt vör. ´n Deel vun em stürf langsam, Dag vör Dag ´n eensamen Doot. Bet dat Gerda em över ´n Weg lopen dä. Toeerst harr he glövt, he wöör dat Gedenken an siene Doden minnachten, wenn he wedder anfüng to leven. `n lütt Smüstern harr he sik afringen musst, domaals, as se bi'n Anlegger op'n Ponton vun Brüch 4 an sien Disch keem un sik ´n Tass Kaffe bestellen dä. Se harr em fründlich ankeken. He wull ehr nich glieks wedder verschuuchen, un denn harr se em rundrut fraagt, wat he sik geern in Speegel ankieken mag. Disse Drookheit hett em toseggt. He strafft de Schullern, bört dat Kinn und smüstert trüch. Dat wedder gefallt ehr, un so besluten beid, wieldat de Dag so schöön weer, noch ´n lütt beten "op Tour" to gahn. He laadt ehr in op'n Seefohrt no Düvelsbrüch. In Oevelgönne denn harr se sik mit ´n Glas Wien revanscheert. Nee, wohrhaftig, dat geev nix uttosetten an ehr. Blots - se weer nich dat, wat he an sien Modder un an sien Fru hatt harr: düsse komodige Huusmoderlichkeit. He höllt sik jümmers vör, dat de Gerda een Geschenk weer in sien Öller. Wenn he ok bedüdend jünger weer, he harr nich mehr den Swung, düsse Lust, nochmaal wat Nieges antofangen. He wüss nich, wat he ehr noch gerecht warrn kunn mit sien Unlust, sien Leben fründlicher intorichten. Ehr wedder verleren? Nee, blots dat nich! He bruukt Tiet, ´n beten mehr Tiet as Gerda. He föhl sik doch nich mehr jung! Sien Profeschoon harr em utpowert, möör maakt. Sien Kinner un Enkel harrn Gerda geern. Bienah weer he niedsch. "Helmuth, ik heff di wat frogt! Wüllt wi ´n beten
an'n Haven gahn un later in Aal-Spieker eten? Wat meenst du?" De Döör föllt in't Slott, un Helmuth föhlt sik meist ´n beten wat unwoll, deels wat lichter, deels aver ok wat kribbelig. Dat Speel wull em nich mehr so as sünst fesseln. Gerda nimmt all bannig veel Platz in sien Denken un Föhlen in. Weer se woll all 'n Deel vun sien Leven worrn? Wull he dat denn? |
|||
Heel in Gedanken föhrt Gerda no Lannungsbrücken hen. Wo
schall dat blots wiedergahn? Dree Johr all harr se sik afrackert,
em wedder ´n lütt beten Freid an't Leven bitobringn. Dat
schien so ahn Sinn un Verstand, all de Möh, avers annersrüm
föhlt se ok, dat he ehr bruken deit. Blots üm över
siene leven Doden to snacken? Nee, dat jo nich graad, un se harr sik
nu Oevelgönne
- wo lang is se nich mehr hier west. "Nee, wat is dat doch scheun
hier mang de lütten Kapteinshüüs, de Goorns, de olen
Latüchten un den wunnervullen Blick op de Elv. Dor kaamt von
beid Sieden bannig groote Damper an! "Dor much ik ok maal wedder
mitfohrn", denkt se, "so as freuher! No Rio, no Singapuur,
no de Süüdsee hen. Ja, dat weern noch Tieden, as mien Hans
noch levt hett! Aver dat is lang her. Un nu? De Helmuth kümmt
doch nich ut'n Sessel rut. Mit mi maal ´n schööne
Krüüzfohrt maken? Nee, de ole, nadenkern Kierl will jümmers
noch truern. Wolang woll noch? Ik heff doch ok nich mehr so veel Tiet.
He günnt sik ok nie nix, jümmers mutt he sporen, allens
op de Siet packen. Woför blots?" Se sackt op'n neegsten Stohl, kickt den versloten Ümslaag an
un denkt: "´n Afscheedsbreef! He hett keen Lust mehr. Ik
bün em to ünnernehmungslustig." So recht faten kann
se't noch nich. Villicht hett he ehr een swore Entscheidung afnehmen
wullt, wokeen weet? Ehr Hart kloppt mächtig gegen ehr Ribben.
"Dat is goot so", seggt se sik. "Dree Johr lang kunn
he mi nich ´n Föhlen vun Tosamenhörigkeit geven, jümmers
stünnen sien Gedenken an de Doden twüschen uns. Ik heff
dat nich schafft, em ut sien Truur ruttohalen. Ik mutt gahn." Man dat deiht mehr weh, as se tolaten will. In ehr Wahnung packt
se ´n Koffer un föhrt no´n Flughaven. Se ordert ´n
Last-Minute-Flug na "Jichenswo". "Helmuth", seggt se an't Telefon, "Helmuth, hier is dat so scheun, nimm ´n neegsten Fleger un maak Urlaub mit mi!" - "Wat?" "Jo, nu op'n Stutz kümmst Du rut ut Dien Sessel! ´n Festeten gifft dat hier ok, un sogoor dat Rückspeel Kaiserslautern gegen Schalke! Wat seggst Du? Jo, ik töv op Di! Wat? Tosamen oolt waarn? Sünd wi nich all oolt? Ach so, mit'nanner? Dat schallst du mi eerst wiesen, wo Du dat mit mi utholln wullt. Adjüss, mien Lever, gooden Floog! Un - Hallo! - pack Di ´n Baadbüx un'n Smoking in. Hier warrt levt! Jo! Bi Dag un bi Nacht! Wi wüllt noch wat vun'nanner hebben!" |
|||
Elfi
Bock, Aust 2002
Biller un Teknen vun Elfi Bock |