De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Deener un Huushöller

Andacht in Lütten-Grönau vun Harry Ziebell


 

So schall een uns ansehen, as Christus siene Deener un as Huushöller över Gott siene Geheimnisse.

Vun'n Huushöller warrt blot verlangt, dat he sik as tru bewiest.
Mi — för mien Person — maakt dat nix ut, wat ik vun juuch orrer vun sünst en minschlich Gericht afurdeelt warr.

Mien Geweten is rein. Ik weet vun keen Schuld. Aver ik will dormit nich seggen, dat man mi överhaupt nix anhebben kann. Dat Urdeel över mi steiht alleen den Herrn to.

 

Wi staht wohl an de Döör vun niege Tieden.
Packt uns' Gesellschap disse niegen Tieden?

FlüchtlingslagerWat is na den letzten Krieg allens wedder in'n Gang bröcht worrn! Lübeck harr 150.000 Inwahner. An'n End vun 1945 weern dat denn plötzlich 90.000 mehr un de müssen all ünnerbröcht warrn.
Wi Ölleren hebben dat je mit beleevt, villicht ok en beten mit an daan, mit holpen. Ok uns' Kark weer bi't Helpen dorbi nich wenig , jüst as ok later in'n Harvst 1989, as de DDR tosamenbröök. Dat wüllt wi nich vergeten un mit Toversicht un Höpen dat Staffelholt an uns' Jüngeren wiedergeven.

Wi Christenlüüd hebbt enen Updrag, un nu bün ik bi den Bibeltext anlangt, den ik för hüüt utsöcht heff. Wi süllt Christi Deener sien, Christi Huushöller.

Un dormit sünd wi all meent ji un ik.Helpen un Denen -- Diakonie

  • Dat sünd hier in uns' lütt Kapell in Grönau Jürgen Hagen un Familie Leutz mit ehre fiene Musik baben vun den Manns-Chor.
  • Dat is Fru Naglisch un all de annern velen Küster, de dat jümmers noch gifft.
  • Dat sünd de Lüüd vun de Telephon-Seelsorg.
  • Dat sünd de Süstern in't Hospiz, de dat Starven vun vele Minschen lichter maakt.
  • Un dat sünd de Fruun in de Lübecker Hartengruuv Nr. 1, en Beratungsstell vun't Diakonisch Wark för Fruun, de vun ehre Männer slaan un verfolgt warrt.
  • Dat sünd de Soldaten vun de Heilsarmee, de sik üm de Ärmsten kümmert. In de Adventstiet staht se jümmers vör't Raathuus un maakt ehre Musik. Maken wi doch unsen Geldbüdel up för disse Deener vun Christus!

Un achter dit all steiht oft Not un Armut in uns' ümmer noch satte Gesellschap.
Un wehe de Kark, de dat nich süht un ümmer blot sik sülven meent!

Un wat köönt Christi Deener un Huushöller doon, de krank sünd, olt sünd? Beden! Se köönt jümmers noch beden. Wi all köönt beden. Beden för den kranken Naver, Beden för den Freden in uns' so unruhig Welt, Beden för uns' Regierung, Beden för uns Kinner, un noch mehr: Beden mit uns' Kinner!

Weest alltiet fröhlich!
Beedt ahn Uphören!
Un weest dankbor!

Hett Paulus mal seggt.

Christi Dener un Huushöller, Martin Luther seggt dorto:

Wi sünd alltosamen Preester,
so veel as wi Christen sünd,
de aver, de wi Christen nöömt,
sünd vun uns utwählt Deener,
de in unsen Namen allens doon söllt,
un ehr Amt is blot en Amt.Verwundte un Helpersche

Wi köönt up männicheen Oort Christ Deener sien: Tohuus, in de Familie, buten vör de Döör, in uns' Gesellschap, in de School, up de Arbeitssteed, in uns' Kark Doch laat uns dor up achten, dat wi bi all uns Arbeit nich dat Stillsien vergeten dat To-Ruh-kamen.

Roh

Wat hebbt de Mönke in ganz Europa ok hier in Lübeck, in Holstein, in Lauenborg wat hebbt de Mönke as Deener vun Christus all tostannen bröcht, un allens jümmers ut ehre Ruh herut un ut ehr Gebeet!

En Denersch un HuushöllerschMartin Luther snackt bi Christi Deener un Huushöller vun preesterliche Minschen. Un wokeen vun uns hett so enen preesterlichen Minschen noch nich kennen lehrt? Ik sülms denk dor an de Diakonie, an ene Gemeindeswester, de 1951 bet toletzt mien sworkranke Mutter en groot Bistand west is.
In de Bombennächte 1943 up Hamburg weer disse Swester in Moorfleet mit't Fohrrad ünnerwegens, üm to helpen, ofschoonst links uDe Isenheimer Altaarn rechts de Phosphor-Lieken up de Straat legen.
Un denn is dor mien Fründ ut Süüddüütschland. Wi sünd tosamen in de evangeelsch Jugendbewegen in Lübeck groot worrn. Jede Week hett he in de Sommertiet dat Leit in Colmar. He verkloort den Isenheimer Altar vun Grünewald, de Passion Christi,
dit visionäre Wark vun 1520. Mien Fründ he weer Schoolmeister verkloort nich blot allens, nee, he preestert över dat Leven und Starven vun unsen Heiland. He verkloort un predigt för Lüüd, de vun överall herkaamt.
För mi is he Christ, Deener un Huushöller en preesterlichen Minschen.

Huushöller över Gott siene Geheimnisse Wat sall dat nu heten?

"Fakten, Fakten, Fakten!", seggt de Magazine Focus un Spegel blot Fakten tellt. Fakten Un nu kümmt de Hillige Schrift un reedt vun Gott sien Geheimnis.

Wat is dat?

Wi weet all, Gott siene Geheimnisse, dat is keen esoterisch Speelkraam. Gott sien Geheimnis heet: Krüüz, Uperstahn, Leev un Sakrament. Wenn dat nich so weer, denn stünn hier in Grönau nich uns lütt Sükenkapell siet bald 600 Johr.

Geheimnisse keen Radel; denn Radels könnt lööst warrn.

Dat is schon en Geheimnis, worüm uns' Herrgott an't Krüüz vun Golgatha nix deit. Worüm deit he anschienend nix an't Lager vun enen Sworkranken orrer lett Minschen mit veel Wehdaag starven?
Un ok dat: Jesus Christus, Söhn vun Gott, an't Krüüz verlaten un vull Pien un Smart:

"Mien Gott, mien Gott, worüm hest Du mi verlaten?"

de kann wenig later seggen:

"Vadder, in Dien Hannen befehl ik mienen Geist."

FluchtWennehr weer denn uns' Herrgott ganz dicht bi uns, bi di un bi mi? Bi de Flucht, in'n Bombenhagel, vör en Operation, bi Krankheit, bi Truur üm Mann orrer Fru, üm Mudder orrer Vadder orrer üm en Kind?
Dor gifft dat kene kloken Seminare över aver: unsen Herrgott gifft dat, un unsen Gloven gifft dat.
Wacht över Gott sien Geheimnisse, weest siene Huushöller!

Geheimnis: Avendmahl Wi begegent Christus in Broot un Wien.

Vör Johren weern mien Fru un ik to Gast bi enen Sworkranken. He harr Kreevs. Sien Fru ümsorg em. Mit den Dompastor Riemer hebbt wi tosamen dat Abendmahl fiert. En Licht vun den Domaltar harr he mitbröcht. Glöövt mi, en Aten vun Ewigkeit hett uns anröögt.
Gott sien Geheimnisse dat söllt se ok blieven keen Radels.

En Wort vun den ehemalig St.-Marien-Pastor Prof. Dr. Thilo:

De preesterlich Minsch bruuk kenen Talar.
De preesterlich Minsch bruukt kene Ordination.
Un ok keen Studium för Theologie ok wenn dat goot is.
He mütt aver weten,
dat he in de Welt vun hüüt Brücken buun sall
un Stellvertreden för annere is.

So seh ik uns ok Brücken buun bet hen to Gott siene Geheimnisse.

Preesterlich Minschen, de ok jümmers wedder to Ruh kaamt, still warrt, Tiet to'n Swiegen hebbt. Schaad, dat dat hüüt in uns snell-levig Tiet oft fehlt fehlt ok in uns' Kark. So sall bald för 4.000 Gemeindemitglieder een Pastor toständig sein hier bi uns in Nordelbien. Dat kann blot denn goot gahn, wenn wi mehr preesterlich Minschen un Huushöller hebbt.

Teken geven Das Zeichen der Gebärde

De vun mi verehrte Thilo schreev:

"Na de swoor Operation an mien Hart kunn ik noch nix klook kriegen.
Man dor weer een, de möök mit den Dumen dat Krüüz up miene Stirn.
Dat weer en Born vun Kraft för mi."

Un noch wat: Worüm bringt wi bi't Beden de Hannen tosamen?
Minschheit un Christus kaamt in't Krüüz tohoop.
Uns' Dumens liggt verquer över'nanner.
Dat Teken vun de Gebärde.

Dorto kümmt dat Geheimnis vun't Tröösten, dat Tospreken.
Weet ji noch, as en leev Minsch juuch bi veel Wehdaag an'n Liev orrer an de Seel in'n Arm nahmen hett? ahn Wöör spraaklos.

Geheimnis vun unsen Herrgott: Dat Hannen upleggen, dat Segnen

  • bi de Dööp
  • bi de Konfirmation
  • bi de Hochtiet
  • bi'n Afscheed
  • bi'n Starven.

Teken geven: Tröösten.

 

Een Wort hett uns Evangelium noch: De Herr is uns' Richter.

Wokeen seggt dat letzt Urdeel över uns? Is dat uns' Automarke, uns' Bankkonto, uns' Gehaltsklass, villicht, sogoor: wo leev wi west sünd?
Nee, un nochmal nee! De letzt Personalakte över mi un över di, de liggt bi unsen Herrgott. De Herr warrt Recht spreken över uns' Land, över uns' Kark, över mi un över di.

So is dat wiß! Preesterlich Minschen bruukt wi, studeerte un nichstudeerte, Arbeiter un Angestellte, Buurn un Kooplüüd, Schoolmeister un Rentner un vör allen: Moders mit all ehre Leev för ehre Kinner.

Preesterlich Minschen — ach, harrn wi doch mehr dorvun! Denn geev dat bestimmt nich den Vörslag vun enen Nobelpreisträger, Karken to Moscheen to maken.

De Staatsmann un Christ Johannes Rau hett sik bi den groten Zapfenstreich för em dat Stück vun Johann Sebastian Bach wünscht: "Jesu, meine Freude". Dat weer to sienen Afscheed en besünner Teken un en Bekennen as Christi Deener un Huushöller.

Un vun den Theologen un ZDF-Moderator Peter Hahne stammt dat Wort, frisch un binah frech: "Raus aus dem frommen Kämmerlein!"

Laat uns sülvst nich mööd warrn — jeedeen an sienen Platz un mit seine Gaven — Christi Deener un Huushöller to warrn.

Amen.



na baven