Dei Minsch is vullkommen!
He kann uprecht gahn und stahn!
He kann lesen, reken und schrieven!
He kann ok een Huus boon
un wahnt dorna dor binnen,
Musik maken und noch veel mehr!

Dei Minsch hett ok Geföhl, — seggt man!
Un he kann Geföhl ok wiesen!
Und de anner Kreatuur?
De Fisch? de Vagels und de Veerbeen?
Sind dat keen "Kronen der Schöpfung"?
Köönt dei nich kieken un ok föhlen?

Un dat Grööntüüch op de Erd?
De Bööm? dat Gras
un de veelen bunten Blomen,
höört de nich ok
to dei wunnerboor Schöppung
up uns Erd?

Dat Grööntüüch,
dei Bööms un de Blomen,
de haalt sik de Minsch
orrer een anner Kreatur.
Vagels hebbt ok ehr Fienden.
Un de anner Deerten?

Deerten levt vun Deerten ,
mennigmaal!
De meisten vun de Deerten
aber ward
vun de "Krone der Schöpfung"
de "Garaus" maakt!

Un wat is mit jüm? —
Wat is mit de Minschen?
Wat is mit soon kloken Minschen,
wenn he föllt,
vun ganz baven,
vun de Ledder?

Hett he Fienden? —
Mutt Angst he hebbn?
De Minsch is sülvst sien gröttste Fiend!
Dei meist laat sik dat nich anmarken.
Dei meist zeigt dat nich:
Dat Gröötst un Schönst,
wat de "Krone der Schöpfung"
erst utmookt, is dat Geföhl!

Wo blifft dat, wat man Minschlichkeit,
Verantwoordung un Geweten nennt, un Geföhl?
Aver, wenn de Minsch fullen is, vun ganz baven, —
vun de Ledder, trüch in't Narms, —
dann, ja, dann kann he beden, — to sien Gott, — to sien Schöpfer —
denn sünst haalt ehm de Düwel!