De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Oorndank

Andacht in Lütten Grönau an 'n 4. Oktober 2009
vun Pastor Christian Kiesbye


De rieke Koornbuur

Mal sä een vun de Lüüd ut dat Volk to em: "Meister, segg du doch to mienen Broder, he schalt dat Arvdeel mit mi delen!"
Jesus sä to em: "Minsch, wokeen hett mi denn to'n Richter orrer Schiedsmann över ju insett?"
Un denn sä he to ehr alltohoop: "Seht ju vör un wahrt ju vör den Giez! Wenn een ok noch so veel Vermögen hett, sien Leben kann he dörch all sien Geld nich versekern!"

Un dorto verteil he ehr en Glieknis: "Dor weer en rieken Mann, un sien Land harr düchtig dragen. Do dach he bi sik' sülm: "Wat maak ik blots? Ik heff nich so veel Platz, dat ik mien Aarnd laten kann!"
Un denn sä he: "So maak ik dat: Ik riet mien Schüüns af un bu ehr grötter wedder op, un dor bring ik denn all mien Korn un mienen Kraam hen!
Un denn will ik to mien Seel seggen: Mien leve Seel, so veel hest du nu opstapelt, dat langt för vele Jahren. Nu günn di Roh! Eet un drink un wees vergnöögt!"

Awers Gott sä to em: "Du Narr, dien Tiet löppt af! Noch in disse Nacht warrt dien Seel di afföddert! Un wat du di tosamenschraapt hest, wokeen kriggt dat denn?"

Sodenni geiht dat mit jedeneen, de veel Geld un Good sammelt un is nich riek bi Gott!"

Platt na Rudolf Muuß


Leve Schwestern un Bröder,


Winter 1978/79. Foto: R.Witzke

eenmal weern wi in Angeln tu Besöök bi 'n Paster un sien Fru. Wi schnacken ok vun de grote Schneekatastroof, de 1978/79 keem, as de Hüüs ahn Elektrisch weern un de Buurn sees Köh nich melken kunnen.

De Fru harr jüst en Glas Quitten ut de Keller haalt un se sä mit so'n beten verdröömte Oogen, wo schön dat doch is, wenn se dal in de Keller geiht un vör dat Regaal steiht un allens besüht, wat se bi Aldi inköfft hett.
"Weetst du", sä se, "wi hebben jo noch de schlechte Tiet beleevt, as allens knapp weer. Nu kopen wi immer rieklich in un ik weet, wenn dor ok Schnee un Iis kümmt: Wi hebbt noog in't Huus."

Ik meen, dor is nix gegen tu seggen. So'n bet wat in de Keller oder ok en beten mehr — is doch nich verkehrt.
Un gegen de dore Buur in uns Geschicht ut de Bibel is eegentlich uk nix zu seggen. Wenn de Oorn grötter is as de Schüün, worum nich de Schüün dalrieten un en niee buun? Dat kann doch egentlich gor nich so dösig sien.

Un doch kriggt de Buur anner Bescheed: "Du Dööskopp!", seggt Gott to em. Dor is doch wat in de Wech. Dor is wat scheef lopen. Aver een kann dat gor nich so gau faat kriegen.

Villicht fangt dat an bi de verdröömte Oogen vun de Paster sien Fruu. So'n verdröömte Oogen kriggt een jo eegntlich bi 't Danzen, wenn dor en Deern oder en junge Kirl is, de schmuck is un een gefallen deit, dat dat Hart so 'n beten in 'e Gang kümmt.

Ja, dat Hart…. Wo höört dat Hart hen? Martin Luther hett ja mal seggt: Wo du dien Hart an hangen deist, dat is eegntlich dien Gott. Dat Hart söcht wat. Dat Hart söcht Sekerheit. Dat Hart is gau bang. Un denn freut sik dat Hart, wenn dat all de door Kraam vun Aldi süht un weet: Di kann nix passeern. Bruuk's nich bang tu sien. Laat dor man Schnee un Iis kaamen. Maakt nix. Du hest dor 'n Masse in 't Regaal tu staan.

Awer dat Hart höört nich in de Keller. Dat Hart höört uk nich vör en Regaal mit Kraam vun Aldi. Dat Hart is bang. Dat Hart söcht Sekerheit. Awer wat in de Welt tu finnen is un wat wi bi Aldi kopen köönt, kann uns keen Sekerheit geben. Dat Hart mutt wiet över Meer un Land de Wech finnen hen tu Gott. Dor kümmt dat tu Roh, as'n Vagel, de wiet na't Süden flogen is.

De Lutherroos

"Das erst soll ein Kreuz sein, schwarz im Herzen, das seine natürliche Farbe hätte, damit ich mir selbs Erinnerung gäbe, dass der Glaube an den Gekreuzigten uns selig machet. Denn so man von Herzen glaubt, wird man gerecht. Ob's nun wohl ein schwarz Kreuz ist, mortifizieret und soll auch wehe tun, dennoch lässt es das Herz in seiner Farbe, verderbt die Natur nicht, das ist, es tötet nicht sondern hält lebendig. ... Solch Herz aber soll mitten in einer weißen Rose stehen, anzuzeigen, dass der Glaube Freude, Trost und Friede gibt, darumb soll die Rose weiß und nicht rot sein; denn weiße Farbe ist der Geister und aller Engel Farbe. Solche Rose stehet im himmlischen Felde, dass solche Freude im Geist und Glauben ein Anfang ist der himmlischen Freude zukünftig, jetzt wohl schon drinnen begriffen und durch Hoffnung gefasset, aber noch nicht offenbar. Und in solch Feld einen goldenen Ring, dass solch Seligkeit im Himmel ewig währet und kein Ende hat und auch köstlich über Freude und Güter, wie Gold das höchste, köstlichste Erz ist." (Martin Luther)

Ja, sowiet tu de Fruu vun de Paster. Awer nu mööt wi uk noch mal henkieken tu unse Buur. Em güng dat jo anners as 'n Masse Buurn hüüt. He weer en rieken Mann. He kunn mit sien Koorn noch Geld verdenen.
Dor kunn man nu glieks seggen: De Düwel schitt jümmers op'e sülwe Bunk. So'n rieke Buur kriggt ok noch en riesegroote Oorn — jüst as in Theodor Storm sien "Regentrude": Dor is uk en rieke Buuer, de harr all sien Land neern in de Wischen un kunn in en hitte, dröge Sommer en Masse Heu maken. Awer de arme Witwe harr ehr Land wieter baben, wo gor nix wassen wull.


De niege Schüün buun... un jümmer niege Schüüns...

Wenn wi nu wieterleest in uns Nie Testament, köönt wi sehn, wat los is, wenn en rieke Buur noch wat opto kriegen deit: Ji köönt dat tohuus mal natellen in ju's Bibel, wo veel mal kümmt dat Wurd "Ik"? Ik heff söbenmal tellt: Ik, ik un nochmal ik. Ik bruuk, ik will, ik schall. … Meent ji, he harr "Velen Dank" seggt?

Dat hebben wi doch al as Kinner lehrnt, Velen Dank tu seggn, wenn Tante Magda mit 'n Tuut Bonschers keem. Awer so een hett dat nich nödig, velen Dank tu seggen — nich tu en Tante Magda un ok nich tu sien Herrgott, de em de Oorn so gräsig goot hett wassen laten.

Hüüt tu Oorndank öben wi dat uk, velen Dank tu seggen. Wi weet, wat dor allens för Probleme sünd in de Welt — mit de Pries för de Melk, mit Ünrecht un Hunger, mit so veel Buurn, de opholln mööt, un mit kloke Politikers, de doch blots schnacken köönt. Awer liekers wüllt wi hüüt Oorndank fiern un velen Dank seggen un nich blots "Ik! Ik!" un noch mal "Ik!".

För dat "Velen Dank"-Seggen bruuk en Minsch sien Hart, en weeke Hart, dat apen is för Gott. Awer dat Hart vun de rieke Mann weer nich week un uk nich apen. He weer blots mit de Kopp in de Gang. He maakt sik en Plaan, wodennig dat warrn schall mit de nie Schüün. Wat he vör Oogen hett, dat is sien eegen Sekerheit. Dor is keen Platz för Gott, un dor is uk keen Platz för anner Lüüd. Op'e Spaarkass is he en rieke Mann un en groote Kirl, awer vör Gott is he en ganz arme Stackel. In de Oogen vun sien Steuerberater hett he wiss allens richtig maakt, awer in Gott sien Oogen weer dat verkehrt: "Du Döskopp!", seggt Gott, "hüüt Nacht geiht dat tu Enn mit di!"

So wurr de Buur ganz arm, awer wi schüllt hüüt riek warrn bi Gott. Un dat geiht los mit dat Danken. Wenn wi opholln mit dat Planen un Sorgen för övermorrn, wenn wi de Kopp mal en Oogenblick afstellen — denn warrt dat wiet un still. Wi köönt hier no vörn na de Altar kieken, wat dor liggt un uns wat vertellt vun Sünnschien, vun Regen, vun Möh un Arbeit. Wi köönt uk dör uns egen Leben gahn: Woveel Godes hem wi kregen? Woveel Lüüd hem uns wat mitgeben op uns Wech? Veelmols hebbt wi Glück hatt. Wi sünd beschützt un bewohrt worrn. All dat un noch veel mehr is hüüt en Grund, Danke tu seggen. Dor warrt dat Hart wiet. Dor is dat Hart bi Gott un warrt riek un week.

Amen.


Bild Lutherroos: Daniel Csörföly/Wikimedia Commons

2.10.2010


na baven