Wees fief Minuten still
28. August


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Mien Tied steiht in dien Hannen.

Psalm 31, 16

Also nich in uns Hannen. Also nich in de Hannen vun en astroloogschen Klenner. Wi brukt uns nich na vörn afsekern: wat morgen kümmt, hett Gott in de Hand. Ok wat gistern weer, hett Gott in de Hand. Un dat Hüüt eerst recht. Wi Christenlüüd weet, dat verleden un tokamen Tied in sien Hand liggt. Dorüm brukt wi uns nich as de annern benehmen. Dat is argdenkern un achterbang. Dat is jüst, as wöörn sik de Kinner en Sneed Broot heemlich för morgen bewohrn — vör Bang, de Moder kunn ehr dat verwehren. Wi Christenlüüd truut Gott dat to: As he uns gistern dörbröcht hett, so is ok morgen de Tied in sien Hannen.

Höört wi doch op, in eensento den Weg na vörn aftosekern. Christenminschen brukt dat nich. Se schallt dat nich. Gott hett dat wohraftig verdeent, dat wi em dat Morgen totruut. Gott hett uns allerhand an Garantien geven, dat he höllt, wat he versprickt. Sien eentlich Pand is sien Söhn: He is in de Hannen vun de Sünners geven. Langt dat nich? Wat schall Gott noch doon, endlich uns Tovertruun to verdenen?

Herr un Gott, du hest uns Vertruun verdeent.


30.8.2015


na baven