Wees fief Minuten still
31. Januar


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Wenn ik di anropen do, dennso höörst du mi un giffst min Seel unbannig Kraft.

Psalm 138, 3

Beden-Dröffen is Antern-Dröffen. Wokeen beden deit, snackt nich över Gott, sünnern mit Gott, nadem dat Gott em ropen hett. Doch, Gott deit dat jümmers as Eerste. Wenn wi man bloots gauer antern dään! Wi snackt mehr över Gott as mit em. Dat schulln wi nalaten; hüüt wüllt wi den ganzen Dag düssen Sprook naspreken.

Damit beedt wi, un dat weer al Anter op sin Ropen. Davun kümmt Kraft, Kraft för uns Seel. Dat kannst föhlen! De Psychologen nöömt dat en Spannungsbagen. Dat drückt richtig ut, dat Lü, de beden doot, mehr dregen köönt. Op Beders is mehr Verlaat as op Nich-Beders, wenn de Alldag uns wedder mal tweirieten will. Woso? Dat köönt de Psychologen nich seggen, dat seggt avers de Bibel: Wieldat Gott höört un Kraft gifft. "Du höörst mi un giffst unbannig Kraft." Gott also deit dat, in sin Kraft dröfft wi lopen.

Wat kunnen wi nich allens dregen, wenn wi Gott mehr anropen dään! Denn wöörn wi nich kniepen un de Lasten liggen laten, as güngen se us nix an. Ok hüüt warrt wedder Lü söcht, de Lasten anpacken köönt.

Beders also. Laat us beden!

Och Gott, verlaat mi nich!
Och laat di doch bewegen,
kröön doch mit Himmelssegen
min Arbeit, Wark un Plicht.
Och Gott, verlaat mi nich!

Na Salomo Franck


1.2.2009


na baven