 |
|
Dörchschienen Andacht in Lütten Grönau an ’n 11. Sünndag na Trinitatis 2009, hollen vun Pastor i.R. Reinhard Reetz |
|
|
|
Een wi weet doch, vör Gott warrt keen Minsch gerecht dörch sien egen Doon na dat Gesetz. Gerecht warrt en Minsch blots dörch den Gloven an Christus Jesus. Un wi sünd to'n Gloven an Christus Jesus kamen, denn wi wüllt gerecht warrn dörch den Gloven an Christus un nich dörch dat Doon vun dat Gesetz. Denn keen Minsch warrt gerecht dörch sien egen Doon na dat Gesetz. Wenn wi nu dorna streven, dat wi blots dörch
Christus gerecht warrt, un wi sünd liekers Sünder, kunn
een denn wull seggen Christus is Dener vun de Sünd? Jo nich!
Ik avers bün dörch dat Gesetz dood för dat Gesetz, dormit ik ganz för Gott leven do. Dat is so, as weer ik mit Christus an 't Krüüz slahn. Un dorüm leev nu nich mehr ik, nee, in mi leevt Christus. So is mien Leben vun nu af an en Leben in 'n Globen an Gott sienen Söhn. He hett mi leev, un he hett sien Leben för mi laten. Ik stööt Gott sien Gnaad nich vun mi weg. Wenn en Minsch gerecht warrn kunn dörch dat Gesetz, denn weer Christus jo för nix storven. Plattdüütsch na Rudolf Muuß |
|
|
|
|
Uns hütig Predigt-Afsnitt, de is nu en bannig swore Text, de männich een as en veel to steile theologisch Ledder in dat Himmelriek vörkamen deit. Wat geiht uns dat hüüttodaags an, wenn de Apostel Paulus sik mit sien Kollegen Petrus in de Hoor kregen hett un över dat Bedüden vun jüdisch Gesetzen nadenken deit? Wenn een richtig hinkiekt, denn geiht dat nich blots üm de Gerechtigkeit, de vör Gott güllig is, nee, dat geiht üm dat wohre Bedüden vun uns christlichen Globen, üm unsen Globen an Jesus Christus.
Ut disse Striet is en vun de wichtigsten reformatorischen Insichten rutkamen. Paulus will keen „gode Christen“, de stolt sünd up dat, wat se moralisch tostannen bringt, se süllt Minschen sien, dörch de blots Christus dörchschienen deit. Christen sünd Minschen, de an Jesus Christus glöövt. Ja, so kann een dat ganz eenfach seggen. Aber worüm glöövt wi an em?
Un jümmers schient bi all de Menen dörch: Wenn wi an Christus glöven, denn so sünd wi „gode Christen“, de richtig wat tostannen bringt. Und dat is moralisch meent un hett jümmer wat mit „sülven verdenen“ to doon. De Dichter Goethe seggt in sienen „Faust“: „De kunnen wi frie maken, de sik jümmers bannig strevig bemöhn.“ Christlich Gloven ist keen Moral-Gloven, keen Gloven, de niede Gesetzen upstellen wull, an de de Minschen sik hollen mööt. Aver de christlich Kark hett an’n End doch wedder fastleggt, wat du doon sallst und wat nich. Se hett jümmers wedder niede Gesetzen upsett. De Gloven an Jesus Christus sall uns frie maken vun allens, wat wi meent, doon to möten, un wat uns ünner Druck setten deit. De Minsch is dat, wat he ut sik maakt! Dat meent wi meist ok as Christen. Du büst eerst wat, wenn du wat vörtowiesen hest. Wenn wi tohoop sünd, denn sünd wi allerwegs dorbi, uns uptopluustern, wat wi in uns Leven allens tostannen bröcht hebbt. De moderne Psychologie seggt: „Dor, wo „wat“ weer, dor sall „ik“ warn.“ Ik mutt mi inbringen, ik mutt fasthollen, mi dörchsetten, mi upfolden. Dat is dat Gesetz, na dat wi in disse Welt antreten sünd.
Paulus schreev an de Gemeenden in Galatien: Dit Gesetz hett mi so piesackt, dat ik twei gahn bün, dat hett mi doot maakt. Mit Christus bün ik an 't Krüüz slaan. Ik sülven leev överhaupt gor nich mehr, in mi leevt blots noch Christus. — „Wo „ik“ weer, dor is nu Christus!“ To 'n Bispill Petrus: He wull dat Christus liek doon, as he em över dat Water up dat Schipp tokamen seh. „Ik sülven schaff dat ok!“ — Hest man dacht! He güng ünner in de mallen un rütern See, Jesus müß em bi den Hand nehmen un em wedder ruttrecken. He müß an’n egen Lief wieswarrn, dat een an de Gesetzen vun disse Eerd togrund gahn mutt. So hett Petrus dat to weten kregen, wo Christus för em un in em leevt. Dat Woort „sik sülven rechtfertigen“ meent hüüttodaags: Ik much mi so henstellen, dat ik vun de annern annahmen warr, dat mien Mitminschen mi gellen laat. Aver de, de sik an Christus höllt, de weet, dat he annahmen is, ahn dat he sik sülven dorstellt, dat dor een is, de em över de Maten leev hett un nich dor up kieken deit, wat he sik dat ok verdeent hett.
Wenn du di an dat Gesetz höllst, denn büst du jümmers an ’t korte End. Dat gifft een schöne Geschicht:
Gott hett en Nett utspannt, dat is so groot, all Minschen hebbt dor Platz..
Bi de Geschicht vun den sinken Petrus is dat Jesus, de em bi de Hand ut de uplopen Fluten treckt. Christus is bi em, bi uns all. Ik kann mi nich sülven ut dat Verdarben ruttrecken, aver Jesus is dor, em kann ik mi anvertruun. Wo ik gah, ligg un stah, dor is ok Jesus, un in allens, wat ik doon un laten will, kann ik em fragen un mi dor up verlaten, dat he mi den Weg wiesen warrt. Dat gifft Minschen – un mitünner kiek wi minnachtig up de dal —, de fraagt jümmers: Wat warrt Jesus dorto seggen? Dat bewohrt een dorvör, ob de ene Siet Fundamentalist to warrn, dat heet: engstirnig un fanaatsch. Op de annere Siet lichtfardig un stüürlos. Villicht verstaht wi denn, wat Paulus meent: Ik sülben leev överhaupt gor nich mehr, nee, in mi leevt blots noch Christus. Denn bruuk ik mien Leven nich mehr fasthollen, ik kann dat henhollen. Ik bruuk mi nich mehr dörchsetten, ik kann mi utsetten. Ik bruuk nich mehr argdenkersch sien, aver vull Vertruun in de Tokunft kieken. Gebet
Gott, du büst gerecht un goothartig.
Amen. |
|
22.11.2009 |
