Wees fief Minuten still
13. März


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Anke Nissen

Wi liggt vör di mit uns Beden,
nich up uns Gerechtigkeit,
nee, up dien groot Barmhartigkeit.

Daniel 9, Vers 8

Dat fraagt sik, wo wi uns up beroopt, wenn wi na Gott gaht. Heimlich sünd wi nämlich alltohoop Pharisäer. Wi tellt vör em ene List up vun so'n Saken, mit de he doch wohl inverstahn is: "Nich wohr, leev Gott, dor hest du keen Swierigkeit mehr mit, dat heff ik sülven besoorgt; ik bruuk di nu blots noch för den Rest."

Daniel seggt dat ganz düütlich: Dat gifft nix, wo wi uns up beropen könnt, un dat gifft keen Stück in uns Leven, dat nich dörch em eerst gerecht — torecht — maakt warrn mütt.

Utrekent Daniel harr doch Grund hatt, sik up siene Gerechtigkeit to beropen, Daniel, de frame un bekennen Christ an'n Hoff vun den heidnisch König, Daniel, de dörch Füür bewährt un all Versöken wunnerbor dörchstahn hett.

Wo kümmt dat, dat utrekent he vun Gott sien Barmhartigkeit leevt?

He wüß, wenn he bekennen deit, denn weer dat Gott, de em höllt; wenn he tru weer, denn weer dat Gott, de em dor stark to maakte; wenn he wedderstünn, denn dee he dat blots in Gott sienen Naam. Daniel dee nix anners, as Gott bi sienen egen Namen un Amt to nehmen: Barmhardigkeit.

Wi sullen dat maken, as Daniel dat dee. Orrer sünd wi Bekenntnis-Christen mehr als Daniel?

Dat mutt ik di, Gott, ingestahn,
dat pries ik, wenn mi Minschen fraagt:
bloots Barmen hest du an mi daan,
un Barmen füllt nu ganz min Hart.
Ik knee vör di in gröttste Freid
un pries de groot Barmhartigkeit.

Na Ph.F.Hiller


11.3.2012


na baven