De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Aarntdank 2010

Andacht in Lütten Grönau, hollen an'n 3. Oktober 2010,
vun Pastor i.R. Reinhard Reetz


Schraapt juuch keen Schatz tosamen hier up de Eer!
De warrt blots vun de Mott un den Rost upfreten.
Un de Spitzbowen wöhlt dormank rum un nehmt dat mit.
Nee, sammelt juuch enen Schatz in'n Himmel tohoop!
Den fritt de Mott un de Rost nich up
un de Spitzbowen wöhlt dat nich dörch un nehmt dat ok nich mit.
Wo dien Schatz is, dor is ok dien Hart.


Jagers un Sammlers. Bild: Idobi/Wikimedia Commons

Wiet trüch, vör Dusende vun Johren, as de Minsch noch nich sesshaftig weer, dor weer he as Jager un Sammler ünnerwegens un hett leevt vun dat, wat de Natur em in de Hand geev. In'n Sommer un Harvst, dor weer sien Disch rieklich deckt, aver üm dat he ok den Winter un dat Fröhjohr dörchstahn kunn, dor müss he enen Vörrat anleggen. Ahn Sammeln güng dat fröher nich, un ok hüüt to daags mutt de Minsch vörutkieken, planen un Sorg drägen, dat to jede Tiet un ünner all Ümständ noog to'n Leven för sik und de Gemeenschap praat is.

Ik glööv, dor hett ok Jesus nix gegen, ok wenn he in sien Bargpredigt seggt: "Schraapt juuch keen Schatz tosamen hier up de Eer!" "Schatz", dat is ja ok wat ganz anneres as Vörrat.

"Wo dien Schatz is, dor is ok dien Hart!", leest wi in unsen Text, und Martin Luther seggt: "Woran du dien Hart uphungen un wo up du di verlaten deist, dat is ok dien Gott!"

Aver Aarnt, dat is egentlich ok en Schatz-Sammeln. Wat uns de Schöpfer schenkt hett, dat hebbt de Burn un Landlüüd nah veel Insetten vun Kentnisse, Arbeit und Möh an'n End insammelt. Se hebbt Gott sienen Segen inbröcht un de geiht wiet över dat rut, wat wi Minschen dorför insetten kunnen.
Dorüm hett Aarnt jümmers ok wat mit grote Freud un mit Fiern to doon. Aarnt-Dank-Festen weern ok fröher nich blots up de Dörper von de Buurslüüd as grote Feste fiert. Ok in de Städte hebben de Börger sik geern an de Gaven ut de Natur erinnert.

Hüütodaags warrt dat in de Gemeenden mit Familien-Gottsdeensten un Aarfkensupp fiert. In mien fröher Gemeend in Vorwerk weer dat jümmers en besünner Ogenblick, wenn de Kinner mit ehre Bollerwagens in de Kark intröcken un Gott siene Gaben ut de Natur vun ehre Goorns to'n Altar bröchen.

Un ok bi uns Plattdüütschen in de Kapell vun Lütjen Grönau schall dat fröhlich und dankbar togahn, wenn wi in uns ole Leder uns dor an erinnern, dat all uns Levensmittel, de dörch vele Minschenhannen gahn sünd, an'n Enn vun Gott — unsen Herrn — kaamt un dat wi em dorför Dank schüllig sünd.


Foto: Anke Nissen

Dank seggt wi ok de Buurslüüd, de dat to all Tieden nich licht hatt hebbt. Graad in dit Johr weer dat nicht so eenfach, twischen de velen Regendagen mit ehr groten Trecker un Meihdöscher de Aarnt rintoholen. Veel dorvun is verdorven.

Un denn mütt de Buurn sik ja ok noch mit de velen Probleme ut'nanner setten, de dörch politische, wirtschapliche un ökologische Vörutsetten upkamen sünd: Överproduktion, Subventionswesen, Genmanipulation, Massentierhaltung un wat dor noch so allens is.

Liekers — bi all de Problemen, bi all dat Planen un Diskuteern, bi all de Möh und Arbeit: Dat, wat dorbi rutkamen is, vun dat wi leven, blifft en Geschenk. Dat is wiss und wahrhaftig ok in uns Tieden mit Supermarkt und Globalisierung nich sülfsverständlich.

De Früchte vun Feld un Goorn sünd jümmers noch Teken vör allens, wat wi nödig hebbt to'n Leven. Und dorto höört ok de Kleder, de Wahnung, uns Familien, Gesellschap un Fründschap, ok uns staatlich Organisation. All dat is uns Schatz hier up de Eer. Wo wichtig is uns de un wo soorgt wi uns dor üm, em to bewohren und to schütten!


Foto: Anke Nissen

Aver nu seggt Jesus: "Schraapt juuch keen Schatz tosamen hier up de Eer." Wat meent he dormit?

Jesus stellt uns de Frag, wo wi to uns Besitz staht, wo wi dormit ümgaht.
Wi Minschen sünd jümmers darbi, allens to överdrieven. Wi könnt nich genoog kriegen un fallt in Suchten. Dor is de Hunger mirrnmank den Överfluss. "Je mehr he hett, je mehr he wull!" De Minsch kann nienich noog kriegen!

He mutt jümmers mehr hebben un mehr beleven! Sien Levenskurv mutt jümmers upstiegen un he is bang, dat Stillstand all Trüchwartslopen bedüüdt. Jümmers mehr Geld, jümmers höger rup, jümmers wat Niedet! Un de Hunger warrt nienich stillt, he warrt grötter. Aber ok de Angst, dat "Mott und Rost" an't Wark sünd, dat Spitzbowen darmank wöhlen. Allens warrt dürer, de Dax und de Kursen stötten af, de Inflation gnabbelt an uns Geldwert, de Technologie warrt gau vun niede Erfinnungen överhaalt. Dat allens verdeckt uns den "Himmel" un luxt em uns af.
Du musst jümmers up'n Kien sien und all dien Kräften insetten, dienen Schatz to schütten un bewahren. Und so warrt he di to en Last, de di in de Knee twingt un nicht to Ruh kamen lett. He nimmt di ok noch Frünnen un maakt di verlaten un verloren.

Wenn du blots dor up ut büst, Schätze tohoop to stapeln, dennso verleerst du ok noch den Blick för dat, wat du di nich köpen un tosamenkarren kunnst: De Freud an dat Leven. Düster warrt dat in di un üm di rüm, du büst vull vun Sorgen, Freud kümmt nie up. Un denn kümmst du ganz von sülven dorto to fragen na dat, wat över all de Schätze noch över rut geiht.

Up disse Fraag antert Jesus: "Sammelt juuch en Vermögen in'n Himmel tohoop!"
Schatz in'n Himmel? — Wat meent Jesus dormit?


Aarnkroon. Foto: Anke Nissen

De framen Juden to sien Tiet un ok männich Minschen, de bet in de Tiet vun Martin Luther leevt, hebbt den Globen hat, dat se sik mit all dat Gode, wat se hier in dat Erdenleven doot — allns vörut dat Almosengeven an de Armen — enen Platz orrer enen Schatz för ehr Leven na den Dood in'n Himmel ansammeln kunnen. So versteiht dat ok hüüt noch de een un de annere Christ.

Aver de Theoloog Eugen Drewermann seggt: Uns irdsch Schätze sünd dat Snickenhuus, in dat wi ut Bangigkeit vör dat springlebennig Leven jümmers wedder trüchkrupen. Mit se panzert wi uns Hart in, blots wieldat wi meent, so in Sekerheit to leven. Un dormit löppt dat wohre Leven an uns vörbi.

Aver wi Christen könnt dat anners sehn: Jesus hett uns bibröcht, dat de Himmel mit em bi uns is. He hett uns upwiest, dat dor de Himmels-Schatz to finnen is, wo wi mit uns Hart, mit uns inner Oog de Minschen un uns Ümwelt ankieken un mit Humor, Duld und Düür, Vertruun, ok mit Musik un Poesie an't Wark gaht. So könnt wi de Angst un de Sorg, dat wi uns sülven und dat, wat uns veel bedüüdt, verlustig gaht, överwinnen. Wi bruuk nicht mehr rappen, grapschen un rackern, uphümpeln. Wi könnt loslaten, wassen laten, wi bruken nich allens in den Griff to kriegen, man uns schenken laten. Wi könnt dat ok tolaten, dat wi weniger up de Hand, up de Banken un in uns Schapp hebbt, dorför aver mehr Schangs to 'n Leven hebbt. Wi warrt beleven: Dat is en ganz anner Levensgeföhl, de Sorgen un Bangigkeit fallt vun uns af, wi kriegt en ganz anner Sichtwies, en ganz anner Kimming, de veel wieder is, as wi mit uns Verstand uns utdenken köönt. Allens, wat üm uns rüm is, kriggt en anner Wertigkeit: wat betto an de erste Steed weer, dat sitt nu ganz ünnen, un baben steiht, wat betto nich wichtig weer.


Foto: Anke Nissen

Wenn wi blots achter dat, wat wi besitt, herlopen doot, denn so geiht uns dat as in dat Märken vun den Fischer un siene Fru: Se wullt jümmers höger rup. An'n End seet se wedder in ehren "Pisspott"!

Mit Jesus sien Instellung kann de 75 Johr ole Fru mit warmen, lebennigen Harten ehre Enkel dorvun afgeven, wat se sik tosamenspart hett, kunn de Mann up en Karriere verzichten un sien Tiet de Familie, sien Fru und sien Kinner schenken.
De Himmel is dor, wo du di los un frie maken kannst vun diene Schatten, de di besitten un ümdrieven doot.

Aber wokeen bringt dat tostann? Sünd wi nich all as de rieke junge Mann, to den Jesus seggt: Wenn du en Schatz in'n Himmel hebben wullt, dennso verkööp allens, giff dat de Armen un kumm mit mi. An'n End güng he trurig weg, he kunn un wull sienen Schatz nich upgeven.

De Frag: wat maakst du Christ mit dien Geld un dien Besitt?, de blifft ok hüüt as en Stickel in uns Seel un lett uns nich to Roh kamen. In uns Grundgesetz heet dat: Besitt verpflicht.

Wenn wi hüüt Gott dankt vör de Aarnt, dennso mööt wi wat dorför doon, dat ok de wat dorvun afkriegt, de ehr Aarnt nich so goot utfullen is. De keen Gelegenheit hebbt, ehren Levensünnerhalt sülven to verdenen.

In disse Daag warrt veel snackt vun "Hartz IV". Fiev Euro schallen se mehr kriegen, dorto Frieschiens för Kultur un to 'n Tolehrn, för de Kinner, dat se in de School wat to eten kriegt or bi den Sport mitmaken köönt.

Noch veel wichtiger is, dat se in uns Gemeenschap rinhaalt warrt, nich butenvör blievt. Dorto könnt wi all bidrägen, delen, afgeven vun dat, wat wi mehr as noog hebbt.
Un wat aftogeven — hett dat nich jedereen?


Foto: Anke Nissen

De Kinner vertell ik to Aarndank jümmers de Geschicht vun den Müüsmann Frederick. Sien Süster- und Bröder-Müüs afmarackt sik, Vörraat för de Wintertiet rantoslepen, wieldess he in de Sünn liggt. As se em upförrern deen, mittohelpen, dor antert he: Sammelt man de Körner, ik sammel de Strahlen vun de Sünn. Erst hebbt se dat gor nicht verstahn un weern gor nich goot up em to spreken. Aver denn keem de lange Winter un de Bangigkeit, dat de Vörrat nicht henrieken warrt. Denn vertell Frederik ehr sien Geschichten vun de Sünn, de ehre Strahlen he sammelt harr, de dat Gras un de Blomen rutlockt, de de Bläder an de Bööms wedder grönen laat un allens niede Farv geevt. Un de Müüs vergeten ehr Bangigkeit und ehr Smacht und kregen wedder nie Gedüür un Freud, op dat Fröhjahr to töven.


Foto: Anke Nissen

Viellicht hebbt wi'nu en Ahnen, wat Jesus mit "Schatz in'n Himmel" meent, un wenn wi dat begrepen hebbt, denn so kunn för uns elkeen Dag Aarntdank-Dag sien.

Amen.


3.10.2010


na baven