Wees fief Minuten still
8. April

Un üm de Klock dree reep Jesus mit luut Stimm: "Eli, Eli, lama asabthani!" Dat heet up Düütsch: "Mien Gott, mien Gott, worüm hest du mi verlaten!"

Matthäus 27, 46, na Johannes Jessen

In dissen Ogenblick stünn allens up 't Speel. Wi sülms stünnen up 't Speel. Denn Gott harr nu de Wahl, uns an sik to trecken orrer den Söhn; uns, de wi nich gehorcht, orrer den, de gehorcht; uns, de wi affullen sünd, orrer den enen Truen; uns Vagabunnen orrer den, de bleven is in dat, was sien Vadder is.

He leet den Söhn dalfallen, den Gehorsamen, den Truen, un uns — uns! — hett he upfungen. Gott sien Entscheiden gell uns, weer för uns.

So düür sind wi em.

Den hogen Pries — den Söhn — smitt Gott in de Waagschaal, üm uns to heven. Wi sünd för Gott so düür as sien Söhn.

Köönt wi uns dat verkloren? Weer bi uns irgendeen Vörutsetten dorför geven?

Nee, bi uns nich. Gott hett uns leev — ahn Vörutsetten — ahn Grund.

Wat för en Straaf! En Straaf so as en Lohn:
allns will uns gode Harder för uns doon;
all Schuld betahlt de Herr, maakt allens recht
üm siene Knecht.
— För min Verstand un Sinnen is't to wied:
Wat süht doch wohl düt groot Erbarmen liek?!

Na Johann Heermann