Wees fief Minuten still
26. September

Wenn ji mi vun ganzen Harten söken warrt, dennso will ik mi vun ju finnen laten.

Jeremia 29, 13-14

Wi mööt us oftins düsse Fraag stelln: Söcht wi em vun ganzen Harten? Kannst ja söken, as Kinners ehr Speeltüüg söökt. Na fief Minuten warrt se füünsch, wieldat se't nich finnen köönt, un geevt sik staats mi den Roller denn ok mit de Iesenbahn tofreden.

Süht so uns' Söken ut? Hebbt wi us fix tofreden geven mit dat, wat to Hand weer, wenn wi vergeevs na links un rechts faat un Gott nich funnen harrn? Weer dat uns' Söken?

Wokeen em so söcht, warrt em nienich finnen.
Wokeen em so söcht, hett em nich nödig.
Man wi hebbt em doch nödig!

Wi hebbt dat doch verstahn, dat wi bloots denn Minschen ween köönt, wenn wi Gott hebbt. Wi sünd doch wies woorn, dat wi in't Leven un in't Starven nich uns sülven tohöörn warrt, dat wi us ja doch verleren warrt, dat wi Gott tohöörn mööt, de us nich verleert.

Wenn us dat opgahn is, denn hebbt wi em doch nödig!

Ik leep verbiestert un verblendt, ik söch un fünn di nich; ik harr mi sülven vun di wendt hen na en künstlich Licht. Nu avers, Gott, — dat keem dör di: Du wiest di mi.

Na Johann Scheffler