Wees fief Minuten still
30. Dezember


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

De Ogen vun'n Herrn, din Gott, seht alltied op düt Land vun Johrs Anfang bet an't Enn.

5.Mose 11, 12

Noch twee Daag in't ole Johr. Gotts Ogen hebbt op us sehn de 365 Daag. Ok hüüt. Ok morgen. Ok in't tokamen Johr, vun Anfang bet Enn. Wieldat dat so is, sünd wi friemaakt vun all Nervosität över dat, wat kümmt. Also ok över uns egen letzte Stünn, de ja ok noch kümmt. Schaamt wi us, an de dore Stünn to denken? Sünd wi bang? Den Herrn sin Ogen seht ok op us in solk Stünn. Dat is ganz wiss. Dorüm schallt wi nich mit Bangigkeit an de letzte Stünn in uns Leven denken. Wi brukt nich ut Bang vör'n Dood uns heel Leevlang Knechten ween.

Wi schallt avers ok nich in gottlosen Sülvstverstand den Dood hennehmen, as uns Generaschoon in schienbor Kraasch un Tapferkeit sik an wennt hett: "Em hett't weghaugt. Morgen mi. Wi krepeert ja all." Christenlü haugt dat nich weg. Christenlü krepeert nich.

Anfang un Enn vun't Johr, Anfang un Enn vun't Leven: allens ünner Gott sin Ogen. Gott hett groten Vermaak an uns Leven, ok doran, wa lang dat wohrt. Gott sülven röppt af. Ünner sin Ogen geiht us letzte Stünn hen. Un en Ewigkeit in sin Neegde töövt op us!

Allens ünner Gott sin Ogen!

Dorwegen singt wi vull Troost:

Een Dag, de seggt den annern: Min Leven is en Wannern hen na de Ewigkeit. Och Ewigkeit so schöön, laat nu min Hart al sehn, woneem sin wohre Heimstatt steiht.

Na Gerhard Tersteegen


31.12.2009


na baven