Wiehnachten 2015: Ji ward dat schaffen!

vun Cord Denker

Vele Völkerschaften gifft dat dor in Syrien un ok vele Religionen. Rêbîn höör völkerschaftlich to de Kurden un vun Religion weer he Alewit, wat een besünner islamisch Konfession is. Völkerschaften köönt egens ganz good tosomenleven, man se köönt sick ok böös in de Hoor kriegen. Wovun dat afhangt? — De Froog is mi to schwoor.

Hannel driewen is en gode Brüch twischen Minschen vun verschieden Herkunft. Rêbîn harr een Fuhrpark un leev mit sien Familie dorvun, dat he mit siene Wogen Lasten vun A noh B bröch. He harr ok noch een Stück Land arwt, man dat weer Sandland, wo nich veel op wassen wull. Bloots wenn dat mol een'n Regenguss geew, harr dat Flach för een poor Doog een'n grönen Schimmer. Rêbîn harr jichenswann de Idee, he wull dor Wienstöck setten. He harr in een Fernsehfilm sehn, woans se dat op Lanzarote, de kanarische Ööd-Insel, mookt. An den Grund vun schwatte Kies-Trichter ward de Wienstöck dor plant, un üm den Rand vun de Trichter ward Half-Muurn opsett, as Schutz gegen Wind un Sand.

As Rêbîn noh dree Johrn mark, dat bröch em gode Druwen, füng he an, de Kultur uttowieden, schüffel noch mehr Trichter un kunn ok bald Druwen verköpen. Dankbor Afnehmer weern de syrisch-orthodoxen Christen dor in de Gegend. De harrn bitto den Abendmohlswien düür vun wied ranschaffen müsst, man nu füngen se sülben an, de Druwen to keltern un ehrn Wien to moken. Dat kann Hand in Hand gohn twischen de verschieden Volksgruppen to gegensiedig Vördeel. Rêbîn harr för sienen Deenst vun de christliche Gemeen een Wiehnachts-Krüff kregen, ut Ölboom-Holt schneden.

Jo, ok twischen de Religions-Gruppen kann dat Hand in Hand gohn, wenn de Tieden freedvull sünd. Man de Tieden sünd nich ümmer freedvull. As ut den Börger-Protest gegen dat Assad-Regime in Syrien (2011) een Börger-Krieg worden weer, düker dor de brutalste Kampfkraft op, de de Welt bitto sehn hett: De "Islamisch Staat" stritt för een "Kalifat", een Rechts- un Gesinnungs-Diktatur ohn all Toleranz. — Na, de sünd jo noch wied weg, dach Rêbîn.

Man een'n Dag höör he, de IS rull op Kobane to. He weer wied genoog rümkomen un harr veel to höör'n kregen, dat he wüss, wat se mit em un sien Familie moken wörrn: De Lastwogen wegnehmen un em op de Stee doodscheten, wenn he sick dorgegen to Wehr setten wull. He schwöör twoors op den Koran, man he höör to een anner Richt. He müss weg vun hier. He bestück den besten Wogen mit all'ns, wat för de Familie wichtig weer: Kledagen, Eten, Diesel-Kraftstoff un, un, un — jo un ok de Wiehnachtskrüff kääm mit, de Kinner spelen dor so geern mit. Een Blick torüch: Wi koomt wedder! — Un denn weern se al op Flucht.

As se dör dat Dörp rull'n, stunn dor een vun de christlichen Nahwers vör sien Poort. Rêbîn stopp den Wogen un froog, wat los weer. Ezra reep em to, he tööw op een Lasttaxi, dat em un siene Familie vun hier wegbringen schull. — "Vun wo schall dat Taxi komen?" — Ezra nööm em den Stadtdeel. — "Dor kannst du lang op töben, dor sitt al de IS, dien Taxi-Fohrer is wiss al dood, he harr jo ok de ‚falsche' Religion!" — Nu müss dat gau gohn: Ok Ezra un sien Familie un ehr Packelage müss noch mit op de Ladefläche. Un dat güng beter, as man denken schull. Minschen köönt miteenanner utkomen, wenn se in Gefohr sünd. Dor speelt de Religions-Ünnerscheed keen so grote Rull.

Man al de twete Nacht geew dat Krawall. Nich twischen de beiden Familien, man mit anner Lüüd dor in dat Camp. Een Dörps-Verband vun annerwegens greep Rêbîn un Ezra an. Se nehmen jem den Wogen weg, schmeten all'ns vun den Wogen dol, lasten dor ehr egen Lüüd un ehr egen Packelage op un rötern in de Nacht. — Nu füng de Flucht so richtig an. De beiden Familien kunnen bloot noch dat mitkriegen, wat se drägen kunnen. Man de Familien bleben tosomen un kunnen sick so gegensiedig hölpen un de Fruunslüüd gegen öbergriffig Mannsgewalt schützen.

Nu güng dat to Foot wieder mit de Angst in'n Nacken. Jichenswo kääm'n se an Rêbîn sien utbrennten Lastwogen vörbi. De weer tweischoten un utbrennt, vun de Lüüd,de em klaut harrn, weer nix to sehn. Mol to Foot, mol mit Bus, ok mol een Stück mit de Bohn... Vun Syrien noh de Türkei, vun de Türkei mit een öbervull Boot noh Grekenland. Kott vör de greeksche Küst full de Motor ut, harr keen Sprit mehr. Dat Boot dümpel op de Bülgen; Kaptein un Mannschaft harrn sick al in een Biboot afsett. Un as denn een Rettungsschipp opdükern dä, sprüngen de Lüüd all op de Sied, dat Boot kreeg Schlagsied un schlöög üm. De Rettungslüüd müssen denn de Flüchtlingen ut de See fischen, de nich grood ruhig weer.

Op den Rettungs-Krüzer versöchen de Familien, sick wedder to finnen. Dat Gepäck weer noch mol een beten lichter worden. Man wat schlimmer weer: De Familien weern lütter worden. De jüngsten Kinner harrn dat nich schafft, sick so lang öber Woter to hooln, bit de Rettungslüüd togriepen kunnen. De fief Johrn ole Söhn vun Rêbîn un Lorîn, Boran, weer nich an Bord. Etliche Doog loter hett een Fotograph een lütten Jung fotographeert, he leeg mit dat Gesicht noh ünnen op den türkischen Mittelmeer-Strand. Dat Bild güng üm de Welt: een Gegenbild to dat Wiehnachtskind, dat mit lachen Gesicht in de Krüff liggt. Dat Bild hett de Welt erschüttert, man de Krieg un dat Flüchten güng wieder. In Ezra sien Familie weer de lütte Layla nich optofinnen. De Öllern weern vertwiefelt un wull'n torüch. Man dat geew nu keen Torüch mehr. Se weern Deel vun een grote Völkerwanderung, de nich optohooln weer.

De Flüchtlingen müssen nu lehrn, woveele Länder un wovele Grenzen dat gülden Europa hett. Mol weern de Minschen hölpwillig un fründlich, mol afwiesen. Mol müssen se ünner den wieden Heben slopen, mol in Telten, in Hallen, in leddige Fabriken: Grekenland, Mazedonien, Serbien, Kroatien, Ungarn, Slowenien, Österriek, Düütschland, Dänemark, Schweden...

Völkerwanderung... Rast geew dat bloots an de Grenzen, wenn de mol wedder afblockt weern. Man denn stau sick dor de Missmoot, bit de Grenzer den Schlagboom wedder openmöken. Un denn güngt wieder öber Autobahn-Asphalt un anner Mool dör den glibberigen Matsch vun Wischen un Koppeln. Een Volk ut vele Völker is ünnerwegens un söcht een Stee, wo de Minsch ohn Angst lewen kann un wo de Minschenweert tellt un nich de tofällige Togehörigkeit to een Völkerschaft oder een Religion. Wannehr hett de Welt Platz för alle Minschen?

Beide Familien sünd ankomen, hier bi uns. Ganz vele fründliche Lüüd hebbt sick üm de Flüchtlingen kümmert. Pegida-Gröhl weer bloots vun wiedaf to höörn. Un nu is Wiehnachten, un de Dannenbööm glittert, Wiehnachtsleeder klingt, Predigten vertellt vun de grote Versöhnung twischen Heben un Eer un vun Gott sien Leevd to sien Schöpfung un siene Minschenkinner. Un in de Krüff liggt een Kind, dat uns dat Gesicht towendt un lacht. — Man knapp hebbt de dree Weisen ut dat Morgenland ehre Geschenken afleggt un dat lütte Kind königlich ehrt, un hebbt sick denn wedder op den Padd mookt, do mööt Josef un Maria, de Öllern vun dat Kind, opsatteln un op Flucht gohn. Denn een Diktator tracht dat Christuskind noh dat Lewen.

För de beiden syrischen Familien schall dat Lewen nu noch eenmol vun vöörn anfangen. Ut de Krüff lacht dat lütte Jesuskind, as wull dat seggen: "Ji ward dat schaffen!"