Wat een anfungen hett ...

vun Claus Günther


"Haaallo, aufwachen, Herr Lührs!"
Slaapdrunken runzel Fiete Lührs de Steern un plier. Al wedder Süster Marion? Mientwegen.
"Ich muss Sie noch mal pieksen, Herr Lührs, okeh? — So, das war's schon."
Sachten keem he to sik ... "Autsch!" De Hand! Un sien Knee! Miteens seeg Fiete Lührs den roden Audi wedder, de em de Vörfohrt nohmen harr. Rrrums! He heur noch den Opprall! Dat weer't. Nu liggt he hier in't Krankenhuus, un keen Oos beseuk em, Lena al gor nich. Se harr em woll seggt, dat he sien Unfall as Teken ankieken schull. En Teken för wat?

Och, Lena ... Fiete sluck de Tronen rünner. Wat bitter smeckt de Smart! Dat is man eerst twee Weken her, dat Lena ehren Freden funnen hett. Fiete harr an sik hollen in de Tied, man as de Truerfier vörbi weer —: in Ewigkeit, amen — do kunn he nich mehr. Un nu is he in sien Truerjohr ... Scheun' Schiet. Begöösch di, lüttjes Hart — schasst nich noch eenmol galoppeern!

Lena hett jümmers seggt, wat een anfungen hett, dat mutt een ok to Enn bringen, aver düsse Truertied, nee, Lena-Deern, de harr Fiete nich ut egen Stücken op sik nohmen, dat gläuv man. Wenn he blots nich so alleen weer! Sien Nover in de Stuuv? Den kannst in de Piep smeuken.

"Lührs heet ik. Fiete Lührs", harr Fiete sik vörstellt, vun Bett to Bett.
"Lührs? So so. Aha. Hmm ... Clasen, Clasen mit C", harr de antert, un Fiete dacht: "De Stimm gefallt mi nich. Un 'n Vörnoom hett de woll ok nich afkregen." Aver seggt hett he nix. Sachtens harr he ok blots 'n Vörordeel, nich? Loter hett em Süster Marion vertellt, dat he de Kellertrepp dalfullen weer, de Clasen mit C, sik beide Been broken hett, un bovento hett he sik noch den Kopp anstött. "Wie kann man nur so dösig sein!"
Se kunn em woll ok nich recht lieden.

Nu weer Fiete al den drütten Dag hier. Middewiel kunn he Clasen sien Stimm beten beter verknusen. He harr jo ok mol en Clasen kennt, de weer sogor sien Baas west vör rieklich twintig Johrn, un den sien Stimm weer em ok so towedder west. Aver de harr keen Bort hatt un keene Brill, un he weer ok lang nich so olt as de hier.
Miteens klopp dat an de Döör, un in'n tokomen Ogenblick —
"Käthe!", reep Clasen. "Wie schön, dass du kommst!"
"Tag, Jan", see de Fro, güng klick-klack, klick-klack op em to un nickköpp na Fiete röber.

De keek, keek ungläuvsch — un dreih sien Gesicht na de Wand hen. Käthe Witt! Kunnt't angohn? Jo! Woll weer se ok öller worrn, man se pett noch jümmers in de Kuhl mit dat linke Been. Dusend Gedanken schoten Fiete dör den Kopp, de heele Tied vun domaals stünn em wedder vör Ogen ... Käthe, Käthe Witt ... Se weer verlöövt west mit düssen — Jan? Jan hett se seggt! Also is he dat doch, de ole Knacker dor achter: Jan Clasen, de Düvel schall em halen! Lege Ihnen nahe zu kündigen, Herr Lührs. Sie verlassen uns auf eigenen Wunsch, verstehen Sie? — Rutsmeten harr he em, de Swienjack! Heel un deel unschüllig is Fiete west, dor kannst op speen! Wat wull Clasen em wiesmoken? Fiete harr — harr wat? Sik spicken laten vun Bleek un Möller? He schull düsse Firma Opdrääg toschanzt hebben? "Nie nich! Ik swöör —!", schree Fiete. Aver Clasen wunk af. Un mitmaal wüss Fiete, ut welke Eck de Wind weih. Dat Bedreefsfest! Käthe Witt!! Wat harr de sik ransmeten an em, liekers se wüss, dat he verheirodt weer! Hinkfoot hen, Hinkfoot her: Se weer nüdelig to de Tied ... Un küssen kunn de Deern! Vun Spriet benüsselt, harr Fiete sik inwickeln loten, wull ehr verslickern mit Huut un Hoor ... Sien Krinkloop roteer, sien Hart klabaster, un he sweet as 'n Rennpeerd —
"Käthe? Wo steckst du? Antworte!"
Clasen! Op'n Stutz weer Fiete nüchtern un — hest em nich sehn! — geev he Hackengeld.

Annern Morgen heel he dat nich mehr ut: He müss kloor Schipp moken, müss Lena allens vertellen. Un Lena? Schimpt's em wat ut? Nee. Lena röök den Broden. Fiete müss op Käthe togohn, ünner veer Ogen mit ehr snacken un Afbeed doon, anners gifft't Arger!

"Wat een anfungen hett, mutt een ok to Enn bringen, Fiete!"
Aver jüst dat kunn he nich. He schaneer sik. Man opletzt, as Clasen em üm Lohn un Broot bröcht harr un Fiete em verklogen wull, do harr Lena keen Nerv för dat — un he jo egenlich ok nich. Un so harrn se swore Tieden dörchstohn müsst, Lena un Fiete Lührs, un för Fiete weer de Saak jümmers noch as een opene Wunn. Lena aver, sien Harten-Lena is nu doot bleven ...

Klick-klack, klick-klack, poff! Käthe Witt, nee, Käthe Clasen harr de Döör toknallt. Fiete kroop ünner de Bettdeek vör. De harrn streden, de twee; se wull sik scheden loten, man he brüll gegenan, aver Fiete wull dor nix vun heurn! De heele Woot ut ole Tieden weer trüch in em, sien Hart pucker bit in de Dünnen, he wull un müss Clasen enen bipulen. Hüüt noch! Nu!

An Fiete sien Koppenn stunn de Krück för sien Wehbeen, aver mit links kunn he de nich rangeern! Schiet. He müss mit siene harte, ingipste Hand toslagen ... He kunn nich anners.
He schul na em röver. De leeg dor as doot.
"Clasen —? Herr Clasen! O Gottogottogott!! Wo is de rode Alarmknopp? Süster Marion! Schwester, Dokter, snell, snell, ik gläuv —!"

Wat een anfungen hett, mutt een ok to Enn bringen.
So oder so.


Bild EKG: Ernstl/Wikimedia Commons
26.9.2010


na baven