De Büx

vun Günter Weber

Dat wier so inne söbentiger Johr. Ik wier wedder tohuus vunne Zollschaul. Ik sall nu Dienst daun anne Grenz tau de Niederlande. Secht hier kein einen. Hier nööm sik dat Holland. So is dat hüüt ok noch. Wie schnell dat äwer anners kaomen kann, hebbt wi ja sehn bi de Englänners. Grensen, de sei hier afbuut hebben, willen sei doar wedder inrichten. Willen mal afwachten, wat dar dorbi herut kümmt.

Damals wieren ok noch Schlagböhm anne Grenz na Holland. Anne meesten Straaten allerdings geev dat gemeinsame Zollämter in een Huus. De düütschen un ok die holländischen Zöllner harrn in dat Gebäude al eigene Büros. So wier dat ok anne Hees bi Weeze, wo de englische Militärflugplatz Laarbruch liggen dä. So üm de fiefdusend englische Minschen wahnten op dat Floogfeld direkt orrer inne Ümgäbung. Laarbruch wier en Deel vun Weeze.

Holländer verstohn völ bäder, wat so Englänner bruken. Dorüm wier den Verkehr na un vun Holland vun de Engländer präägt. Inköpen in Holland, denn rup up de Fähren, na de Heimat England fohren. Nee, allens metnehmen kunnen de damals ok nich. Sühst, un ok daför stunnen wi anne Grenz. Näven de nich so gauden Situationen sünn mi besünners de in Erinnerung bläven, bi dei wi ok düchtig lacht hemm.

Natürlich spräken wi Holländisch un ok Englisch. De Kollegen ut Holland Düütsch un englisch. Wi mussten uns de Uniform, Hemden un schwatte Dienstschauh sülvst beschaffen, de Holländer kregen ehre Deenstkleidung bröcht. De Düütschen bestellten ehr Uniform bi de Kleiderkass. De Holländer harrn dat bäder: Se repen an ("bellten op", sään se), un vun "Central Kantoor" ut Gennep keem en Kollege un bröcht dat Wünschte.

Dat wier Sünndag. Twee Holländer Zöllner un twee düütsche Zollbeamten möken Passkontroll. De Holländer wieren Gus van der Velden, hei keem uit Twente. Den anderen wier Herrman Schlosser, hei keem ut Amsterdam. Sien Vörfahren wieren ut Düütschland. Mit Herrman hebben wi veel lachen möten. Gus dagegen wier en richtigen Düütschenhasser. Wenn Holland tegen Düütschland nich so gaut footballt har, denn müssen dat de Reisenden utbaden. Ik heff nicht blot eenmal seggt, dat dat so nich geiht.

Naja, nu tau den Sünndagmorgen. Gus kreeg en niege Dienstbüx brocht. In dat Büro antrocken, sik bückt. De ganze Naht achtern opreten. Trotz gauden Wäder harr hei ne lange, graue Ünnerbüx an. Nimmt sik Nadel un Faden, sett sik an den Schriefdisch in sien graue, lange Ünnerbüx un will de Büx neihen. Buten op de Straat hält en roden Pkw mit englischen Kennteken op den Parkplatz. Twee feine junge Fruunslüüt stiegen ut un kamen op mi un Hermann Schlosser an. "Please, a Souvenirstamp in my Passport?"

Herrman beschrifft den Weg in dat holländische Kantoor. Hei weit ja, dat Gus van de Velden dar inne Ünnerbüx sitt. Dieter Wittkopf, de düütsche Kollege, gifft den Souvenierstempel. De beiden adretten Fruunslü biden Holländer rin. Gus müss den Stempel vun den annern Schriefdisch halen. De beiden englischen Fruuns kämen da rut.

De Hannen vör den Mund, meist an't Explodieren vör Lachen. In'n Pkw un af in Richtung England. Dat Lachen vun de Damen hebben Herrman Schlosser un ik noch lang höört. — Nee, nich so ganz lang. De Dör vun dat Zollamt güng op. De dicke Kopp vun Gus van de Velden. Hochroot un den Mund vör Schimpen gar nich miehr taumaken. Vör wat hei uns alle uutmaakt hett, will ich hier gar nich wedderhalen. Kameraadenfarken (Kameradenschweine) wier noch een vun de Harmlosesten.

Gistern wiern wi bi Bekanntschaft un kemen an dat Zollamt längs. Ik sehg Gus van de Velden noch ümmer in griese Ünnerbüx un hochroten Kopp inne Dör stohn.
Mien bestet Stück hett mitlacht. Wi wieren ok damals schon truut, un sei kennte de Geschicht.

Ja, damals wieren ok noch Schlagböhm anne Grenz. Dat kunn ganz schön komisch sien. Aver beter gefallt mi dat doch hüüt, wo all Grenzen apen sünd. Ik höp, dat de Hollänners sik dat nich ok anners överleggt. Egaal, wie dat in'n Football löppt!