Wat Nis un Mette Puk vertellen En Bericht ut de Tokumst. Vun Rudi Witzke |
|||||||||
Woans fangt wi an? Wi weit ja nich, wat dat noch enerworrns Minschen
gifft, de sik erinnern. Wi levt all lang, länger as Urtieden,
heel lang up disse Eerd, siet dat Bööm un Strücker,
Stubben un Wörteln gifft. Dor mütten vör lange, lange Tieden ok solk Oort Puks hier
up de Eerd levt hebben, blots dat se veel, veel grötter weeren,
as wi dat sünd. Denn aver is en lütte Minsch, "lüttes Kind" seggt se, up de Welt kamen, dat ehr as ranwussen Mannsbild ganz schöön in de Bicht nahmen hett. Wat hebbt se mit em daan? An een Krüüz slaan un ümbröcht. Se wüßten nu aver nich, dat dat "Minskele" een Bott vun Gott weer, sien Söhn. Nu wakten welk up un versöchten, so to leven, as "Gott
sien Söhn" dat seggt harr. Jümmer mehr wöörn
dat. De annern Minschen bröchten nu aver jümmer mehr Christen
üm, as de sik nömten. Aver de Christen weern denn doch upletzt
in de Övertahl. Uns Lüüd, de Forscherpuks, hebbt denn mang vele Stein un Schutt faken Reste vun en Dann funnen un rodes Band un Lichten. Wi glövt, dat de Christen en Fest mit en smückte Ficht un Lichten fiert hebbt.
Un mit de Tiet hebbt se vergeten, woso se dit Fest egenlich fierten. So wat gifft nich? Doch, en poor wüßten dat woll noch, de annern aver leeten Karussels susen, Musik dudeln, an alle Bööm makten se lütte Lichten, an welk Hüüs schalln dat mehr as dusend Stück west sien. Se juchheiten bi heel lude Musik bi Ringelpietz mit Anfaten. Dat güng bannig up de Nerven. Een Fest aver weer dat: Eten geev dat! Eten! Eten! Een Fest! Un na dat Eten mit'n "Jaguaar" över de BAB 1 mit 190 Saken to de Frünnin. 13 Liter up 100 km!! Orrer 12!
In en beten anner Spraak stünn up so en Krickelzeddel, de bi
dat Utgraven funnen wöör, vun dit Fest: "Gleichberechtigtes,
umweltbewusstes, sozial verantwortliches, geschlechtsunspezifisches
und generell antidiskriminatorisches Winterfest innerhalb der respektablen
Traditionen der religiösen Überzeugungen Ihrer Wahl."
De Mehrsten vun de Minskes up disse Eck hier güng dat goot, se harrn ehr Utkamen, ehr Eten, ehr Hüsung. Nu aver överleggten se, wat se noch an disse Festdaag verslingen kunnen: Lass, Kaviaar, Langusten, grote Stücken Fleisch un allen möglichen Kraam to drinken, Schampus un düren Rootwien un Jubi-Akwawiet. Un dat glöövst du nu överhaupt nich: An den ersten
Avend vun dat Fest marscheerten se in "Gott sien Hüüs",
de fröher maal buut weern, woso, wüßten se egenlich
nich. Dat weer schick, een kunn sien niege Klamotten vörwiesen.
Un sien Navers mit dat niege Parföng inneveln. In de groten Karken
stünnen de Lüüd, so veel Bänk un Stöhl harrn
de dor nich. 5000 Minschen paßten in so en Huus vun den Groten
Geist. Un negsten Dag makten se wieder as tovöör. Dat güng
jümmer üm Öl, Geld un Bloot. Un wedder Öl, Öl
un Öl.
Aver: Een kunn schonst Teiken an'n Heven un in de Grote See wies warden, dat dat nich jümmer so wieder gahn kunn. Dat Lock in'n Heven un dat warme Wader an falsche Steden in de Grote See, dat müßt ja Sünnenbrennen un Waderfluten geven. Un Storm! So is dat denn ok west. Nüms weit, wat nu allens Leven verbrennt orrer versapen is. Is aver! Woll dit un dat!
"Nu tööv man maal en Momang, ik seih en Lichtfunzel, uns Naversch Tomte kümmt woll to Besöök," sää Mette. "De ehr Ool-Uur-Urmel ut Finnland, wo dat Fest Pikujuulu heit, hett ehr noch veel vertellt. Wi köönt ja maal nafragen." 12 Zossen, Hunnen orrer Schamanen? Un vörran de Wode? An Pikkuluuju? Un een hett doch ok en Håmer hatt? Mit den hett hei na de Legen smeten. Richtig, mit ehr wiet to hören Hösteln keem de Naversch.
"Ja, dor weit ik'n ganzen Barg vun dat, wat ji dor to faten hebbt.
Uns Bröder un Süstern heiten in uns Heimaat Tomtes. De hebbt
sik na de Eerdkatastrooph ok wedder goot inrichten kunnt. Aver
ji wullen wat vun Pikkuluuju weiten? Uns finnschen Forscher hebbt
rutfunnen, dat de an de Dannen ok rode Kugeln hangen harrn. Woso,
weiten se nich. Granaten weern dat nich. Un de Tahl Twölf speelt
een grote Rull. An eersten Avend is Eten anseggt: Twölf Gänge',
seggt man woll hüüt. Ja, ja, aver woso se dat Fest fierten,
dat wüßten se to'n Sluss ok nich mehr recht. Harr de Wode
nich twölf Hunnen? Orrer Zossen? Orrer weern dor twölf Schamanen,
de sik drepen? Orrer weern 12 Heinzelmännekes enerworrns togang
west? Orrer 12 Liter in'n Jaguar'?
Mien Ool-Uur-Urmel harr dat Meinen, dat de Grote Geist enerworrns up uns groot Eerd poor vun den Minsken reddt hett un nu jüm sien Leev schenkt. Nüms weit, wo de rümkrabbelt. Dat grote Muul riskeern se wiss nich miehr. Ut is dat mit Langusten un Airbus 380. Se mütten schuften as Adam un Eva, nadem de Groot Geist se ut dat Paradies verdreven hett. Villicht hett noch nüms nüms dootslaan. Kain is woll bi de Katastrooph mit sien Sipp ümkamen. Villicht kriegen wi noch maal vun dor Kunn. Villich seihn se nu so ut. Wi weiten aver ja nich, wat de överhaupt un wo de leven. Villicht sünd dat heel lütte Buschminskes. Un lopen up veer Been? Orrer söß as en Burrkäwer? Orrer mütt up'n Buuk krupen as'n Krüüzotter? Dat köönt ji wiss sien: De Grote Geist hett sik wat Besünnres för de Öös utdacht. Un as wi em kennt: Dat is wat Gaudes, villicht ganz un goor Nieges, wovon wi keen Ahnen hebbt." Denn höstelte de Naversch, wat bedüüdt, dat se en
Sluck vun den goden Brand hebben wull, den Nis sommers vun de roden
Beren vun Aroonstaff un de Rode Tuhnrööv brennt harr. Vun
poor Ieven-Beren harr he ok dat söte Fleisch nahmen, wat besünners
smackig is.
Un denn spröök Nis so heel versunnen liesing in sienen Boort: "Wokeen weit, wat nich nau to disse Stunn vör een Höhl baven, dor wat maal Nepal heiten hett, een Sipp Minskes sitt un dat Lüchten vun de twei Lichter in de Düsternis fiert. Weer doch maal 2. Advent! Bi Gott, den Groten Geist, is allens mööglich!" |
|||||||||
9.12.2007 |