De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Wunner

Andacht in Lütten Grönau, hollen vun Pastor i.R. Reinhard Reetz


Petrus kureert enen Verlähmten un predigt

Mal güngen Petrus un Johannes rop nah 'n Tempel, dat weer just um de Gebeedstiet so um de negente Stünn (nahmiddags Klock dree). En Mann — verlähmt vun Mudderliev af an — de worr dor randragen. Se setten em Dag för Dag vor de Tempeldöör hen, de ward ja de 'Smucke' nöömt. Dor bedel he nu um Almosen bi de Lüüd, de in 'n Tempel ringüngen. He kreeg Petrus un Johannes to sehn, as se just in 'n Tempel ringahn wulln; he weer ja op ut, Almosen to kriegen. Petrus keek em nipp an, tosamen mit Johannes, un sä: „Kiek uns mal an!" He heel sien Oog op ehr un meen, he wörr vun jem wat överkamen. Man Petrus sä: „Sülver un Gold heff ik nich. Wat ik avers heff, dat will ik di geven. In 'n Naam vun den Nazarener Jesus Christus: Kumm hooch un gah hier rüm!" He kreeg em bi de rechte Hand faat un trock em hooch. Un foorts worrn sien Fööt un Knövel so fast, wat he opspringen un rümlopen kunn. He güng denn mit jem in 'n Tempel rin; he leep un sprüng rüm, un he pries Gott. Dat heele Volk seeg em dor rümlopen un woans he Gott priesen dä. Se kennen em wedder, he weer dat doch, de dor um Almosen sitten dä bi dat Smucke Tempeldoor. Do worrn se vull vun Wunnerwarken, se weern verbaast över dat, wat em tostött weer.


Dor sitt en beduurnswerten Minschen mit lahme Been sien Leven lang Dag för Dag an de sülvige Steed, Johr för Johr lett he sik vun sien Sippschap an de “Schöne Port” vun den Tempel hendregen, un denn dee he nix wieder as sien Hand de Lüüd entgegentohollen. Villicht seggt he noch en kort Wort: En lüttje Gaav för Gottslohn!

Meist weern dat blots Penninge, af un an mal en Groschen, de Markstücken weern ganz dünn seiht, en Handvull Moneten. An’n End lang dat graad so, üm sik över Water to hollen. Dat dor mal wat anners warrn kunn in sien Leven, dar hett he nie nich an dacht, villicht mal dröömt, aver wat sünd Drööms!

Un denn, en Dag, dor kemen twee Minschen, kene rieken, kene besünners bekannten Minschen, twee ganz eenfache Fischerlüüd. All de annern harrn dat bannig ielig, an em vorbitokamen, man disse beiden bleven vör em stahn, keken em an und snacken mit em. Sien Blick geiht noch up de Eerd dal. He waagt nich uptokieken, aver he föhlt, dat dor mit den Blick vun disse beiden Männer wat up em dal kümmt, wat he bitto nich beleevt hett. Un dat is ganz anners as de Freud över en Geldstück, nee, de Freud, dat een em as Minschen ankiekt, dat se sien Schicksal wieswarrn un sik dor Gedanken över maakt un mitföhlt, eenfach bi em sünd. Toeerst hett he gor nicht recht mitkregen, wat se meent, he weer dat ja nich wennt, dat em een ansnackt. Aver denn hett he dat doch begrepen. Se hebbt keen Geld! seggt se. Man de Naam, up denn se sik beropen, den hett he al mal höört: Jesus Christus! Weer dat nich de, de so vele stackelige Minschen holpen hett, den se an 't Krüüz slaan hebbt un vun den se seggt, he weer wedder uperstahn?

Blots, bi em weer he noch nich vörbikamen. Un denn hebbt disse beiden sien Hand nahmen un em upricht. Un — o Wunner — he weer nich wedder in sik tosamensackt, he kunn up siene Been stahn, un ok lopen kunn he, dat weer, as wenn he drööm. He mütt sik in sien Been kniepen, üm to föhlen, dat dat sien Richtigkeit hett. Un denn weer dat en deep warm Geföhl, wat dörch sien Liev un Seel strööm, en Freud, de he in sien Leven noch nich beleevt harr. He güng mit siene beiden Helpers in den Tempel un leep dor rüm und sprüng hooch un wüss sik vör Freud nich to laten. He hett dat begrepen: de beiden weern em vun Gott schickt, Gott hett em en nied, heil Leven geven. Un dorüm weer he ok vull vun Loff to Gott.


Jesus, de Wunnerbringer

Ja, schön, denkt wi! Jesus hett Wunner daan, üm uptowiesen, dat Gott sien Riek mit em kamen is, denn dat hebbt de Propheten all as Teken för de niede Gottestiet sett: “Blinde Lüüd köönt wedder sehn, lahme Lüüd köönt wedder gahn, wer Utsatz hett, warrt rein, wer toov is, kann wedder höörn, de Doden staht up un arme Lüüd warrt dat Evangelium predigt.” Ok dörch dat Krüüz is dat Gottsriek nicht afhannenkamen, graad dorüm besteiht dat wieder, ok wenn Jesus to sien Vader trüchgahn is. De Jüngers sünd Apostel worrn, se hebbt de Vullmacht vun Jesus kregen, sien Wark wiedertoföhrn un dat wiest disse Geschicht up.

So verstaht wi dat ja ok, aber is dat nu wohrhaftig so passeert, dat is jümmers wedder uns Fraag: Mutt en Christ an Wunner glöven?

He mutt nich! Aver ik glööv an Wunner. Nich blots an de Wunner in de Bibel, ok disse Dag un alle Daag passeern Wunner. passeert dat, wat ik mi nich dacht heff, wat ik ok nich tostann bringen kunn. De Lüüd, de dorbi weern, as de Lahme vun de “schöne Port” upstünn un wedder lopen kunn, wunnerwarken wat Petrus un Johannes tostann bröcht harrn. Aver Petrus wies se torecht: Wat kiekt ji uns an! Graad as wenn wi dat mit unse egen Kraft toweegbröcht harrn. Blots de Gloven, de dörch Jesus kümmt, hett em de vulle Gesundheit bröcht.

Dat is de Gloven, de to all Tieden Bargen ümsetten kunn, de sik nicht dorvun afbringen lett, dat Gott dat gode vulle Leven sien Kinner todacht hett und dat he in Leevde up se kiekt, grad wenn ehr Blick blots up dat depe Unglück liggt.

Mit “Sülver un Gold” is dat nich to maken, ok wenn wi meent, dat wi uns allens köpen köönt. De gröttst Macht up disse Eerd , de dat Lege an de Siet stötten kann, is immer noch de Leevde in den Namen vun Jesus Christus.

Amen.


10.1.2010


na baven