Bernd mookt Diät

vun Heinz Tiekötter


Anner Lüüd bruukt Arbeit un Hannel or 'ne Deenstleistung, dormit se Geld verdeent. Bernd weer as Finanzmokler veel plietscher; he hett glieks dat Geld vermittelt. He hett vun de Versekerungen Hypotheken besoorgt, de de Investers un Anleggers denn in grote un in bannig grote Projekte investiert hebbt. Un jedetmol blief wat dorvun bi Bernd hangen. Un wenn de Investers den Markt falsch inschätzt harrn un jem dat Woter bit an de Ünnerlipp stunn, denn weer Bernd wedder door un kunn — nu as Mokler — de Anlogen wieder vermiddeln. Denn verdeen he to'n tweeten mol.

Man sowat is ok 'n anstrengend Geschäft. Bi Bernd hett sik dat eerst op siene Rippen leggt un loterhen op sien Hatt. De Verhannlungen find jo mehrstendeels in gode Restaurants ehrn Afsluss. Wegen dat Klima. Denn in de Büros sall dat 'n beten wat to dreug sien. Un wenn ünner de Verträge eerstmol de Ünnerschriften stoht, denn weer doch tomindst 'n Beseuk vun spitzenhaften Freet-Tempel anseggt. So'n Afsluss mutt jo ok fiert warrn, wenn dat nich dat leste Geschäft sien sall. Hen un wedder güng dat denn noch wieder. Wenn se merrn in de Nacht bi de Deerns wedder rutkemen, denn weern se mehr as blots Geschäftsfrünnen; denn weern se Bloodsbreuder un wüssen wat öber jemmer gemeensome Sünnen.

Oolt is uns Fründ Bernd nich worrn, kene fofftig. In August hebbt wi em in Berlin ünner de Eer brocht. No de Fier hett siene Brigitte de Truer-Gemeen inlood. Un wi hebbt dat Fell vun Bernd versopen.


Salat ja, avers...


...doch nich mit Dressing! To Hülp! Kalorien-Alarm!

Ramona, de Wirtin vun dat ostpreußisch Restaurant — dor is he Stammgast west — wüss veel vun Bernd to vertelln. Un se harr en Bispeel, wat för'n plietschen Minschen he west is: Bernd harr mol wedder veel to veel op de Rippen un sien Dokter hett em anroden, 'ne Diät to moken. Brigitte sall em ünnerstütten. Se harr dat egentlich nich so neudig; se weer goot bi Schick, man nich to swoor un op kenen Fall to dick. Doch dat weer lichter för Bernd, wenn he nich jümmers bi Brigitte op en vullen Töller kieken müss. Se wull em helpen un hett de Hungeree mitmookt. Froonsminschen meent jo oftens vun sik, se harrn 'n poor Pund toveel, de se geern noch verleern kunnen.


"Kannst du den freudlosen Fraß noch sehn?" "Nee, avers mutt!"

An een vun düsse Hungerdogen keem Bernd obends in sien Stammlokol, krall sik de Spieskoort un schree de Bestellung "Aant mit Rootkohl un Knödel — un nich so lütt!" glieks in de Köök rin. "Nanu", segg Ramona, de Krögersche, "ik dink, ji beiden mookt Diät." "Snack nich lang rüm, mook to un beten fix!", hett Bernd gnurrt. Man kunn marken, he weer mit siene Nerven tofoot, stunn beus ünner Druck un harr dat hild.

Bernd hett in'n Nu doolslungen, wat de Wirtin em serviert harr. Grod so, as wenn he söben Doog nix kregen harr. Un in de hele Tiet hett he de Ingangsdöör nich ut de Ogen loten. Ok dat Afrümen duer em to lang. Den leddigen Töller bröcht he sülmst in de Köök un harr dorbi wiederhen de Ingangsdöör jümmers in'n Blick.

Tein Minuten loter keem siene Brigitte in dat Restaurant rin. "Bernd", säe se, "mi is slecht vör Hunger. Ik fall glieks üm!" "Brigitte", hett düsse Schlawiener to ehr seggt, "vergeet nich, wi mookt Diät. Du muttst nu ok mol stark blieben. Nu riet di doch mol tosomen! Du hest mi doch versproken, dat du mi bi'n Afnehmen ünnerstütten warrst!"


17.8.2018


na baven