Wees fief Minuten still
3. Juli

Samuel sä to Gott: Herr, reed man to, dien Knecht höört.

1. Samuel 3, 10

In'n Sommer is Ferientied. Wi dröfft uns all dorop freun. Langt denn dat Geld? Och wat! Ferien sünd en Charaktersaak. De Fraag is, wat een dat in de Still uthollen kann. — Op düsse Fraag bruukst nich eerst in de Ferien antern, de stellt sik ja ok an elkeen Avend. Mit dat, mit dat wi eentlich tosamenhöörn doot, hollt wi dat faken nich ut. Wi flücht in't Kino orr op de Straat. Ünner anner Lüüd, ünner de Minschen is dat lichter, mit den ümtogahn, de uns neeg steiht.

Köönt wi Ferien maken? Dat is de Fraag, de Urlaub un Ferien an uns stellt: Bruukt wi de Gelegenheit to Stillnis orr gaht wi op de Flucht? Sünd wi frie för den, de uns anropen deit? Sünd wi anduernd besett, hebbt wi mit anner Lüüd to snacken? Hebbt wi jümmer noch keen Tied för de een Stimm?

So sünd de Ferien nich bloots en Charaktersaak, sünnern sogor en Glovenssaak. Denn dor kümmt dat op an: dat wi endlich den Snack, den Gott mit uns hebben will, opnehmt: Reed man to, Herr, ik bün praat.

He hett uns mennigwat to seggen — masse! Dat kümmt vör, dat allens dorvun afhangt, dat Gott nu to Woort kümmt. Ok nu, bi uns.

Wenn du mi ansnackst, swiggt de Welt, de Wunsch un Wahn op't Snacken stellt, wo doch keen Woort to'n annern stimmt. Herr, reed! — Dien Knecht vernimmt.

Na R.A. Schröder