"Ji schallt to'n Segen warrn"
De ökumeensche Karkendag 2003 in Berlin, as ik em beleevt heff

Vun Marlou Lessing


"Ji schallt to'n Segen warrn" is de Losung vun den ökumeenschen Karkendag in Berlin vun'n 28.5.-1.6. 2003. Düsse Karkendag weer de eerste "ökumeensche", dat heet: de eerste, den Kathoolsche, Evangeelsche, Orthodoxe, Anglikaners un Friekarken tosamen maakt hebbt, siet de Tied vun de Reformaschoon — un dat heet: siet de Tied, dat Christenlü eenanner vunwegen den "wahren Gloven" doodslaan hebbt. Dat's wohraftig al en Segen! Weer düsse Karkendag anners as de annern? Worüm is de Ökumene jüst in uns Daag so in Gang kamen?

To de eerste Fraag: Nee. Dat weer en binah ganz normalen Karkendag. Kunnst nich sehn, wat för'n Konfeschoon de Minschen harrn, de üm di rümmer seten, mit di süngen, beden, diskereern. De Konfeschoon weer eenfach egaal. Ok Konfeschoonslose un Atheisten sünd faken bi Karkendaag dorbi un willkamen. De Veranstaltungen weern beten vuller, de Stimmung beten euphorischer; so as bi Saken, de een to'n eersten Mal deit. Süss weer nix anners. En ganz normalen Karkendag also — un sünnerlich dat is dat Wunner. Un ok wedder keen Wunner nich — denn wat is natüürlicher, as dat Christenminschen sik good verstaht?

De tweete Fraag is vigelienscher. In allens is to föhlen, dat de Karken versöökt, op de Rutfeddern vun de Globaliseern to antern — nich bloots bi enkelte Probleme, man ok as Ganzes; un dat daat se in ehr Tosamenslaten üm de ganze Welt. De Ökumene is en Aart vun Globaliseern, anners as deWeerschapsliberalismus; un togliek is dat nödig, dat de Christenlü tosamenstaht, wenn se in enkelte soschaale oder ethische Fragen ehr Stimm hören laat. Glaubwürdigkeit nöömt wi't op Hoochdüütsch. Wenn de Christenlü sik nich verdraagt, wokeen schall de Richt wiesen? un wat döögt denn ehr Bott?

Düsse drängen Problematik weer op den Karkendag heel klaar. De politische Dimenschoon weer in alle Bibelarbeiten un Predigten dor. De Solidarität in un mang de Gesellschapen in de Welt un en Opdelen vun den Riekdom vun de Welt woor entslaten infeddert. De Tied is ut de Fogen, de christliche Bott warrt mehr as je bruukt; man dat se höört un eernst nahmen warrt, mööt wi ünner us een Sinns ween. Dat is al lang fällig. Lütte un grote Veranstaltungen befaten sik dormit: mit de Folgen vun de weerschapliche Globaliseerung un mit de Fragen vun't Globaliseern vun de Kark — de Ökumene. De Karkendag weer wohraftig en weltwiede, en globale Saak.


Karkendaagbook

1: "Eingeladen zum Fest des Glaubens..."

Ankamen in Berlin an'n Dingsdag. Na Renate henfinden. Se is en Plattdüütsche un min Gastgeversch. Upps! Wedding is ja bloots 10 Minuten vun de Autobahn vun Hamborg?! Prima!

Un Wedding hett veel Kneipen! Dor kann een sitten un op Platt klönen. De an de Nahversdischen stöört dat nich, de snackt mehrst Türkisch. De schöne Kneip an'n Noordkanal heet doch wohraftig "Deichgraf"! — Wedding an'n Avend.

Middweek: Sünnschien, 26°C. Berlin is groot, sogoor reesenhaftig groot — avers nich, wenn een in Wedding wahnt. Dor büst mit U- un S-Bahn in 10 Minuten överall! To'n Bispill an'e Friedrichstraat. Un vun dor geiht't to Foot wieder: Berlin ünner de Fööt nehmen. Renate verklaart. Museen, Dom, Karken, Plätze un Straten... De Plätze un Straten vör allen. Musik överall. Danzgruppen un Jongleurs öövt al ehr Optreden. Enorme orange Gummiringe, mit Helium oppumpt, sweevt över alle groten Plätze an'n Heven, sachen wippwappen in'n Wind. Dat sünd Hillgenschiens! De Hillgenschien is ja dat Logo vun'n Karkendag. Düsse Hillgenschiens seht beten ut as Rettungsringe, un dat kann ja ok so meent ween. (Wenn wi nich hillig warrt, kann ween, dat wi verlaren sünd, nich?) De Plätze füllt sik mit entspannte, gespannte Minschen, jichenswat wasst, de Stadt fangt an to summen — is Karkendagsstimmung. Dat's'n wunnerschöön Beleven, jümmers.

Nameddags na de Messe fohrn, Joyce afpassen, min hollandsche Karkendagsfrünnin, de dor mit de butenlandschen Deelnehmers ankümmt. Joyce sitt in'n Rullstohl, un de Malteser orr de Johanniter fohrt ehr in ehr Transporters vun A na B. Mit 80 Wagens sünd se dor un mit Hunnerte Jungs un Deerns, Junglü vun överall, de in Massenquarteere op Isomatten slaapt un 10-Stünnen-Schichten maakt. Helden in'n Alldag!

Us fohrt se nu na't Brandenborger Tor. Dat's nich so eenfach, denn uns Maltesers kaamt ut München un träneert noch dat Stratenfinden in Berlin. Avers se schafft dat, un denn staht wi in de Minschenmasse vör't Tor. Dat kannst nich beschrieven. Wi sünd 1 ½ Stünn to fröh, man al...

150000 Minschen drückt sik tosamen vör dat prächtige Tor, op de Siet vun'n Deertengaarn (Tiergarten). In düsse Masse bahnt us bloots de Rullstohl en Weg; willig maakt de Lü Platz, wenn se noch köönt, so dat wi denn en goden Platz achter de Bläser bi't Podium kriegt, ünner den sweven Hillgenschien. Veerdel vör söss gaht alle Klocken vun de Stadt: De Karkendag warrt inlüüdt.

De groten Massengottsdeenste to de Eröffnung un to'n Afsluss vun'n Karkendag sünd nich eentlich för de Predigt maakt. Se schallt mehr de Gemeenschap stiften un oprichten, schön un fierlich ween un Symbole geven. So is dat ok hüüt. De Musik is basig. Woans schafft de Bläsers op alle Sieden vun't Podium dat, dat se togliek speelt?
Wi singt "Da berühren sich Himmel und Erde" un dat Credo as Leed "Wir glauben Gott im höchsten Thron" (EG 184) in Wesselsang mit en Rapper; dat lett dull. Predigt gifft ok. De evangeelsche Karkendagspräsidentin Raiser un de kathoolsche Präsident Meyer eröffnet den Karkendag symboolsch mit togliek spraken Wöör. In de goldene Wölvung vun'n Rand vun de Blasinstrumente vör mi spegelt sik de orange Hillgenschien vör den blagen Heven. Un dor baven, hooch in'n deepblaagen Heven, hooch över't Brandenborger Tor, dreiht en Bussard ganz alleen sin langsaame Krinken.

Un denn sünd da ja ok noch uns ole Frünnen, de alleen de ganze Wohrheit besitten doot un keen Kompromissen nich kennt: Poor Pietistinnen sleppt en Transparent dör de Gegend, 'neem op steiht:

"Die Einheit ist groß!
Die Kirchtürme und Teufel
biegen sich vor Lachen!"

Dat hett na min Erinnern op den Karkendag in Stuttgart anfungen, dat de Evangelikalen un Pietisten mit Transparente mit Spiet orr Endtiedsbottschapen de Veranstaltungen stören dään. Sogoor in Avendmahlsgottsdeensten weern se so togang! — Dütmal warrt se mit Koppschüdden wegschickt, woneem se opduukt.

De eersten Lü marscheert al af, as noch de ganzen Grußbottschapen folgt: De Bundespräsident snackt; de Grußbott vun'n Papst warrt vörleest — lang un fründlich, un bloots "dör de Bloom" is sin Aflehnen vun dat Afdrieven-Gesetz un de Schwulen-Ehe to höörn. Amenn snackt noch de Bundskanzler, un he leggt doch glatt los: "Für mich hatte die Predigt drei Botschaften: erstens — zweitens — drittens." As weern wi nich alle dorbi west, as harrn wi em brukt, de korte, klare Predigt to verstahn! Döösbaddel.

"Abend der Begegnung" ünner de Linden, de ganze Binnenstadt rop. Wat Minschen, wat Minschen! Joyce un ik söökt us en ruhige Eck un stimmt uns Programmplanung för de tokamen dree Daag af. Sünd ja 3000 Veranstaltungen. As wi dormit trecht sünd, is dat ganze Eten an de Stände üm us wegfreten, as weern de Heuschrecken infulln! Wi erobert de letzte Pizza, ehrdat wi na den Deertengaarn trüch mööt. Dor töövt de Malteser mit ehrn Transporter. Se bringt Joyce na ehr Quartier in Spandau.

Alleen gah ik nochmaal de Linden rünner un dör de ganze Stadt trüch. De Nacht kümmt, de Minschen gaht, de Stände un Buden warrt opklaart. Morgen köönt hier wedder Autos fohrn. De Hillgenschiens warrt as Bojen daltrocken un an'n Grund fastmaakt. Dor liggt se as en Verspreken. De ätherische Melodie vun't Credo-Lied is noch jichenswo in de Luft: "Wir glauben Gott, den Heilgen Geist, den Tröster, der uns unterweist, der fährt, wohin er will und mag, und stark macht, was darniederlag."

Wat töövt op us in de tokamen dree Daag?


2: "Mach in mir deinem Geiste Raum..."

Dunnersdag, Christi Himmelfohrt, Klock 7: Sünnschien, 27°C. Sünnenbrand. Heff ik mi gistern haalt. O nee!

De Ökumene is för mi sülven keen Problemthema; dorüm wull ik ok nich so vele Veranstaltungen dorto besöken. Liekers gaht Renate un ik nu tosamen op en ökumeensche Veranstaltung: Klock halvig negen is Gottsdeenst in'n Berliner Dom mit evangeelschen Avendmahl. To glieke Tied is in de kathoolsche St.Hedwigs-Kathedrale neegbi kathoolsche Eucharistie-Fier. In twee Prozeschoonen warrt sik de twee Konfeschonen denn vereenen un tosamen en Predigt-Gottsdeenst hollen.

Klock 8: De Stadt is lerrig un rein in'n Sünnschien; bloots na de groten Karken streevt Minschen. Vör den Dom warrt Joyce vun de Johanniter graad aflaadt. Groot Hallo. De Dom is al rappelvull! Man dank den Rullstohl kriggt wi Platz in de vörderste Reeg. Joyce smuustergrient un seggt: "Jaja, in'n Rullstohl kann ik en Segen ween!"

De Dom is prachtvull, binah to dull, ganz Herrschaps- un Staatskark. De Predigt — kort un knackig — höllt Lordbishop Richard Chartres ut London, dat Avendmahl hollt alle tosaam, un veel Minschen knixt vör Oblate un Kelch un slaat achterna dat Krüüz — anglikaansche un kathoolsche Christen. Dat gemeenschapliche Avendmahl is al lang Realität.

De Prozeschoon is mehr en Marsch; dat Prozedieren köönt de Katholiken beter as wi. Achter St.Hedwigvereent sik de twee Töög mit "Großer Gott, wir loben dich". Wieder geiht't na den Gendarmenmarkt mit sin herrlichen klassizistischen Buuwarken, 'neem op dat grote Podium de Predigtgottsdeenst "Vom Himmel gesegnet — auf die Erde gesandt" stattfindt. Kardinal Sterzinsky un Bischof Huber predigt beed, predigt good. "Wat us trennt, is nix gegen dat, wat us verbinnt: dat Loff vun Gott." Is Himmelfohrt. Is Karkendag.

Un denn gaht wi schöön Eten.

Bi'n Karkendag is dat Problem jümmers, de richtige Mischung vun Kopp, Hart un Sinnen to finnen. Ik fang dat mehrst to "verkopft" an. Man nu mutt wat för den Kopp kamen, un an'n Nameddag höört Joyce un ik in de Messehallen en Veranstaltung to'n interreligiösen Dialoog: Sünd Minschenrechte en universales Ideaal, orr deent se bloots de westliche Levenswies? Sünnerlich de christlich-islaamsche Dialoog dorbi is intressant. Dat Publikum kann Fragen stelln un deit dat massenhaft, ok offensive Fragen. De islaamsche Perfessersche in't Koppdook erringt den intellektuellen Punktsieg. Pietisten draagt en Transparent rüm: "Gibt es bald die Welt-Einheits-Religion?"

De interreligiöse Dialoog is en Knackpunkt. Mang Christenlü gifft an de Basis keen grote Konflikten mehr. Dat lett so as bi de düütsche Einheit, 'neem de Staatslü noch an't Utmicheln weern, wat de Düütschen wull een Vulk ween dröffen, wieldess de Minschen al tosamen fiern dään. De Realität hett den "Stand der Verhandlungen" wiet överhaalt. Ja, in de Gethsemane-Kark hett dat an'n Friedag en "verbaden" gemeensames Avendmahl geven — man wat heet "verbaden"? Weer veel Sensaschoonslust, beten Geheimnistuerei vunwegen den Naam vun den Preester, man nix Nieges in de Substanz. Dat gifft al lang. Dat sünd Spegelfechterien. — Konfliktpotenschaal liggt twüschen de ünnerscheedlichen monotheistischen Religionen (Een-Gott-Religionen). De Fraag is, wat dat Konfliktpotenschaal dor nich ok henhöört. Wiss gifft dat en heemliche Sehnsucht, dat alle Minschen op de Welt, de den Eenen Gott bekennt, ok densülvigen bekennen schullen. Dat is denn en veel grötter Aart Ökumene. Man de Ünnerscheed sünd gewaltig, un se dröfft nich wegwischt warrn. Wi warrt noch lang tosamen op de Reis na de Wohrheit ween, ok mal in Stried. — Nee, min leve pietistische Frünnen, de "Welt-Einheits-Religion" warrt dat so bald nich geven.

Avend in de Messehallen. De typischen Karkendags-Papphocker drückt ehr Spoor in elkeen Achtersten. In de Hall, 'neem Eugen Drewermann to de Bargpredigt un dat Vaderunser snacken schall, muttst liekers een Stunn fröher kamen, dat du noch en Papphocker afkriggst. Dusende wüllt dat höörn. 40 Minuten vör den Termin blockeert de Ordnerschen de Dören mit de Schilder "Halle überfüllt!" Man nu wiest sik, wat Organisaschoon heet: Miteens hebbt se't hild in de Hall, reet Kabel af, kladdert rüm, un denn warrt vun't Podium seggt: "Wi warrt de ganze Veranstaltung, Bild un Ton, live ok in Hall 22 överdragen, de is opstunns frie, wokeen keen Platz hett, kann dor hengahn!" — Improvisaschoon, Technik, Insatz — Helden in'n Alldag! Ik bün wiss, wokeen en Karkendag organiseern kann, de kann ok en Armee dirigeern. (Wat he/se dat ok will, is en anner Saak :-))

Man denn Drewermann. He fangt an mit sin sanfte Stimm un sin schüchtern Optreden, un denn glöht de ganze Mann in dat Füer vun de Bottschap. Sin Oprichtigkeit un Intensität kann sik nüms verwehren, se sleit alle in Bann. Dat lett, as wöör he vun sin Neegstenleev liekto terroriseert, liekto binnerlich opfreten. Dor muttst di gegenstemmen mit din ganzen Intellekt, dat di dat nich wegrieten deit, düsse sachtmödige, farvlose Mann mit sin gewaltige Predigt. He stellt sik mit Moot de grote Fraag, wat een mit de Bergpredigt ok reale Politik maken kann. De Anter hebbt wi ahnt: Een kann! Gewaltlosigkeit is en Weg för Staaten so as för Minschen — de eenzige Weg; un de 11. September 2001 weer en groot Gelegenheit to Gewaltlosigkeit... verpasst. He predigt unnasichtig (ja!) de Solidarität vun de starken mit de povern Länner: Schuldenerlass — radikal. He predigt nich, he föhlt dat — he kümmt in Woot orr in Tranen. Wat he vun den Irakkrieg seggt, kann een binah Verflöken nöömen. Un he predigt (wat meist inkonsequent lett), dat allens Lege de Folg vun Angst is. De Verbreker veröövt sin Verbreken bloots ut Angst — Angst vör Aflehnen, Mangel an Leev, Existenzangst. Alle bösen Minschen sünd nette Minschen, de vun Angst dreven sünd. Wenn di jüm to, denn warrst sehn. "Sie bitten dich um fünf Minuten, aber sie wollen fünf Stunden oder fünf Jahre — gib sie ihnen!" To Hülp! Dat wöör mi ümbringen! "Wenn dein Mitmensch Böses tut, frage dich, welchen Anlass du ihm dafür gegeben hast!" Ach wat? Dat weer doch al lang begäng, dat Opper de Schuld an de Daat to geven — tominnst bi Vergewaltigungen hett dat doch Tradischoon! (Ik weet, dat is nu Polemik; man meddewiel harr Drewermann mi teemlich op de Palm bröcht.) "Und vor allem: Richtet nicht!" — Mi keem dat vör, as vermahn he en kleinbürgerliche Sellschop ut dat 19.Johrhunnert, orr tominnst ut de 1950er Johr. Dat Publikum in sin Saal is vundaag vun en heel annern Slag! Un babento kann ik dat nich lieden, wenn een vör luder Toleranz överhaupt keen klare Sicht mehr hett. Dat harr nich ween müßt. Frustreert fohr ik na Huus.


Friedag: 29°C, Sünnschien. Klock 9 Bibelarbeit in de Sophienkark (10 Minuten vun Wedding) över Jakob sin Kampf mit den Engel an'n Jabbok — "Ich lasse dich nicht, du segnest mich denn": de afdwungen Segen, de aftrotzt Segen. Klaus Lang, Katholik, Gewerkschafter, höllt de Bibelarbeit: Jakob, de Bedreger, de sin Broder üm't Arvdeel bröcht un sin Swiegervadder över't Ohr haugt hett un de elkmaal utbüxt is — Jakob de Feigling kann nich mehr utneihen, he mutt sik den Kampf stelln mit sin Geweten un mit Gott. De Kampf alleen is al en Sieg. Segen kann ok errungen warrn.

De ansluten Veranstaltung "Ratlos vor dem Bösen? Theologische und philosophische Perspektiven" warrt vun Kardinal Karl Lehmann un den italieenschen Philosophie-Perfesser Gianni Vattimo ünnernahmen un is so richtig wat för'n Kopp. De Existenz un de Ursprung vun dat Lege is en Problem för dat Gottsbild vun uns alle. Wenn Gott allmächtig un good is, wosaken kümmt dat Lege in de Welt? Jümmer wedder höört wi ja de Fraag "Wie konnte Gott das zulassen?"

Kardinal Lehmann diskereert un wedderleggt in sin Vördrag toeerst de "dualistische" These, dat Böse weer op en egenstännige böse Macht, en Düwel, trüchtoföhrn, un denn de These, dat Böse weer en Deel vun Gott sülvst. Denn stellt he de These op, dat ut de Frieheit un Münnigkeit vun den Minschen sülvst sin Verantworden kümmt, de Macht, sik vun Gott aftowennen — "das Drama der Freiheit". Man: Dat Böse blifft gewaltig un afgründig. "Das Böse ist die Unerklärlichkeit der Freiheit, nicht umgekehrt die Freiheit die Erklärung des Bösen."

Ganz wat anners is ja de Perfesser Vattimo. Wat em an Hoochdüütsch mankeert, ersett he dör Charme, he un Lehmann parleert italieensch un lacht tosamen, un he is alltohoop en kandideln Keerl. He meent, wi schulln gor nich vun "dat Böse" as Substantiv reden, man bloots as Adjektiv bi böse Hannlungen. "Dat Böse is man bloots de Gloov an dat Böse." Dat klingt na Drewermann, avers ahn de sin Towennen to de, de dat Lege daat. Liekers wünscht Vattimo sik een Gottsbetoog in de minschlichen Beziehungen, de süss vun Vernunft regelt warrn schullt. Wat Gott vun us will, dat Gode, is Vernunft, Caritas, Gemeenschap, in'n wiedsten Sinn Demokratie. En ganz "weltlich-pragmatische" Utgaav vun Drewermann. — Denn diskereert de twee mitnanner un mit dat Publikum, ok över de Fraag, wat de niege europääsche Verfaten en Gottsbetoog hebben schull as vele naschonale Verfaten. De Diskuschoon geiht wieder bi't Middageten in dat lütte Restaurant an de Eck — poor Tohörers dreept sik dor, un süh! dor sünd doch welk ünner, de ok gistern avend Drewermann höört hebbt. Wi diskereert. De dree Vördrääg stimmt sik to een harmoonsch-ünnerscheedlichen Dreeklang över dat Lege. — Nu bün ik nich mehr frustreert. Dat is to'n Segen woorn.

Nameddag: Wat för de Sinne! Dat ökumeensche Karkenschipp leggt vun de Kottbusser Brügg in Kreuzbarg af, rappelvull, un fohrt dör de Kanaals ünner de sieden Brüggen dör. Glieden op't Water, Sünn, Gröön un Schadden, de Deertengaarn — wunnerbaar. An de Slüüs mööt wi töven un haalt us 1 Stünn Verspätung. Maakt nix: Dat is dat reine Idyll.

De Gemeenden, de dat ökumeensche Karkenschipp maakt hebbt, vertellt an Bord vun ehr Arbeit, sammelt Geld för de Unkosten vun't Schipp-Chartern (un kriggt de vullen 1500 € wedder rin!), hollt en lütte Taize-Andacht, man wat halvhartig, un en lierlütte Chor will dat Schipp to'n Singen bringen, man ok wat halvhartig. Se versöökt dat mit "Geh aus, mein Herz", man se kaamt bet na de "hochbegabte Nachtigall", dor höört se eenfach op. Ik stell mi an de Reling un sing ganz för mi alleen liesen de schönen Strophen mit den geistlichen Gehalt, de Strophen vun "Ich selber kann und mag nicht ruhn" bet na'n Sluss. Dat geiht in de Spree; dat Water warrt wieder, Slott Bellevue, dat bombastische Kanzleramt, de gewaltige Rieksdag glied vörbi. De organiseern Lü hebbt dat Singen opgeven un verklaart man bloots noch. Bi de Weidendammer Brügg staht Bläser un speelt mit ehr glänzen Instrumenten "Du meine Seele singe". Dorneven rekelt sik junge un jüngste Karkendagdeelnehmers in'e Sünn. In'n lütten Monbijou-Park hebbt se en improviseerten Sandstrand maakt. De Museumsinsel; de Dom vun achtern; de Nikolaikark.

Bi dat Märkische Museum warrt wi rutsett. Wi söökt Schadden ünner Bööm. Överall sünd Bläser to hörn; ehr Klang hett den Goldton vun ehr Instrumenten. "Nun danket alle Gott." De Dag klingt ut mit en Konzert "De profundis" in de Kark an'n Hohenzollernplatz. Hart, Sinne, Kopp sünd in't Swingen. Karkendag is op sin Hööcht.


3: "Denn wo Liebe wohnt, da wohnt Gott"

Sünnavend: Sünnschien, 30°C. Sünnenbrand geiht in Bruun över. Möde Fööt.

Ik mutt fröh los na de Messe (10 Minuten vun Wedding), 'neem in Hall 17 Fulbert Steffensky de Bibelarbeit över de Schöpfungsgeschicht höllt. Ik will en goden Platz an'n Gang, dor muttst een Stunn fröher dor ween. De Papphockers sünd al dörseten, man de Band Habakuk speelt, dat maakt allens wett, dor kannst ok opstahn un klatschen un mitsingen. Klock negen bringt twee Johannitersche Joyce un stellt ehr to mi in'n Gang. De reesenhaftige Hall is vull. Man Steffensky steiht dorför. "Gott schuf den Menschen sich zum Bilde: Diese Würde werden die Menschengesichter nicht los, sie können sich selbst und einander schänden, wie sie wollen." (Nalesen!!) Habakuk speelt, un de ganze Hall singt veerstimmig den Kanon "Wo die Liebe wohnt". Karkendag is op sin Vullendung.

De Johanniterschen fotografeert Joyce un mi, un ik fotografeer Joyce un de Johanniterschen. Denn knuddelt wi us lang un verspreekt us, dat wi us laatstens (!) op den Karkendag in Hannover wedderseht. Joyce köfft noch gau de niege Habakuk-CD, denn fohrt se un ehr Johanniterschen af na Potsdam, 'neem se de 1000 Bläser in de Parks anhöörn will.

Ik laat mi noch beten in de industrielle Nüchternheit vun't Messegelände opgahn. Buten is de Heven nu bedeckt; süht na Gewitter ut. Ut een Hall warrt mit Luutsprekers de Stimm vun Angela Merkel na buten överdragen. (Dor denkt sachs een, Promis sünd dat Intressanteste op'n Karkendag.) Se antert graad op en Fraag un seggt: "Wir haben ja eben in der Bibelarbeit gehört, Gott schief den Menschen sich zum Bilde." Gott schief. Hm. Is ok en Wohrheit in — mehr över den Minschen.

De exquisite Podiumsdiskuschoon "Erblast Kommunismus — Wat Diktatuurn ut Minschen maakt" gifft min Kopp wedder gode Nahrung, un Tortellini gifft't achterna in't Messerestaurant blangenbi. Twüschen Middag un Nameddag laat ik mi drieven, un dat föhrt mi na de grote Hall 12: "Christliche Lebenskunst". Dor is graad "Offenes Tanzen": De ganze Hall lehrt Rumba. De runde roodhaarige Rumbaexpertin op't Podium mit ehrn mobilen CD-Player bringt üm un bi 300 Lü in de Gänge mang de Papphockers op Touren: "Kurz-kurz-lang, kurz-kurz-lang, Chachacha und Drehen!" De Lü sünd begeistert. De ganze Hall danzt, mal so, mal so. De Idee is dat beste doran. Man de Idee is würklich good.

As dat mit de Veranstaltung "Christliche Levenskunst" denn wedder richtig losgeiht, warrst gau wies, dat dat mehrst hitte Luft is. Toeerst warrt sungen, Tango warrt vörföhrt, de Erotik doran warrt beswöört. Ik krigg den Verdacht, dat "Levenskunst" hier heten schall: Kumm ut di rut, laat mal din Temprament rut! Hm. Man nee, nu kaamt Woortbidrääg. Laat mal höörn. En Referent vertellt us, dat to de christliche Levenskunst ok dat Beden höört. Good! Vulltreffer! Nu seggt he, dat dat Beden Fürbitte ween mutt, un denn geiht he los op uns soschaales Geweten: Woneem dat överall Armoot un Börgerkriegen gifft, för de wi nich beed, wi beed bloots för dat, wat wi in de Narichten seht. Tüünkraam! As wenn wi Gott jedeenen plaagten Placken op de Landkoort vun sin egen Eer enkelt wiesen müsst! Wi bidd för uns Mitminschen, un he weet Bescheed. Un överhaupt is dat ultimative Levenskunst-Beden dat Dankbeden. Dat maakt froh un bildt den Charakter, nich de Fürbitte.

Denn warrt wi opfeddert, us mit uns Nahvers över to ünnerhollen, wat Erinnern för uns bedüüd. Daat wi. Musik. Denn kümmt een un vertellt us, dat dat good is, an'n Morgen sin Drööm optoschrieven. Klaar. Langsaam drisel ik ut de Hall. Alle Minschen hier sünd Solt för de Eer, nich bloots ik; man dat Eten, wat se hier solten doot, is nich min Smack. Jedereen hett sin egen Snuut.

Ik fohr noch mal in de Binnenstadt, mi den utklingen Karkendag to bekieken. In'n Bahnhoff Zoo sünd de Fans vun Kaiserslautern infullen (is Pokalfinale!). "Zieht den Bayern die Lederhosen aus" warrt in alle Toonaarten togliek sungen — naja, gröölt. (Noch sünd se fröhlich, man wi weet ja, woans dat utgahn is.) In't Singen sünd de Footballfans de Karkendagsbesökers meddewiel över. Fröher kunn en U-Bahn-Wagen vull Karkendagslüüd probleemlos en dreestimmigen Kanon singen un alle Karkendags-Evergreens. Vundag nich mehr so.

Gendarmenmarkt. Sambamusik op't Podium, sinnige Fröhlichkeit överall. En wunnerschöne Ambosswulk wasst in'n Westen un künnt vun Gewidder. De Hillgenschien op den Platz wippwappt bedrauhlich in'n Wind un will doch wohraftig "den Himmel erden", as Dorothee Sölle dat sä. Poor Paddfinners in korte Ledderbüxen hollt em fast un haalt Verstärkung, em daltohalen.

Dat letzte Konzert för mi schall an'n Avend de c-moll-Messe vun Schumann in de Auenkark ween. De Messe gifft dat avers nich, dat is en Fehler in't Programmheft. Benaut stah ik un mennig annere in de Auenkark. Spontaan daat wi us tosamen un pilgert na de neegste Kark; dor gifft dat ole Vokalmusik "Aus Lust an den schönen Worten" mit dat betörende Alsfelder Vokalensemble Bremen. Wunnerbaar — minutenlange standing ovations, de Dirigent in Tranen. Schöner harr't nich ween künnt.

Sünndag, Afslussgottsdeenst vör den Rieksdag: 200000 Minschen in de Sünn, ok de Siedenstraten sünd noch vull. 6000 Bläser. Hier kümmt nochmaal allens tosamen, wat de Karkendag an Fadens opnehmen un tosamenfaten wull: Enkelte Minschen — Fruuns — ut ünnerscheedlich Konfeschoonen, Naschoonen, Kontinente vertellt vun ehr Glovenserfahren mit den Enen Gott. Globaliseern. De basige Band Ruhama speelt. "Ehre sei Gott und den Menschen Frieden!" De Predigt snackt vun de Freid över allens, wat us verbinnt. Exootsche Instrumente warrt speelt, en Muschelhoorn, en Waterorgel. Dat Logo vun den Karkendag warrt mit Döker bildt (Schadden! Schadden!). Symbole. Mit Water in Schalen warrt en Dööpserinnern dör de Reegn geven; de Minschen segent eenanner. Allens is gewaltig un vull Sünnschien. Min Fründ de Bussard is nich dor.

De Segen warrt wiedergeven an de nafolgen Karkendaag: den neegsten Katholikendag in Ulm, den neegsten evangeelschen Karkendag in Hannover. Wedder separat — man nich mehr trennt. 2008 schall denn wedder tosamen fiert warrn.

Mi dücht, so köönt alle Konfeschoonen tosamen bestahn: een Sinns in't Loff vun Gott ok mit ehr Ünnerscheden. Mehr Ökumene brukt dat eentlich gor nich, geiht mi dör'n Kopp — Veelfalt is ok ganz schöön, wenn se so fierlich un freedvull is. De Glaubwürdigkeit nimmt dorbi keen Schaden mehr. Dorbi nich.


Marlou Lessing

8.6.2003


na baven