Wees fief Minuten still
22. März


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Ik keek mi üm ünner ehr, wat dor een weer, de in de Bresche sprüng un en Muur ween wull vör mi, dat Land to schuulen, dat ik dat nich togrunn bröch; man da weer nüms.

Hesekiel 22, 30

De Diek brickt! As verdull sünd de Lü togang, mit Sandsäck de Swacksteed to flicken, avers de See is starker. De Floot kümmt över't Land — gresig. De wohre Katastrophe, de vun den gröttsten Dammbrook överhaupt herkeem, weer de, de dat ganze Minschengeslecht ünner de Sünn ehr Fuchtel bröch. Wat een da ok flickt un deit, de Düwel mit sin Macht blifft doch övermann un lacht över de, de flicken wüllt. Da müss en anner kamen. Een hett sik in de Bresche stellt, hett an de wichtigste Steed den Kampf gegen Dood un Düwel opnahmen: Jesus Christus dä dat. He keem nich ut uns Reegn, he weer nich een vun uns Besten, dat wi Minschen em nu en Denkmal buun köönt un uns sülven dormit eerst recht buukpinselt. He hett dat daan; he keem vun baven. Sietdat hett dat Verdarven ophaalt, dat Water scheet nich mehr dör den Riss. Wat nu noch dör den Diek flütt, dat drüppelt man bloots noch. Dat weer en vulle Sieg. Un wi höört to de Lebennigen.

Wat ok de Fiend mit Dullerie
un achtertücksch versöcht,
in Roh un sekern Schuul sitt wi,
den hett us Christus bröcht.
Uns Vadders, Moders repen em,
Gott leet ehr nich in'n Stich;
He is dat ok, wat jümmers keem,
de us dör't Woder driggt.
Mit em förcht wi us nich!

Na Friedrich Spitta


22.3.2009


na baven