Wees fief Minuten still
20. Juni


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Smiet dien Saak op den Herrn; de warrt di versorgen un warrt nich tolaten, dat de Gerechte alltied tribeleert warrt.

Psalm 55, 23

Blangen düssen Text heff ik in mien Bibel dat Datum schreven: 20. Juni 1948. Dat weer de Losung vun de Herrnhuter Brödergemeen an den Dag vun de Währungsreform. Mennig Lü hebbt dormalen 'n Barg Geld verlaren. An den Sünndag harr de Paster düsse Losung as Predigttext nahmen. Blangen mi seet een, de twoors op de Predigt luuster, avers doch jümmer wedder süüfzen dä: "Och dat schöne, schöne Geld!"

Ja, dat schöne, schöne Geld. Schall 'n dat denn wegsmieten? Nee! Ok dat Geld schast nich wegsmieten. Man smieten schast dat. Mit'n Teel. Op Gott schast dat smieten! Wat, Geld?! Ja, ok Geld. Smieten heet: Nu nix mehr in de Hannen behollen, nu wirklich allens vun em verwachten.

Wi schallt dat fröhtiedig öven, düt Smieten, düt Loslaten-Könen; nich eerst, wenn en Währungsreform kümmt, un nich eerst, wenn't uns sowiso wegnahmen warrt — in uns Starvstünn. Wokeen bet dorhen dat Smieten nich lehrt hett, för den warrt dat Starven swoor. "Giff mit warme Hand!", sä mien Moder. Denn kann Gott uns ok noch düsse letzte Saak afnehmen, uns Starven. Laat uns frie ween, wenn dat kümmt, dat wi denn bloots noch to starven bruukt. Wi warrt dorachterkamen, dat de, de wirklich Smieten lehrt hett, dat Opfangen ümso beter kann. Denn Gott schüddt sien Segen in lerrige Hannen.

He deit dat bestimmt.

O Gott un Herr, wi smiet uns Saak op di. Du hest dat üm uns verdeent.


19.6.2016


na baven