Wees fief Minuten still
20. Februar

Ik will di segnen, un du schast en Segen ween.

1. Mose 12, 2

De Spatz in de Hand is beter as de Duuv op't Dack! Dorwegen is de Geschicht mit Gotts Segen ok jümmers so'n beten schaneerlich, wieldat dormit de grote Unbekannte verbunnen is. Lever gaht wi sülven an't Wark. Wenn schon Segen, denn schafft wi em lever jedereen sülven! — So meent wi, een un all.

Gresig Missverstahn! Segen is doch nich eerst denn an't Wark, wenn de Acker uns utrekenten Winnst övertoppt hett orr wenn uns üm de Levensmidd dat Eigenheim anstrahlt. Beid kann ok en Flöök ween. Rekordaarn orr Eigenheim — bi'n Segen speelt dat keen Rull. Segen is wat anners.

Aflesen kannst dat an uns' Textsteed in de Bibel. Gott seggt to Abraham: "Di meen ik. Mit di will ik mien Wark doon. Dör di will ik wat beschicken op de Welt. Du höörst mi to. Ik will di segnen."

Wenn avers düt passeert, dat Gott to uns Ja seggt, denn fallt uns eerst mal so teemlich allens ut de Hannen, meist as harr een uns en Slag geven. Denn Gott will Abraham tomoden, op sienen Söhn to verzichten. Op den Söhn, den Garanten vun'n Segen. Dat hebbt wi noch nich wüsst? Segent sünd de Lü, de de Hannen frie hebbt för dat, wat Gott rinleggen will. Dat is tomehrst wat anners, as wi uns vörnahmen hebbt.

Hüüt ok.